Προεκλογικό 8σέλιδο χωροΑταξίας-ΕΑΑΚ

ΣΤΙΣ ΜΑΧΕΣ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΘΑ ΒΓΟΥΜΕ ΝΙΚΗΤΕΣ

Η μάχη ξεκίνησε. Το ποτάμι των κοινωνικών αγώνων δεν σταματά να συμπαρασύρει όλες εκείνες τις πολιτικές που υποθηκεύουν το μέλλον της νεολαίας και των εργαζομένων. Οι καθημερινές εικόνες από τους ηρωικούς απεργιακούς αγώνες της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, της ΠΟΕ- ΟΤΑ, των εργαζόμενων στα λιμάνια και άλλων αγωνιζόμενων κλάδων και οι μεγάλες πανεργατικές διαδηλώσεις, δείχνουν το μέγεθος μιας κοινωνικής αναμέτρησης που βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή της. Οι μαχητικές απεργίες δείχνουν την έξαρση των κοινωνικών αγώνων της εποχής των οποίων όλων προπομπός είναι το μαχητικό φοιτητικό κίνημα των δύο τελευταίων ετών. Είναι αυτή τη στιγμή που στην ίδια μάχη μπαίνουν και οι φοιτητικοί σύλλογοι με τις πρώτες καταλήψεις και τα μαχητικά αγωνιστικά μπλοκ.

Οι εργατικές κινητοποιήσεις αλλά κυρίως η διευρυμένη κοινωνική δυσαρέσκεια που εκφράζεται παντού αποδεικνύουν ότι η βιτρίνα της κοινωνικής συναίνεσης ή έστω της παθητικής αποδοχής έχει σπάσει. Η κυβέρνηση και συνολικά ο αστικός συνασπισμός εξουσίας αδυνατούν να στρατεύσουν θετικά τους εργαζόμενους και τη νεολαία, να τους πείσουν να δεχτούν την εντεινόμενη εκμετάλλευση και την διαρκή χειροτέρευση των συνθηκών εκπαίδευσης και εργασίας. Αυτή η πολιτική, της κυβέρνησης- του ΠΑΣΟΚ- της ΕΕ, η πολιτική του κεφαλαίου, που στηρίζεται από πληθώρα θεσμών, οργανισμών, ΜΜΕ κ.α. και τελικά χρησιμοποιεί και την ξεπουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία αποδεικνύεται ότι δεν είναι αποδεκτή. Ακόμα όμως σημαντικότερο είναι ότι δεν είναι αήττητη.

Τα τελευταία χρόνια έλαβαν χώρα μια σειρά αγώνων, με το εκπαιδευτικό κίνημα (φοιτητικές και μαθητικές καταλήψεις, απεργίες δασκάλων και καθηγητών) να ξεχωρίζει. Οι αγώνες αυτοί με τη διάρκεια και τη δυναμική τους αλλά και με το ανατρεπτικό πολιτικό τους περιεχόμενο κατάφεραν πραγματικά πλήγματα στην κυβερνητική πολιτική που καθυστέρησαν ή και ανέτρεψαν μακρόπνοα σχέδια του κεφαλαίου (π.χ. άρθρο 16). Η περίοδος ωστόσο που διανύουμε είναι ίσως η πιο κρίσιμη. Θα κριθεί αν το κύμα κοινωνικής αγανάκτησης που τροφοδοτείται από τη διευρυμένη σήψη του πολιτικού συστήματος αλλά κυρίως από την αντεργατική πολιτική των τελευταίων δεκαετιών θα μετατραπεί σε ένα πολιτικό κίνημα και ένα ανατρεπτικό ρεύμα που θα συντρίψει αρχικά το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο, την αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση και στη συνέχεια το σύνολο της αστικής πολιτικής. Οι δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς αλλά και συνολικά η κοινωνική πλειοψηφία πρέπει να βάλει όλες τις δυνάμεις της για τη συνέχιση και κλιμάκωση του αγώνα, για τη διεύρυνση του αγωνιστικού μετώπου, για το βάθεμα του περιεχομένου πάλης αλλά και για την κινηματική και πολιτική υπέρβαση των σημερινών ορίων του υποταγμένου συνδικαλισμού.

Με τον τρόπο αυτό η αποφασιστική μάχη με την συντηρητική πολιτική και τους υποστηρικτές της θα ατσαλωθεί απέναντι στην κυβερνητική αδιαλλαξία και θα μεγαλώσει η νικηφόρα προοπτική της. Άλλωστε οι αλλαγές στο ασφαλιστικό, την εκπαίδευση αλλά και σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής που προωθούνται δεν εκφράζουν απλά διαθέσεις των κυβερνητικών επιτελείων αλλά σταθμούς στην αντεργατική σταυροφορία που έχει κηρύξει παγκόσμια το κεφάλαιο, ικανοποιώντας δικές του ανάγκες. Για το λόγο αυτό η κυβέρνηση της ΝΔ εμφανίζεται ανένδοτη απέναντι στους απεργούς, χρησιμοποιώντας όλες τις μεθόδους απεργοσπασίας, κοινωνικού αυτοματισμού και τρομοκράτησης ενώ με περισσό θράσος δηλώνει ότι δεν θα κάνει καμία υποχώρηση. Όμως ο κυβερνητικός τσαμπουκάς και η κρατική καταστολή (που πολύ καλά γνωρίζουν οι φοιτητές) θα συνθλιβούν από το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα ενώ οι επιθέσεις στους απεργούς (είτε με τη βία είτε και την κατασυκοφάντηση των ΜΜΕ και των «αγανακτισμένων πολιτών») έρχονται αντιμέτωπες με την εργατική αλληλεγγύη και τον κοινό αγώνα των εκμεταλλευόμενων.

Η παγκόσμια οικονομική ύφεση είναι μια ακόμα ένδειξη των αδιεξόδων του καπιταλιστικού συστήματος που βέβαια πάντοτε επιχειρείται να επιλυθούν στις πλάτες των εργαζόμενων. Πάνω σε αυτή τη βάση γίνεται η προσπάθεια για αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και μεγαλύτερη κερδοφορία από την εργασία στην οποία χτυπιούνται όλες σχεδόν οι εργατικές κατακτήσεις και δικαιώματα των περασμένων δεκαετιών. Σε ολόκληρη την Ευρώπη οι κυβερνήσεις (δεξιές τύπου Σαρκοζύ ή και «αριστερές» τύπου Πρόντυ) πρωτοστατούν στην αντιλαϊκή σταυροφορία με νομοσχέδια που πλήττουν το ωράριο, τους μισθούς, την ασφάλιση. Εκτός όμως από την επίθεση στον «εσωτερικό εχθρό» ΗΠΑ- Ε.Ε. και σύμμαχοι σκορπούν ξανά τον τρόμο και στηρίζουν ή προετοιμάζουν νέες συρράξεις και αιματοχυσίες. Τα τύμπανα του πολέμου ηχούν ξανά στα Βαλκάνια από τους ιμπεριαλιστές και τις ντόπιες αστικές τάξεις με την ανεξαρτητοποίηση του προτεκτοράτου του Κοσσόβου και την αμερικανονατοϊκή εμπλοκή και την αναζωπύρωση των εθνικισμών στο θέμα της Μακεδονίας. Πάνω σε αυτό θα πρέπει οι εργαζόμενοι των δύο εθνών να προτάξουν την ταξική συνείδηση, αντί της εθνοτικής, και να ανιχνεύσουν τις κοινές τους ανάγκες κόντρα στα συμφέροντα των αστικών τάξεων της περιοχής. Την ίδια στιγμή στην Παλαιστίνη συντελείται από τους Ισραηλινούς ένα από τα μεγαλύτερα δολοφονικά εγκλήματα των τελευταίων δεκαετιών, το Μεξικάνικο κράτος προσπαθεί (ανεπιτυχώς) να διαλύσει τους αγωνιζόμενους Ζαπατίστας, και ο κατάλογος των θυμάτων σε Ιράκ , Αφγανιστάν και άλλα μέρη του πλανήτη δεν έχει τελειωμό.

