Στις τράπεζες λεφτά στη νεολαία σφαίρες, ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες|| 5 χρόνια μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη… περιμένοντας την «ανάπτυξη»

Στις τράπεζες λεφτά στη νεολαία σφαίρες, ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες

5 χρόνια μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη… περιμένοντας την «ανάπτυξη»

Πέντε χρόνια πριν η Ελλάδα μόλις έμπαινε στην κρίση, μια κρίση καπιταλιστική που κανείς δεν ήξερε τι θα επακολουθούσε από τις συνέπειές τις. Πέντε χρόνια πριν η νεολαία στοχοποιούνταν με τον πιο βίαιο τρόπο από τη μία λόγω της διάλυσης κάθε ονείρου και προσδοκίας από τα κυβερνητικά επιτελεία και από την άλλη λόγω της αποτρόπαιης δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Αυτό που ακολούθησε γράφτηκε από πολλούς πολύ σωστά ότι ήταν η πρώτη εξέγερση της κρίσης. Ήταν η νεολαία που έβγαινε στο προσκήνιο με τον πιο βίαιο τρόπο και για ένα μήνα καθηλώνει όχι μονάχα την ελληνική πραγματικότητα αλλά και την παγκόσμια. Αποσβολωμένα τα μέσα μαζικής εξαπάτησης δε ξέρουν τι να πούνε. Εξοστρακίστηκε η σφαίρα, τι δουλειά είχε στα Εξάρχεια, ήταν πλουσιόπαιδο, κ.ο.κ. μήπως και μπορέσουν και εξομαλύνουν την οργή του κόσμου χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Τα γεγονότα του Δεκέμβρη του ’08 σίγουρα θα μείνουν στην ιστορία για την ένταση, τη δυναμική και για τα ερωτήματα που έβαλαν στο επίκεντρο. Μα πάνω απ’ όλα θα μείνουν στην ιστορία γιατί άνοιξαν το χορό στους τεράστιους αγώνες που ακολούθησαν. Το κίνημα των πλατειών, τεράστιες απεργίες, 5 Μάη, 12 Φλεβάρη, απεργίες διαρκείας σε κλάδους όπως Μετρό, Χαλυβουργία, Διοικητικοί Υπάλληλοι Πανεπιστημίων χωρίς την παρακαταθήκη του Δεκέμβρη και τη συμβολή της νεολαίας κανείς δε ξέρει τι θα γινόταν και αν θα γινόταν.

Πέντε χρόνια μετά η νεολαία συνεχίζει να είναι στο επίκεντρο. Λογικό αν σκεφτεί κανείς το προνομιακό πεδίο που έχει με το μέλλον, τη καταστροφή κάθε ονείρου και προσδοκίας, την εργασιακή προοπτική και την καθημερινότητα συνολικά. Πέντε χρόνια μετά όμως 13χρονη πεθαίνει από αναθυμιάσεις σε σπίτι επειδή ήθελε να ζεσταθεί, όπως πέθαναν και οι φοιτητές στη Λάρισα μερικούς μήνες πριν. Πέντε χρόνια μετά φασίστες δολοφονούν αντιφασίστα νεολαίο εργάτη. Πέντε χρόνια μετά οι αυτοκτονίες χτυπάνε κόκκινο. Πέντε χρόνια μετά νεολαίος πεθαίνει επειδή δεν είχε λεφτά να πληρώσει εισιτήριο. Θάνατοι για τους οποίους ευθύνη σαφώς έχει αυτό το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ είτε με την ανοχή της, είτε εξαιτίας της αντιλαϊκής πολιτικής που ακολουθεί. Πέντε χρόνια μετά η νεολαία όμως μοιάζει χαζεμένη μπροστά στο χαζοκούτι της τηλεόρασης, σοκαρισμένη από την επίθεση που δέχεται και ανήμπορη να αντιδράσει. Ακόμα όμως και όταν προσπαθεί να αντισταθεί σε καμιά περίπτωση δε γίνεται με την δυναμική και την μαχητικότητα που γινόταν τότε.