Το ασφαλιστικό μάχη και της δικιάς μας γενιάς.

Αδιαμφισβήτητα το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό που κατέβηκε πριν από μερικές μέρες στη Βουλή αποτελεί τη βασική τομή του κυβερνητικού σχεδίου. Βέβαια η επίθεση στα εργατικά και νεολαιίστικα δικαιώματα περιλαμβάνει σειρά ιδιωτικοποιήσεων (π.χ. λιμάνια), αυξήσεις τιμών με στασιμότητα ή και μείωση των εισοδημάτων κ.α. Ωστόσο το νομοσχέδιο αυτό χτυπάει το σύνολο σχεδόν των σημερινών και αυριανών εργαζομένων για αυτό και η ανατροπή του τίθεται ως πρώτος στόχος του εργατικού κινήματος.

Συγκεκριμένα προωθεί:

Ø Την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, με την προώθηση της λεγόμενης «ενεργούς γήρανσης» με κίνητρα παραμονής στην εργασία, άρα και αντικίνητρα για την έξοδο με αλλαγή του τρόπου υπολογισμού. Το γεγονός αυτό χτυπά τα δικαιώματα των σημερινών εργαζόμενων ενώ παράλληλα αυξάνει την ανεργία. Επιπρόσθετα χτυπιούνται οι εργαζόμενες γυναίκες –και έτσι το σύνολο των εργαζομένων- μέσω της πρότασης εξίσωσης των ορίων ηλικίας μεταξύ των δύο φύλων. Στο όνομα της μητρότητας αυξάνεται κατά τουλάχιστον πέντε χρόνια (στην ουσία πάνω από 10) για τις μητέρες που με ανήλικο μπορούσαν να συνταξιοδοτηθούν στο 50ό έτος.

Ø Την ελαχιστοποίηση της εγγυημένης σύνταξης και την εισαγωγή επικουρικών ταμείων ή διακλαδικών συντάξεων που θα προστίθενται στην κύρια. Οι επικουρικές συντάξεις μειώνονται δραστικά στο 20% των συντάξιμων αποδοχών.

Ø Την ανταποδοτική λειτουργία της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και η μεταφορά του κόστους από τον εργοδότη στον εργαζόμενο. Ουσιαστικά μείωση των μισθών και κατάργηση του δικαιώματος από τους νέους εργαζόμενους στη δωρεάν υγεία και ασφάλιση.

Ø Την ενοποίηση των ταμείων προς τα κάτω. Ευκολότερο τζογάρισμά τους, παραγραφή όλων των χρεών που κράτος και εργοδοσία οφείλουν στους εργαζόμενους.

Ø Το χτύπημα των βαρέων και ανθυγιεινών, αφαιρώντας έτσι βασικά κεκτημένα του εργατικού κινήματος και τα οποία αφορούν και τις πιο επικίνδυνες μορφές εργασίας.

Ø Του ανταποδοτικού χαρακτήρα, δηλαδή του υπολογισμού της σύνταξης όχι με βάση τα συλλογικά δεδομένα ,τη θέση του εργαζομένου και την κάλυψή του σε έκτακτες περιπτώσεις ατυχημάτων, αναπηρίας κλπ, αλλά με βάση της εισφορές που έχει καταβάλει στον ατομικό του λογαριασμό. Μειώνονται οι επικουρικές συντάξεις για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους που τα Ταμεία τους δίνουν επικουρική σύνταξη μεγαλύτερη του 20%.

Ø Οι σαρωτικές ενοποιήσεις Ταμείων κύριας, επικουρικής σύνταξης και υγείας, σταδιακά θα οδηγήσουν σε «ομογενοποίηση» προς τα κάτω.

Ø Την κατάργησης των λεγόμενων πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, όπου φυσικά δεν γίνεται λόγος για την πρόωρη συνταξιοδότηση αστυνομικών , στρατιωτικών κλπ, αλλά για τα ευνοϊκότερα όρια για μαζικές κατηγορίες ασφαλισμένων, όπως η εργαζόμενες μητέρες κλπ, αλλά και οι περικοπές σε βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα, όπου η κυβέρνηση στοχεύει να τα μειώσει από 500 σε 300.

Ø Την δημιουργία βαθιάς υποταγμένης και πειθήνιας συνείδησης στην γενιά των 700 ευρώ

Έτσι το «κράτος πρόνοιας» το οποίο εξαγγέλλουν οι νέο-φιλελεύθερες κυβερνήσεις έχει μετατραπεί σε αναγκαίο βάρος. Άμεση συνέπεια της οδήγησης από την «παθητική» στην «ενεργητική» πολιτική ασφάλισης, δηλαδή το πέρασμα από την στήριξη του κράτους στο ασφαλιστικό σύστημα και στις εισφορές του εργαζόμενου στην στήριξη του εργοδότη ώστε αυτός να δρα ανεξέλεγκτα και με όρους εκμετάλλευσης του εργαζόμενου, είναι η μετατροπή της κοινωνικής ασφάλισης από κοινωνικό σε ατομικό δικαίωμα, καθώς το κάθε άτομο καλείται να εκμεταλλευτεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις δυνατότητες που του παρέχονται για μια όσο το δυνατόν καλύτερη ασφάλιση, εργασία και παιδεία. Με αυτό τον τρόπο η χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης θα βαραίνει όλο και περισσότερο τον ίδιο τον εργαζόμενο είτε άμεσα (αύξηση ασφαλιστικών εισφορών – παράταση του απαιτούμενου εργάσιμου βίου για τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος, αυξημένη συμμετοχή σε φάρμακα, νοσήλια κλπ), είτε έμμεσα (φόροι υπέρ της κοινωνικής ασφάλισης – ελαφρύνσεις και απαλλαγές των εργοδοτών από τις ασφαλιστικές τους εισφορές όταν δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας κλπ).

Επιπλέον η ασφαλιστική προστασία θα παρέχεται όλο και περισσότερο με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια εξασφαλίζοντας παροχές ανάλογες των ασφαλιστικών εισφορών μετατρέποντας το ασφαλιστικό σύστημα από αναδιανεμητικό σε ανταποδοτικό, ενώ και η διαχείριση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων θα γίνεται από ιδιωτικές εταιρείες και όχι από το διοικητικό προσωπικό των ασφαλιστικών ταμείων. Μία «αναγκαιότητα των καιρών καθώς ακόμη και η έννοια του ασφαλιστικού κινδύνου έχει τροποποιηθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε η αλληλεγγύη μεταξύ των γενιών να είναι ανεπαρκής. Αλλαγή η οποία προήλθε από την συνεχώς αυξανόμενη ανεργία, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την αύξηση των κοινωνικά αποκλεισμένων. Με λίγα λόγια θα μπορούσαμε να πούμε ότι επιχειρούν να δημιουργήσουν ένα ασφαλιστικό σύστημα τριών πυλώνων. Ο πρώτος πυλώνας θα αφορά μια συμβολική – πενιχρή σύνταξη (ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα) απαλλάσσοντας το κράτος από τα περιττά έξοδα της κοινωνικής ασφάλισης, ενώ ο δεύτερος ή «εργασιακός» (επαγγελματικά ταμεία) – για τα οποία θα πληρώνουν μόνο ο εργαζόμενος και ο εργοδότης θα αποτελεί την κύρια πηγή της σύνταξης (εννοείται με το κεφαλαιοποιητικό – ανταποδοτικό σύστημα). Τέλος ο τρίτος ή «ατομικός» θα είναι προαιρετικός και θα υλοποιείται μέσω των ιδιωτικών εταιρειών (μια καινούρια αγορά ανοίγεται για το κεφάλαιο).

Μέσα σε αυτόν τον κοινωνικό αναβρασμό το εργατικό κίνημα δεν έμεινε και δε μένει άπραγο. Οι απεργίες σε όλους τους κλάδους εργασίας είχαν εξαιρετικά μεγάλο ποσοστό συμμετοχής, ενώ οι αντίστοιχες πορείες των εργαζομένων το προηγούμενο διάστημα εμφάνισαν τη μεγαλύτερη μαζικότητα της τελευταίας δεκαετίας. Παρόλα αυτά, οι αδυναμίες του εργατικού κινήματος να συγκροτηθεί μαζικά και στη βάση του έγιναν για μία ακόμη φορά ορατές. Οι αποφάσεις της ΓΣΕΕ για ημερομηνίες-σταθμούς για το εργατικό κίνημα (12 Δεκέμβρη, 13 Φλεβάρη, 19 Μάρτη), έβαλαν φρένο στη δημιουργία και τη συγκρότηση ενός κινήματος διαρκείας. Ενός κινήματος με μαζικά χαρακτηριστικά και νικηφόρα προοπτική, με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και οργάνωση από τα κάτω, με οριζόντιο συντονισμό και με μαχητικό πολιτικό περιεχόμενο που θα μπαίνει από τις γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων στα πρωτοβάθμια σωματεία.

Και εδώ έγκειται ο καθοριστικός ρόλος της επαναστατικής αριστεράς για ανυποχώρητους, ανεξάρτητους αγώνες στα χέρια των εργαζομένων και της νεολαίας. Πρέπει να καταδείξει το συμβιβασμό της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και να τονίσει την αναγκαιότητα συνέχισης των κινητοποιήσεων ακόμη και μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου με στόχο την ανατροπή όλων των αντί-ασφαλιστικών μέτρων. Να προωθήσει τις μορφές πάλης του κινήματος, μπολιάζοντας το με ριζοσπαστικές, μαχητικές πρακτικές στο πεδίο του δρόμου, οξύνοντας την κοινωνική αντιπαράθεση. Να παλέψει μέσα στα σωματεία και να προωθήσει τον οριζόντιο συντονισμό τους, στις ομοσπονδίες για την πολιτική ενοποίηση των εργαζομένων σε μια αγωνιστική κατεύθυνση μακριά από λογικές κατακερματισμού που μόνο το κράτος και την εργοδοσία ευνοούν σε αυτή τη φάση. Με διαδηλώσεις, απεργίες και καταλήψεις ανατρέπουμε την αντί-ασφαλιστική μεταρρύθμιση, διεκδικούμε τα δικαιώματά μας στην εργασία, με την νεολαία στην πρώτη γραμμή των αγώνων. Η γενιά των 700 €, η γενιά της ανασφάλιστης εργασίας και της κατάρτισης ας γίνει και η γενιά της ανατροπής του νομοσχεδίου αλλά και συνολικά της αστικής πολιτικής.

Οι πτυχές της εκπαιδευτικής αντιμεταρρύθμισης.

Από την άλλη μεριά στο «μέτωπο της παιδείας» η κυβέρνηση επιχειρεί να εφαρμόσει το νόμο-πλαίσιο και να συνεχίσει την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στην οποία συνάντησε τα προηγούμενα χρόνια τα μεγαλύτερα εμπόδια. Η επίθεση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση που εδώ και δεκαετίες γίνεται από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να δημιουργήσει ένα συνολικά νέο τοπίο στο πανεπιστήμιο αλλά και στην εργασία

Βασικά χαρακτηριστικά του είναι τα εξής:

• Η δημιουργία των νέων εργαζομένων που χρειάζεται ο σύγχρονος καπιταλισμός. Αυτό μεταφράζεται σε απόφοιτους μιας χρήσης, ελαστικούς και αναλώσιμους χωρίς επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα κατοχυρωμένα στο πτυχίο αλλά με έναν ατομικό φάκελο προσόντων που θα βιώσουν ένα αέναο κυνήγι πιστωτικών μονάδων μέσα στο φαύλο κύκλο της ημιαπασχόλησης- ανεργίας και επανακατάρτισης. Τη δημιουργία της γενιάς των 700 Ευρώ. Είναι αυτός ο στόχος που οδηγεί στα μέτρα που εντείνουν τον ανταγωνισμό μεταξύ φοιτητών και εργαζομένων, την απαξίωση των πτυχίων, τους ταξικούς φραγμούς. Ένας εργαζόμενος που θα περνά από συνεχείς αξιολογήσεις, θα αλλάζει δουλειές, θα τον εκμεταλλεύονται χωρίς να μπορεί να αντιδράσει συλλογικά.

• Η ιδεολογική πειθάρχηση των εργαζομένων και της νεολαίας. Για να επιτευχθεί ο παραπάνω στόχος πρέπει εντός του πανεπιστημίου να συνθλιβεί κάθε δυνατότητα κινηματικής αντίστασης, κάθε αριστερή ριζοσπαστική αμφισβήτηση. Αυτό θα διαμορφώσει τη συνείδηση του αυριανού εργαζόμενου, που θα πρέπει και στη δουλειά του να είναι πειθήνιος, υπάκουος και να μη σηκώνει κεφάλι. Ταυτόχρονα μέσα από το αυταρχικό πλαίσιο λειτουργίας επιδιώκεται ουσιαστικά η διάλυση του φοιτητικού κινήματος που αποτέλεσε ιστορικά έναν πυροδότη κοινωνικών εκρήξεων. Επιδιώκεται, τέλος, η πλήρης κυριαρχία του κριτηρίου του κέρδους, της αγοράς και των νόμων του ανταγωνισμού, σε όλες τις πλευρές της κοινωνίας, την σχέση με την φύση, αλλά και των ευρύτερων ιδεολογικών προταγμάτων του καπιταλισμού (εθνικισμός και κοσμοπολιτισμός, κλπ)

• Η λειτουργία του πανεπιστημίου με επιχειρηματικούς- ανταποδοτικούς όρους. Το σημερινό πανεπιστήμιο δεν αρκεί να προετοιμάζει την κερδοφορία του κεφαλαίου, πρέπει και να είναι το ίδιο προσοδοφόρο. Αυτό μεταφράζεται στην εισαγωγή οικονομικής ανταποδοτικότητας με στόχο την εφαρμογή ενός μηχανισμού ελέγχου και προσαρμογής των πανεπιστημίων στις κατευθύνσεις που επιθυμεί το κεφάλαιο. Ταυτόχρονα ενισχύεται η λειτουργία του με βάση τη λογική της αγοράς μέσα από την υιοθέτηση επιχειρηματικών- ανταποδοτικών κριτηρίων (εισαγωγή manager, εξαγωγή πατέντας, τεχνολογικά πάρκα…)

• Η τυποποίηση της γνώσης, η έρευνα και η τεχνογνωσία για την αύξηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Στην εποχή που η γνώση γίνεται και παραγωγική δύναμη το κεφάλαιο προσπαθεί να την καθυποτάξει περαιτέρω. Έτσι δημιουργείται ένα μοντέλο όπου συρρικνώνεται για τους περισσότερους η συνολική επαφή με ένα πεδίο αλλά ο καθένας παραλαμβάνει πακέτα γνώσης και κατάρτισης. Αλλάζει ο χάρτης των σχολών και των γνωστικών αντικειμένων που οδηγεί σε ένα κατακερματισμό των αποφοίτων και των συλλογικών δικαιωμάτων τους αλλά και στην διάλυση κάθε απελευθερωτικής προοπτικής που ανοίγει η γενική γνώση.

Ο Εσωτερικός Κανονισμός δεν θα περάσει. Ο νόμος- πλαίσιο θα ανατραπεί.