Και στο πανεπιστήμιο τι γίνεται;  ή αλλιώς φταίνε οι απεργίες για τα «κλειστά» πανεπιστήμια;

Το υπουργείο, υπό τις επιταγές της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ, θέτει σε διαθεσιμότητα 1350 διοικητικούς, με 498 υπαλλήλους στο ΕΚΠΑ, στους οποίους συγκαταλέγονται σίγουρα αυτοί που δεν απογράφησαν, σε μία προσπάθεια διάσπασης του αγωνιστικού μπλοκ των απεργών και τρομοκράτησής τους, υπονομεύοντας τις συλλογικές τους αποφάσεις. Το πρόγραμμα διαθεσιμότητας αποτελεί μια βασική μνημονιακή δέσμευση της κυβέρνησης, η οποία αφορά σε όλο το δημόσιο τομέα και, συνεπώς, εξειδικεύεται και στο χώρο του πανεπιστημίου. Ωστόσο, δεν αποτελεί στείρα ένα ζήτημα δημοσιονομικής προσαρμογής, αλλά συνδέεται άμεσα με τη γενικότερη κατεύθυνση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Το καθεστώς υπολειτουργίας στο οποίο οδηγεί τα ιδρύματα η εφαρμογή αυτού του προγράμματος, καθώς και η επερχόμενη εφαρμογή των διαθεσιμοτήτων στα μέλη ΔΕΠ, συνδέεται άμεσα και σε πρώτη φάση με μια κατεύθυνση προώθησης των διαγραφών φοιτητών (όπως θα επιβάλλουν και οι πρότυποι εσωτερικοί κανονισμοί). Παράλληλα, ανοίγει ο δρόμος για μια σειρά αναδιαρθρωτικών τομών με τη μορφή ενός «σχεδίου Αθηνά 2», το οποίο θα συγχωνεύσει διοικητικά απομειωμένα τμήματα και σχολές, πρώτα με τη μορφή διοικητικών συγχωνεύσεων, κι έπειτα με τη μορφή συγχώνευσης προγραμμάτων σπουδών και γνωστικών αντικειμένων, οδηγώντας στη διάσπαση πτυχίων, στη ρευστοποίηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων, στην εισαγωγή κατευθύνσεων στα πτυχία, με απώτερο στόχο τη διαμόρφωση ενός απόφοιτου με χαρακτηριστικά που θα ανταποκρίνονται σε ένα νέο μοντέλο εργαζομένου.

Ενώ, όμως, βρισκόμαστε στη δωδέκατη βδομάδα απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων στα πανεπιστήμια ΕΚΠΑ- ΕΜΠ φαίνεται να προκύπτει περισσότερο από ποτέ το ερώτημα «ανοιχτές ή κλειστές σχολές;». Το πραγματικό, όμως, ερώτημα είναι ποιος ευθύνεται για την κατάσταση στα πανεπιστήμια σήμερα, με άλλα λόγια, ποιος εν τέλει κλείνει τις σχολές και που αποσκοπούν αυτές οι πολιτικές, και εν τέλει είναι κάποιες μειονότητες φοιτητών που βάζουν λουκέτο στα πανεπιστημιακά ιδρύματα ή είναι η ίδια η κυβέρνηση υπό τις επιταγές ΕΕ-ΔΝΤ; Συγκεκριμένα, υπάρχει σήμερα μια συντονισμένη προσπάθεια παρουσίασης ενός προφίλ του φοιτητή-θύματος μιας κατάστασης, η οποία κατάσταση, όπως επιφανειακά περιγράφεται από την κυβέρνηση, τα media και τους εγκάθετους της ΟΝΝΕΔ, είναι ένας αγώνας «παράλληλος και ξένος» προς τους φοιτητές, ο αγώνας των διοικητικών. Το πραγματικό, λοιπόν, ερώτημα δεν είναι τι σημαίνει για τους φοιτητές στο τώρα μια κλειστή ή υπό κατάληψη σχολή, αλλά τι θα σημαίνει στην επαύριο μια ανοιχτή σχολή, όπως τη φαντάζεται αυτή τη στιγμή το υπουργείο και η κυβέρνηση.  Γιατί  όσο τα αστικά επιτελεία υπό την αιγίδα των media θέτουν το ερώτημα ποιοι είναι αυτοί οι λίγοι που κλείνουν τις σχολές, εμείς θα πρέπει να στρέφουμε το βέλος από την άλλη και να βάζουμε το ερώτημα αντίθετα: αυτοί οι λίγοι κλείνουν τα πανεπιστήμια σήμερα ή η κυβέρνηση βάζει λουκέτο με τις υποχρηματοδοτήσεις και την έλλειψη διδακτικού προσωπικού από σήμερα και επ΄αόριστον στο βωμό του νέου επιχειρηματικού πανεπιστημίου που οραματίζεται, (βλ. πανεπιστήμιο Αιγαίου: έκλεισε λόγω ανεπάρκειας προσωπικού, όχι από «οικτρές» αγωνιζόμενες μειοψηφίες, όπως θα κατονόμαζε ο Πρετεντέρης) διαλύοντας κάθε μέρα ολοένα και περισσότερο την έννοια της εκπαίδευσης ως δημόσιο αγαθό και δίνοντας στα πανεπιστήμια επιχειρηματικές προοπτικές με στόχο την διάλυση και μετέπειτα το ξεπούλημά τους; Το ερώτημα για μας είναι ξεκάθαρο και πρέπει να γίνει σαφές σε όλους μας ότι το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο από μια χαμένη εξεταστική ή ένα χαμένο εξάμηνο. Πολύ περισσότερο, πρόκειται για το δικαίωμα μιας ολόκληρης γενιάς σε ένα παρόν και μέλλον με αξιοπρέπεια. 