Ο Υπουργός Παιδείας κατέθεσε στη σύνοδο των πρυτάνεων τον πρότυπο εσωτερικό κανονισμό λειτουργίας για τα ΑΕΙ (απειλώντας παράλληλα για διακοπή χρηματοδότησης σε όποιον δε συμμορφωθεί), προσπαθώντας έτσι ουσιαστικά να εφαρμόσει τον νόμο πλαίσιο ενισχυμένο και εξελιγμένο, εμπεριέχοντας και αναβαθμίζοντας όλα τα αντιδραστικά στοιχεία του. Ο πρότυπος εσωτερικός κανονισμός(η ουσιαστική εφαρμογή του ψηφισμένου νόμου πλαίσιο) εναρμονίζεται πλήρως με όλες τις υπόλοιπες πτυχές της αντί-εκπαιδευτικής πολιτικής της κυβέρνησης και συμπυκνώνει όλες τις παραπάνω στοχεύσεις στις διατάξεις του. Η λειτουργία του είναι συνολική και όχι μερική καθώς ξεδιπλώνει όλη τη βεντάλια της εκπαιδευτική αναδιάρθρωσης. Τα πειθαρχικά συμβούλια, τα προαπαιτούμενα, οι αλυσίδες μαθημάτων, οι υποχρεωτικές παρακολουθήσεις ρυθμίζουν την κοινωνική και πολιτική ζωή στο εσωτερικό των πανεπιστημίων με ένα τρόπο ασφυκτικό για τους φοιτητές. Ποινικοποιούνται οι ριζοσπαστικές μορφές πάλης ενώ ταυτόχρονα οδηγεί σε εξοντωτικούς ρυθμούς σπουδών, επαναφέροντας και την άληστου μνήμης αυθεντία της έδρας. Δεν θα ήταν υπερβολή να λέγαμε ότι σε αυτό το επίπεδο, ο Π.Ε.Κ. προχωρά κάποια βήματα μπροστά και από τον περσινό νόμο. Παράλληλα συνδέει αυτές τις διατάξεις με την κεντρική στόχευση της αναδιάρθρωσης, δηλαδή με τον κατακερματισμό των πτυχίων και των γνωστικών αντικειμένων. Προωθεί την λογική των πιστωτικών μονάδων, εκβιάζει την σύσταση επιτροπών αξιολόγησης και ΜοΔιΠ, προκρίνει επιθετικές αλλαγές στα προγράμματα σπουδών. Εισάγει με άμεσο τρόπο τη λογική της κατηγοριοποίησης φοιτητών, ιδρυμάτων και αποφοίτων, θέτοντας στο στόχαστρο τις συλλογικές κατοχυρώσεις των αποφοίτων. Στόχος της κυβέρνησης είναι να πιέσει στο μεγαλύτερο βαθμό όλα τα πανεπιστήμια της Ελλάδας να συμμορφωθούν με αυτό τον κανονισμό και να καταφέρει ένα σημαντικό βήμα για την εφαρμογή σημαντικών κομματιών του νόμου- πλαίσιο και της αντί-εκπαιδευτικής πολιτικής.

Ο εσωτερικός κανονισμός εναρμονίζεται πλήρως με όλες τις υπόλοιπες πτυχές της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής της κυβέρνησης. Είναι ουσιαστικά προσπάθεια εφαρμογής σημαντικών κομματιών του νόμου- πλαίσιο.

· Η αναγνώριση των πτυχίων της Ε.Ε. Αποτελεί ένα πρώτο βήμα για τη θεσμοθέτηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων, των κολεγίων, των Κ.Ε.Σ. κ.α. στην Ελλάδα, ακόμα και αν δεν έχει αναθεωρηθεί το Σύνταγμα. Η αναγνώριση των αμφιβόλου ποιότητας, ιδιωτικών τρίχρονων σπουδών θα εντάξει τα ελληνικά πανεπιστήμια που ένα νέο σύστημα, θα οδηγήσει στην υποβάθμιση των δημοσίων πανεπιστημίων, την απαξίωση των πτυχίων τους και την εξίσωσή τους με διάφορα κουρέλια του εξωτερικού, στον ανταγωνισμό και τον ατομικό δρόμο για τους αποφοίτους. Η παρουσίαση της ευρωπαϊκής οδηγίας ως δαμόκλειο σπάθη είναι πασιφανώς εικονική αν σκεφτούμε ότι την πρόταση αυτή την έκανε πριν από μερικά χρόνια ο ευρωβουλευτής της Ν.Δ. και τωρινό μέλος της κυβέρνησης Χατζηδάκης.

· Η Αναθεώρηση του άρθρου 16. Η ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων θα εισάγει και θεσμικά το ιδιωτικό κεφάλαιο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, θα εντείνει τους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση με τα δίδακτρα και θα λειτουργήσει σαν πολιορκητικός κριός για την εναρμόνιση των δημόσιων πανεπιστημίων με τις επιταγές του κεφαλαίου. Ο ανταγωνισμός δημόσιων και ιδιωτικών πανεπιστημίων, μέσω και ενιαίων μηχανισμών αξιολόγησης, θα λειτουργήσει ως μοχλός πίεσης για τη συνολική αναδιάρθρωση της δημόσιας εκπαίδευσης, ενώ θα οδηγήσει και στη συνολική υποβάθμιση των πτυχίων και των ανταγωνισμό των αποφοίτων.

· Η αξιολόγηση αποτελεί μοχλό πίεσης για την περαιτέρω και συνολική αναδιάρθρωση του πανεπιστημίου. Η κατηγοριοποίηση πτυχίων και σχολών και η συνεχής πιστοποίηση των δεξιοτήτων φοιτητών και αποφοίτων είναι ζήτημα πρώτης προτεραιότητας καθότι αναγκαία για τη λειτουργία μιας διαδικασίας ανταγωνισμού μεταξύ ιδρυμάτων και φοιτητών.

· Το Ενιαίο Πλαίσιο Προσόντων. Οι πιστωτικές μονάδες, το συμπλήρωμα διπλώματος, και ο ατομικός φάκελος προσόντων οδηγούν στην πλήρη εξατομίκευση, στην κατάργηση του συλλογικού δρόμου προς την εργασία και τη συλλογική διαπραγμάτευση των εργαζομένων. Η κατάρτιση του Ενιαίου Πλαισίου Προσόντων στοχεύει στο στην διαμόρφωση ενός εργαζόμενου που η σφαιρική γνώση ενός εργασιακού αντικειμένου αντικαθίσταται από ευέλικτα σύνολα πληροφοριών. Τα ινστιτούτα δια βίου μάθησης συμπληρώνουν τον φαύλο κύκλο εργασίας- ανεργίας- επανακατάρτισης για το νέο τύπο εργαζόμενου.

· Νομοσχέδια για τα μεταπτυχιακά και την έρευνα. Το σ/ν για την έρευνα προωθεί τη λογική που περιγράψαμε παραπάνω για έρευνα πλήρως υποταγμένη στις ανάγκες της αγοράς. Μέσα από αυτό οι εκπρόσωποι των επιχειρήσεων θα καθορίζουν το περιεχόμενο («3 από τα 15 μέλη του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας και Τεχνολογίας, θα είναι έγκριτοι εκπρόσωποι του επιχειρηματικού κόσμου» ενώ στο Δ.Σ. του Εθνικού Οργανισμού Έρευνας και Τεχνολογίας «συμμετέχει και πρόεδρος του Σ.Ε.Β.»), θα υποβαθμίζεται η βασική έρευνα αντί της εφαρμοσμένης, θα δημιουργούνται πρότυπες επιχειρήσεις για την εφαρμογή των αποτελεσμάτων «κατά τους κανόνες της ιδιωτικής οικονομίας», θα υπάρχει αξιολόγηση για την προσέλκυση «εξωτερικών χρηματοδοτήσεων για παροχή υπηρεσιών», θα συνδέεται άμεσα το πανεπιστήμιο με τις επιχειρήσεις με αντάλλαγμα την αναβάθμιση των ερευνητικών κέντρων, οι ερευνητές θα αποτελούν ένα χαμηλόμισθο ή άμισθο εργατικό προσωπικό αφού «θα προσλαμβάνονται για ορισμένο χρονικό διάστημα σαν επισκέπτες καθηγητές» και θα προωθείται μια έρευνα μακριά από τον έλεγχο και τις ανάγκες της κοινωνίας συχνά για πολεμικούς σκοπούς « για προμήθειες τεχνικού εξοπλισμού… που χρηματοδοτούνται από το ΝΑΤΟ ή από άλλους διεθνείς οργανισμούς που συμμετέχει η χώρα». Στην ίδια λογική κινούνται και οι αλλαγές στα μεταπτυχιακά που γενικεύουν το θεσμό των διδάκτρων σε αυτά, αυξάνουν τους ταξικούς φραγμούς κόβοντας της φοιτητική μέριμνα κ.α.

Ξανά στην πρώτη γραμμή της σύγκρουσης. Εμπρός για τον τρίτο γύρο του φοιτητικού κινήματος.

Σε αυτή την οξυμμένη πολιτική συγκυρία, το φοιτητικό κίνημα, πιάνοντας το νήμα των προηγούμενων αγώνων θα πρέπει να αντιπαρατεθεί εκ νέου με την αστική στρατηγική σε εκπαίδευση και εργασία. αυτή η αντιπαράθεση θα πρέπει να ενσωματώνει τα ριζοσπαστικά στοιχεία και τα κεκτημένα των προηγούμενων κινημάτων. Σε αυτή την τόσο κρίσιμη καμπή, η καθεστωτική αριστερά, ούτε θέλει ούτε μπορεί να απαντήσει στο όραμα της αστική πολιτικής για ένα πρότυπο φοιτητή και εργαζόμενου. Μια αριστερά που περιορίζει την πολιτική σύγκρουση στο επίπεδο της καταγγελίας και της κοινοβουλευτική αντιπαράθεσης και όχι στο πεδίο του δρόμου, δεν μπορεί να δώσει καμία διέξοδο στους αγώνες της νεολαίας και των εργαζομένων στον αντίποδα η επαναστατική αριστερά, όπως και στο παρελθόν, θα πρέπει να δώσει τη μάχη της σύγκρουσης με τον πυρήνα αυτής της πολιτικής με ένα πολιτικό περιεχόμενο και πρακτική έξω από τις κυρίαρχες λογικές ενσωμάτωσης και μεταρρύθμισης. Με λογικές αμεσοδημοκρατικής οργάνωσης και συγκρότησης των κινημάτων και με την πίστη στη δυνατότητα των μαζών να χαράσσουν πολιτική και να θέτουν τον εαυτό τους στο προσκήνιο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Απέναντι στην επίθεση της κυβέρνησης στα ασφαλιστικά δικαιώματα και στην νέα προσπάθεια εφαρμογής του νόμου πλαίσιο, αλλά κυρίως απέναντι στη χρόνια επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας, εμφανίζεται ξανά με αμεσοδημοκρατικές Γενικές Συνελεύσεις και Καταλήψεις. Το φοιτητικό κίνημα πρέπει παράλληλα με το μπλοκάρισμα σε κάθε προσπάθεια εφαρμογής του νόμου πλαίσιο, να παλεύει αταλάντευτα για το βασικό του στόχο, δηλαδή τη συνολική απόσυρση- κατάργηση του νόμου κρατώντας πάντοτε το κεντρικό επίπεδο αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση και το κεφάλαιο και όχι μόνο με το αντιδραστικό μπλοκ εντός των σχολών. Θα βρεθούμε ξανά μπροστά τους με ένα νέο γύρο συνελεύσεων- καταλήψεων- διαδηλώσεων αλλά και με μια νέα σύνδεση με τους αγώνες των εργαζομένων και της υπόλοιπης νεολαίας.

ΜΕ ΕΝΑ ΜΕΤΩΠΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ - ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Ειδικά τώρα το φοιτητικό κίνημα δίνει το παρόν δίπλα στους αγωνιζόμενους εργαζόμενους, όχι από τη σκοπιά της συμπαράστασης μονάχα αλλά εκλαμβάνοντας την τωρινή μάχη ως δική του, για τα συμφέροντα του ως αυριανού εργαζόμενου. Επιδίωξη μας είναι η συγκρότηση ενός μετώπου Παιδείας- Εργασίας ικανού να ανατρέψει την κυρίαρχη πολιτική, από τη σκοπιά των κοινών συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας και την κοινής απάντησης στην κοινή επίθεση. Ένα μέτωπο που θα δίνει το αγώνα στα χέρια των ίδιων των αγωνιζόμενων εργαζόμενων και φοιτητών ερχόμενο σε αντιπαράθεση με την συνδικαλιστική γραφειοκρατία υπερασπίζοντας τις πραγματικές ανάγκες. Η ΓΣΕΕ τη μέρα έναρξης της συζήτησης για το ασφαλιστικό αρνήθηκε τη διεξαγωγή γενικής απεργίας που ανέμεναν εκατομμύρια εργαζόμενοι (και ειδικά οι αγωνιζόμενοι απεργοί) δίνοντας χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση. Αλλά και το ΠΑΜΕ παρά την ρητορεία του δεν έδωσε σε κανένα σημείο ώθηση στον αγώνα, αρνήθηκε εξίσου απεργιακή κλιμάκωση και τελικά η διαφοροποίηση από τη ΓΣΕΕ δεν είναι παρά κομματική περιχαράκωση. Είναι αναγκαία η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, ώστε να μπορέσει να αποτρέψει το κύμα αντεργατικών επιθέσεων που προετοιμάζονται, να δημιουργήσει ένα πολιτικό κοινωνικό κίνημα ανατροπής που μπορεί να φέρει νίκες στη σημερινή εποχή.

Απαντάμε με ένα φοιτητικό κίνημα:

• ΑΝΤΙΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ – ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ, που θα διαμορφώνει ένα πλειοψηφικό ρεύμα αμφισβήτησης, που δε θα αρκείται στην υπεράσπιση των κεκτημένων και τους αγώνες εντός ορίων, που θα προβάλει το σύνθημα «δε ζητάμε πολλά, τα θέλουμε όλα». Που θα συγκρούεται με κάθε όψη της κυβερνητικής πολιτικής. Ένα φοιτητικό κίνημα που θα απαιτεί την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής και κάθε άλλου διαχειριστή.

• ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ, που θα αξιοποιεί και θα συνθέτει όλο τον πλούτο των αγωνιστικών πρωτοβουλιών στο εσωτερικό των σχολών. Που θα συντονίζεται και θα επικοινωνεί με όλα τα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας.

• ΜΕ ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ- ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ, που θα συνδέεται με τους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας, για την ανατροπή της αντεργατικής και αντιεκπαιδευτικής πολιτικής. Που θα αγκαλιάζεται από την κοινωνία και θα αγκαλιάζει όλες τις τάσεις αμφισβήτησης και αγώνα.

• ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ, που θα δημιουργεί τις δικές του μορφές οργάνωσης, αυτοτελείς και ανεξάρτητες από την κατεστημένη πολιτική των εκπροσώπων και των επιτελείων, που θα στηρίζεται στις γενικές συνελεύσεις και τις συντονιστικές τους επιτροπές, όπου οι ίδιοι οι φοιτητές θα παράγουν πολιτική με βάση τα συμφέροντα και τα δικαιώματά τους. που συγκροτείται μέσα στις γενικές συνελεύσεις, που «μαθαίνει» τον κόσμο του αγώνα να κάνει πολιτική για τον εαυτό του. Που κόντρα στα όργανα του υποταγμένου συνδικαλισμού προτάσσει το ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ!! Που συντονίζεται οριζόντια από το ανοιχτό και ενιαίο Συντονιστικό των γενικών συνελεύσεων, στη βάση της αντιπαράθεσης ανάμεσα στις ανοιχτές συντονιστικές επιτροπές.

• ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ, που θα ενοποιεί το σύνολο της σπουδάζουσας νεολαίας πάνω στη βάση των κοινών αναγκών και δικαιωμάτων της, ενώ θα δρα ενάντια σε κάθε προσπάθεια των καθεστωτικών παρατάξεων (ΔΑΠ – ΠΑΣΠ – ΠΚΣ) και των αστικών επιτελείων να διαπραγματευτούν στο όνομα του φοιτητικού κινήματος τους όρους υποταγής των φοιτητών. Η πανελλαδική δράση κατοχυρώνεται μέσα από τις ανοιχτές διαδικασίες των πανελλαδικών συντονιστικών των Γενικών Συνελεύσεων και των ανοιχτών συντονιστικών επιτροπών τους. Ενάντια σε οποιαδήποτε προσπάθεια συγκρότησης της Ε.Φ.Ε.Ε. η οποία κινείται σε οδούς γραφειοκρατικοποίησης του κινήματος.

ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ – Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ Ε.Α.Α.Κ.

Η αποτύπωση της κοινωνικής δυσαρέσκειας της τελευταίας περιόδου εκφράζεται με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος το μόνο που κάνει είναι να προτάσσει μία αόριστη ελπίδα. Μετά τους κοινωνικούς αγώνες της τελευταίας διετίας ολοένα και περισσότεροι νέοι φαίνεται όχι απλά να μην εμπνέονται από το σύστημα, αλλά να στρέφονται κατά αυτού, δημιουργώντας ρήγματα στην αστική πολιτική. Απέναντι σε αυτό το σύστημα προτάσσει τον αριστερό κυβερνητισμό του ΣΥΡΙΖΑ έχοντας ως οδηγό την ολοένα και μεγαλύτερη ανάδειξη του νέου, χαρισματικού και επικοινωνιακού του προφίλ. Η ουσία είναι ότι η ίδια η ρεφορμιστική αριστερά, αποτελώντας σανίδα σωτηρίας για το σύστημα, εγκλωβίζεται στις υπάρχουσες δομές του και δεν μπορεί να τις ξεπεράσει, πόσο μάλλον να τις ανατρέψει και να δημιουργήσει νέες. Παρά τις δηλώσεις του ΣΥΝ για απόρριψη του ενδεχομένου συγκυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ, η χρόνια συγκυβέρνησή τους σε ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και δήμους αποδεικνύει το αντίθετο. Τα σενάρια κεντροαριστερών κυβερνήσεων έχουν αποτύχει (με πιο πρόσφατο παράδειγμα την κυβέρνηση συνασπισμού του Πρόντυ στην Ιταλία) και εγκλωβίζουν συστηματικά την αριστερά και τους κοινωνικούς αγώνες. Από την άλλη διαχωριζόμαστε πλήρως και από τις λογικές της υπόλοιπης επίσημης αριστεράς του ΚΚΕ, που προτάσσει ηττοπαθείς και ενσωματώσιμες αντιλήψεις και αγώνες μόνο υπό τον έλεγχό του. Που δεν βάζει ως πολιτικό στόχο του κινήματος για το σήμερα την ανατροπή της επίθεσης στα δικαιώματα εργαζομένων και νεολαίας, που εγκλωβίζει τους αγώνες στην αέναη συσσώρευση πολιτικών προϋποθέσεων με κοινοβουλευτικούς εν τέλει όρους και γύρω τελικά από τον εαυτό του. Η εκλογική άνοδος των ρεφορμιστικών σχεδίων ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, που εκφράζει την αποστοίχιση μαζών από το σχέδιο του δικομματισμού, αποτελεί στοίχημα για την επαναστατική αριστερά να τα απεγκλωβίσει και να τα ριζοσπαστικοποιήσει. Είναι οι ίδιες δοκιμασμένες λογικές που έχουν οδηγήσει το κίνημα σε αλλεπάλληλες ήττες και συμβιβασμούς με το κράτος και την εργοδοσία. Η προοπτική ανειρήνευτων κοινωνικών αγώνων είναι η μόνη που μπορεί να φέρνει νίκες και κατακτήσεις για τους εργαζόμενους και τη νεολαία, να αφήνει παρακαταθήκες για τις μάχες του μέλλοντος.

Απέναντι σε αυτό εμείς προτάσσουμε τον πόλο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, ο ποίος θα εκφράζει μια αριστερά ανατρεπτική, νικηφόρα και ανεξάρτητη από τους αστικούς θεσμούς και η οποία θα εμφανιστεί με μαζικούς όρους στην κοινωνία δίνοντας την λύση της ρήξης και της ανατροπής. Είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ αναγκαία αλλά και εφικτή η ενοποίηση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Μιας αριστεράς ανατρεπτικής, νικηφόρας και με προωθημένο πολιτικό περιεχόμενο. Για αυτό και αγωνιζόμαστε για τη δημιουργία του πόλου της ριζοσπαστικής αριστεράς, σε κάθε χώρο αλλά και στην κοινωνία συνολικά. Οι αγώνες του προηγούμενου διαστήματος ανέδειξαν τη δυνατότητα της επαναστατικής αριστεράς να καθορίζει τις εξελίξεις, να γίνεται πλειοψηφικό ρεύμα μέσα στους κοινωνικούς αγώνες. Το στοίχημα όμως είναι να διαμορφωθεί ένα αντικαπιταλιστικό ρεύμα στην κοινωνία που να αγωνίζεται για τη συνολική ανατροπή. Ένα ρεύμα που δεν μπορεί να ενσωματωθεί στην «αντιπολίτευση» του ΠΑΣΟΚ που παρά τις «φιλολαϊκές ρητορείες», συντάσσεται υπέρ κάθε πλευράς της πολιτικής του κεφαλαίου και των εκφραστών του, όπως άλλωστε και όταν ήταν κυβέρνηση. Ούτε όμως και από την αριστερά της ήττας, της συνδιαλλαγής, της διαχείρισης, της «απλής διαμαρτυρίας» για εξαργύρωση στην κοινοβουλευτική αρένα, της ενσωμάτωσης στην πράξη κομματιών της αστικής πολιτικής.

Είναι αναγκαία μια αριστερά:

• Ανεξάρτητη από την αστική πολιτική και ιδεολογία, σε μορφές και περιεχόμενο, από εργοδοτικούς και καθηγητικούς μηχανισμούς.

• Αντικαπιταλιστική, που θα έρχεται σε ρήξη με την επίσημη πολιτική και το κράτος από τη σκοπιά των συμφερόντων των πληττόμενων κομματιών φοιτητών και εργαζομένων.

• Νικηφόρα, που θα πετυχαίνει υλικές νίκες στους αγώνες και θα αλλάζει συνειδήσεις, στη μάχη για τη συνολική απάντηση στην πιο βάρβαρη επίθεση που δεχόμαστε, διαχωριζόμενη από τη λογική της «επίσημης» αριστεράς (ΚΚΕ-ΠΚΣ, ΣΥΝ-ΑΡΕΝ) που αρκείται σε μια «αριστερή διαμαρτυρία» και τελικά ενσωματώνει στην πράξη κομμάτια της αστικής πολιτικής.

Αυτό το πολιτικό ρεύμα και αυτήν την αριστερά θέλει να εκφράσει η ΕΑΑΚ μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια, στις καθημερινές μάχες των σχολών, στις κεντρικές πολιτικές αναμετρήσεις που βρίσκονται μπροστά μας.

• Στο μέτωπο για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής από τη σκοπιά των συμφερόντων και αναγκών της νεολαίας και των εργαζομένων

• Στο μέτωπο της μάχης ενάντια στις αντιδραστικές αλλαγές στην εκπαίδευση. Με αγώνα ενάντια σε κάθε αξιολόγηση, ενάντια στα ΚΕΣ και τα ΙΔΒΕ, τη διάλυση των πτυχίων, τους 2 κύκλους σπουδών και την κατάργηση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης. Ενάντια στο νέο νόμο πλαίσιο, στη βάση του 10 για εισαγωγή στα πανεπιστήμια. Ενάντια σε κάθε πτυχή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης.