Η ελπίδα στους αγώνες

Και τώρα που «κολλάει» η μάχη των διοικητικών και φοιτητών για την εκπαίδευση με το Δεκέμβρη ή με μία σειρά ευρύτερων αιτημάτων, θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί. Όμως, η απάντηση είναι τελικά πιο προφανής από ότι φανταζόμαστε αν σκεφτούμε σε τι κατάσταση ζούμε αυτή την στιγμή.

Αναμφίβολα ζούμε με γοργούς ρυθμούς μια βίαιη κοινωνική και πολιτική σύγκρουση. Μια σύγκρουση ανάμεσα στους καταπιεστές και τους καταπιεζόμενους, μια σύγκρουση ανάμεσα σε αυτούς που κάθε μέρα πλουτίζουν και σε αυτούς που κάθε μέρα φτωχαίνουν, και τα πανεπιστήμια είναι μία μορφή της επίθεσης, μία μορφή της σύγκρουσης, μία όψη της βάρβαρης επίθεσης που επιβάλλεται από ΕΕ- ΔΝΤ- κυβερνήσεις. Η κοινωνική αυτή σύγκρουση ξεκίνησε πολύ νωρίτερα από σήμερα, πολύ νωρίτερα από το Δεκέμβρη, και στις μέρες μας οξύνεται. Ο Δεκέμβρης δεν έδωσε τις απαντήσεις. Έθεσε όμως με μια αυθόρμητη όμορφη αγριότητα τα ερωτήματα για τη μορφή, τη ποιότητα, το βάθος, την επιτακτικότατα της κοινωνικής εξέγερσης στην εποχή του καπιταλισμού. 5 χρόνια μετά η νεολαία καλείται να διαλέξει στρατόπεδο: με το μαζικό και ανυποχώρητο κίνημα ή με τον ατομικό δρόμο, την ανάθεση και την απονέκρωση των συλλόγων.. η νεολαία καλείται να παίξει πρωτοπόρο ρόλο με ένα ισχυρό φοιτητικό κίνημα ενάντια σε όσους καταστρέφουν το παρόν και το μέλλον της. Τότε ήταν ένας νεκρός μαθητής από την αστυνομική καταστολή, τώρα μία γενιά που δολοφονείται από τις πολιτικές κυβέρνησης- ΕΕ- ΔΝΤ, τον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό, από την ίδια την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Μανωλάδα, Περιστέρι, Κερατσίνι, Ομόνοια. Για να μη γίνει η απώλεια συνήθειά μας, για να μη ζήσουμε σαν δούλοι, ας συνεχίσουμε το δρόμο του αγώνα. Τέρμα στην απάθεια, να σηκώσουμε το γάντι από εκεί που το άφησε ο Δεκέμβρης του ’08 καμιά αναμονή σε λύσεις από τα πάνω. Ο μόνος τρόπος να σωθούμε ο όξυνση της σύγκρουσης απέναντι στο αντίπαλο στρατόπεδο, η μαζικοποίηση του δικού μας και τελικά η ανατροπή του άλλου. Ο μόνος δρόμος η κοινωνική εξέγερση απέναντί τους για το γκρέμισμα της κοινωνίας των αγορών και των λίγων και το χτίσιμο της κοινωνίας των πολλών και των αναγκών μας.

		ΕΑΑΚ ΒΟΛΟΥ
	Μονάχα με κοινωνική εξέγερση μπορούμε να ανατρέψουμε την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων για ένα καλύτερο μέλλον!