• Στο μέτωπο ενάντια στην αντιδραστική αναθεώρηση του Συντάγματος. Ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια αλλά και σε όλες τις αντιδημοκρατικές, αντεργατικές αλλαγές

•Στο μέτωπο ενάντια στην αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση και γενικότερα την αντεργατική πολιτική του αστικού συνασπισμού εξουσίας.

• Στο μέτωπο κατά της αυταρχικής θωράκισης του κράτους και της ΕΕ. Για διεύρυνση των λαϊκών ελευθεριών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων

• Στο μέτωπο ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τις πολεμικές επιχειρήσεις, τον εθνικισμό. Μάχη ενάντια στα εξοπλιστικά προγράμματα, για μια μαζική και διαρκή αντιπολεμική πάλη, για δημοκρατικές ελευθερίες στο στρατό.

ΕΝΙΑΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ

Αυτόν τον πόλο στα πανεπιστήμια εκφράζει η Ε.Α.Α.Κ. Δημιουργημένη μέσα από το μεγάλο κίνημα του ’91, η Ε.Α.Α.Κ. πρωτοστάτησε κι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη και στη νικηφόρα έκβαση των κινημάτων των τελευταίων χρόνων, θέτοντας ριζοσπαστικά κριτήρια και προωθητικά αιτήματα για τους κοινωνικούς αγώνες. Ανεξάρτητη από την αστική πολιτική και ιδεολογία, σε μορφές και περιεχόμενο, από εργοδοτικούς και καθηγητικούς μηχανισμούς, η Ε.Α.Α.Κ. μάχεται στο χώρο των Πανεπιστημίων όχι μόνο για τα φοιτητικά συμφέροντα, αλλά και για τα ευρύτερα κοινωνικά, επιδιώκοντας το κοινωνικά αναγκαίο, και όχι το εφικτό. Με αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο, έρχεται σε ρήξη με την επίσημη πολιτική και το κράτος από τη σκοπιά των συμφερόντων των πληττόμενων κομματιών φοιτητών και εργαζομένων. Αποτελεί τελικά μία Αριστερά νικηφόρα, που θα πετυχαίνει υλικές νίκες στους αγώνες και θα αλλάζει συνειδήσεις, στη μάχη για τη συνολική απάντηση στην πιο βάρβαρη επίθεση που δεχόμαστε, διαχωριζόμενη από τη λογική της «επίσημης» αριστεράς (ΚΚΕ-ΠΚΣ, ΣΥΝ-ΑΡΕΝ) που αρκείται σε μια «αριστερή διαμαρτυρία» και τελικά ενσωματώνει στην πράξη κομμάτια της αστικής πολιτικής.

ΧΩΡΟΑΤΑΞΙΑ-ΕΑΑΚ

Η χωροΑταξία - Ε.Α.Α.Κ. είναι ένα ανοιχτό, αριστερό, ανατρεπτικό σχήμα, εκτός κομματικής "γραμμής" που συμμετέχει στην πτέρυγα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στα πανεπιστήμια, την Ε.Α.Α.Κ. το οποίο προτίθεται να δεχτεί στους κόλπους του κάθε φοιτητή της χωροταξίας, ο οποίος συμφωνεί με τα χαρακτηριστικά αυτά και διαφωνεί με τις συλλογικές και τις πρακτικές των καθεστωτικών φοιτητικών παρατάξεων. Είμαστε στην Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση με στόχο την ενδυνάμωση των αγώνων μας, των αγώνων με κριτήρια, των νικηφόρων αγώνων και την αυτοτελή ύπαρξη και στο τμήμα μας της αντικαπιταλιστικής-επαναστατικής αριστεράς. Στηρίζουμε την αμεσοδημοκρατική λειτουργία του τμήματος, με όλη την εξουσία στις Γενικές Συνελεύσεις, για τη διαμόρφωση ενός πολιτικοποιημένου κλίματος από τα κάτω και αντικαπιταλιστικού περιεχομένου που θα βάζει ως πρόταγμα τα ρήγματα, την ρήξη και την ανατροπή.

Το σχήμα μας είναι μια πολιτική συλλογικότητα όπου δεν υπάρχει ιεραρχία, μπορούν να συμμετέχουν όλοι μέσω της συνδιαμόρφωσης των απόψεων, στη δημιουργία μιας συλλογικής αντίληψης. Πιστεύουμε πως η συλλογική αναζήτηση και δράση μπορεί να βελτιώσει τις σημερινές συνθήκες και να προσφέρει περισσότερα από ότι ο ατομισμός και η μεμονωμένη δράση.

Στις μέρες μας, δυστυχώς, παρατηρείται μια έκπτωση στις αξίες του συλλογικού αγώνα και μία απόρριψη του αισθήματος της συλλογικότητας. Σε αντίθεση με άλλες εποχές που οι φοιτητές και οι νέοι μαζικά ασχολούνταν με τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, κυριαρχεί ο ανταγωνισμός και η πλήρης εξατομίκευση. Η νέα φάση του καπιταλιστικού συστήματος αλλά και οι κοινωνικοί (συν)εταίροι του προσπαθούν να καταφέρνουν να μας πείσουν ότι η αλληλοεξόντωση και η στήριξη στις δυνάμεις του ατόμου με κάθε τρόπο είναι ανώτερη από τη συλλογική δράση και τον κοινό αγώνα. Όμως κάθε τόσο, σχεδόν καθημερινά αποδεικνύεται το αντίθετο. Ότι μόνο οι μαζικοί, μαχητικοί, συλλογικοί και ανατρεπτικοί αγώνες μπορούν και κερδίζουν.

Το σχήμα μας, θεωρεί ικανό κάθε φοιτητή να αποφασίζει ο ίδιος για το μέλλον του και να ενισχύσει τη δύναμη του ατόμου μέσα από τη συλλογικότητα. Λειτουργεί με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και αντιτίθεται σε οποιαδήποτε μορφή αντιπροσώπευσης των φοιτητών, διότι μόνο με τη μαζική, συλλογική και δυναμική κινητοποίηση οι εργαζόμενοι και οι φοιτητές μπορούν να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους και να περάσουν στην επίθεση ενάντια στους “καταπατητές” τους. Είναι ανεξάρτητο από την πολιτική των αστικών κομμάτων και των επιτελείων τους, όπως και από τα καθηγητικά συμφέροντα. Είναι αριστερό-αντικαπιταλιστικό γιατί πιστεύει ότι μέσα από την αντίσταση και την ανατροπή του υπάρχοντος εκμεταλλευτικού συστήματος, οι εργαζόμενοι και οι νεολαία μπορούν να ζήσουν τη ζωή που τους αξίζει.

Το σχήμα της Χωροαταξίας, όπως και κάθε σχήμα που συμμετέχει στην Ε.Α.Α.Κ., έρχεται κόντρα στη κυβερνητική ΔΑΠ της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, του νόμου πλαίσιο και των ιδιωτικών πανεπιστημίων, του ατομικού δρόμου. Η ΔΑΠ είναι το στήριγμα της κυβέρνησης στα πανεπιστήμια, και παρόλο που διαθέτει μια πλειοψηφία στις φοιτητικές εκλογές ΔΕΝ κατάφερε να «θέσει φραγμό» στο μεγαλειώδες φοιτητικό κίνημα των τελευταίων ετών, μη καταφέρνοντας να αλλάξει στο ελάχιστο το αρνητικό για αυτήν κλίμα που εκατοντάδες φοιτητικοί σύλλογοι και χιλιάδες φοιτητές «δημιούργησαν» αντιτασσόμενοι στις αλλαγές της κυβέρνησης. Αν και προσπαθεί να «διαφοροποιηθεί» και να «ανεξαρτητοποιηθεί» από την πολιτική της ΝΔ, η ΔΑΠ εξακολουθεί να σημαίνει ΝΑΙ στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και ΟΧΙ στους κοινωνικούς αγώνες και την ανάπτυξη και αναζωπύρωση του Φοιτητικού Κινήματος.

Η ΠΑΣΠ όσο κι αν θέλει ενίοτε - και όταν δεν τα βρίσκει ανοικτά με τη ΔΑΠ - να σπέρνει ή και να έχει αγωνιστικές αυταπάτες είναι η παράταξη του ΠΑΣΟΚ που εδώ και τόσα χρόνια προωθούσε τα ίδια και χειρότερα, που και τώρα πιο επιθετικά προτάσσει τα ζητήματα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, την αξιολόγηση, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια κτλ. Δρώντας αποσπασματικά θέλησε, χωρίς μεγάλη επιτυχία, να φανεί ότι καταδικάζει το νόμο πλαίσιο στην προσπάθειά της να διαχωριστεί φαινομενικά από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στηρίζοντας φοιτητικές καταλήψεις και διαδηλώσεις.

Η ΠΚΣ, παράταξη του ΚΚΕ στα πανεπιστήμια, δικαιώθηκε για άλλη μια φορά για τον τίτλο που της έχει αποδοθεί ως αριστερά της εξεταστικής και καθεστωτική αριστερά. Ήταν συνεχώς απούσα από το φοιτητικό κίνημα δημιουργώντας δικές της πορείες και δικά της συντονιστικά όντας αποκομμένη εντελώς από το φοιτητικό κίνημα. Ενώ αρχικά ήταν αντίθετη με το φοιτητικό κίνημα και ήταν έξω από αυτό τελικά αποφάσισε να συμμετέχει σε αυτό με την προσπάθεια να καρπωθεί κομμάτι του κινήματος. Ξεπουλά με το χειρότερο τρόπο το φοιτητικό αλλά και το εργατικό κίνημα σταματώντας το προκειμένου να ξεκινήσει την προεκλογική της εκστρατεία, άλλωστε είναι γνωστή η στάση της ότι δεν προχωρά ποτέ σε κινήματα τα οποία δεν μπορεί να ελέγξει.

ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ!

Το μόνο σημείο στο οποίο συμφωνούν όλοι αυτοί είναι η προσπάθεια οργάνωσης ατόμων στο «κόμμα» με απώτερο σκοπό τη χρήση τους ως πιόνια στη σκακιέρα των εσωκομματικών τους παιχνιδιών. Χωρίς μεγάλα λόγια και χωρίς ηγέτες να αγωνιστούμε με τις δικές μας δυνάμεις για την προάσπιση των συμφερόντων μας! Η εμπειρία έχει δείξει πως μπορούμε να νικήσουμε όταν δεν αναθέτουμε το μέλλον μας σε κανέναν «εκπρόσωπο»! Η νίκη μπορεί να έρθει μόνο μέσα από τη μαζικότητα των Γενικών Συνελεύσεων, μόνο όταν στους δρόμους και στις σχολές αντηχήσουν συνθήματα αμφισβήτησης!

ΓΙΑΤΙ Η ΧΩΡΟΑΤΑΞΙΑ - Ε.Α.Α.Κ. ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ…

Θέλουμε και στις εκλογές – παρόλο που δεν είναι μια κινηματική διαδικασία- το φοιτητικό κίνημα ακόμα και αν δεν είναι στην πλήρη έξαρσή του να αλλάξει συνολικά το σκηνικό. Η Ε.Α.Α.Κ. ήταν αυτή που τροφοδότησε το κίνημα με ένα μάχιμο πολιτικό περιεχόμενο, διαμορφωμένο και παραγόμενο από τις ίδιες τις ανάγκες μας μέσα από τις ανοιχτές πολιτικές διαδικασίες, τέτοιο που να αναδεικνύει και να αμφισβητεί συνολικά το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο και τον πυρήνα της αστικής πολιτικής στην εκπαίδευση και στην εργασία. Το πλαίσιο αυτό εγγυήθηκε την πραγματική ενοποίηση του φοιτητικού κινήματος, τη στοίχιση γύρω από αυτό χιλιάδων φοιτητών, την ουσιαστική αντιπαράθεση με την αστική πολιτική, την προώθηση αιτημάτων πάλης και διεκδίκησης των φοιτητών σύμφωνα με τις ανάγκες τους.

ΓΙΑΤΙ Ε.Α.Α.Κ.

Η Ε.Α.Α.Κ. έδωσε τη μάχη πολλές φορές μέσα στις Συνελεύσεις και τα συντονιστικά, ώστε το κίνημα να υιοθετήσει ριζοσπαστικές και κινηματικές πρακτικές , παρά τα αναχώματα που έβαζε διαρκώς η ρεφορμιστική και η διαχειριστική αριστερά. Η Ε.Α.Α.Κ. συνέβαλλε στην οργάνωση του κινήματος, με αμεσοδημοκρατικών μορφών οργάνωσης του κινήματος (Συντονιστικές Επιτροπές), προωθήσαμε μια λογική ενιαίας δράσης όλων των Συλλόγων μέσα από το Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων σε ΑΕΙ κ ΤΕΙ. Με οδηγό τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων των Συλλόγων, το Συντονιστικό χαράζει έναν βασικό, ενιαίο και αγωνιστικό βηματισμό καθ’ όλη τη διάρκεια του κινήματος.

Η Ε.Α.Α.Κ. προέβαλλε επιτακτικά την ανάγκη το φοιτητικό κίνημα να αναζητήσει και να συντονιστεί με τους φυσικούς του συμμάχους, τον κόσμο της εργασίας, με πραγματικούς και όχι φαντασιακούς όρους. Το πολιτικό πλαίσιο αναδείκνυε τη σύνδεση των εξελίξεων στην εκπαίδευση με αυτές στους χώρους δουλειάς, διαμόρφωνε κοινά αιτήματα πάλης, ενώ τα Συντονιστικά απεύθυναν συνεχές αγωνιστικό κάλεσμα στα εργατικά Σωματεία να μπουν στον αγώνα και στις ομοσπονδίες να κηρύξουν απεργίες, παρά την προδοτική αδιαφορία και εχθρική στάση των τελευταίων. Καθοριστική ήταν η συμβολή των σχημάτων της ΕΑΑΚ στην οικοδόμηση ενός συμπαγούς πανεκπαιδευτικού μετώπου των φοιτητικών Συλλόγων με όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις της εκπαίδευσης, των φοιτητών με τους δασκάλους, τους καθηγητές 2βάθμιας και 3βάθμιας.

Άρα ψήφος στην Ε.Α.Α.Κ. σημαίνει ψήφος στη συνιστώσα εκείνη του κινήματος που πίστεψε στη νίκη του κινήματος, και που χάρη σε αυτή, τώρα μπορούμε να μετράμε νίκες. Ψήφος στην ΕΑΑΚ σημαίνει ψήφος που θα τρομοκρατήσει τα κυβερνητικά επιτελεία, που θα αποδείξει για χιλιοστή φορά ότι ποτέ μα ποτέ δεν επρόκειτο για μειοψηφίες. Σημαίνει ψήφος βαθιά αντικυβερνητική, και θα δείξει ότι κάτι άλλο, πέρα από αυτό που έχουν συνηθίσει παίζει στα ελληνικά πανεπιστήμια. Σημαίνει στήριξη σε μια άλλη αριστερά, που δεν είναι μονολιθική και από το παρελθόν, ούτε γενικά «εναλλακτική». Είναι στήριξη στην αριστερά που μπορεί και ξέρει να κάνει τα κινήματα να πετυχαίνουν νίκες, που δεν είναι με τη διαχείριση ούτε με τις μισές λύσεις. Είναι η αριστερά που δεν θα επιλέξει «το λιγότερο κακό» για να διαχειριστεί «το μεγάλο κακό», το σύστημα. Μια τέτοια αριστερά, συνάδελφοι, δεν έχει καν ανάγκη από κάποιο επίθετο για να την προσδιορίζει. Είναι ο ίδιος ο κόσμος του αγώνα που μπορεί να ξεχωρίσει το γνήσιο από το «ιμιτασιόν». Η Αριστερά για εμάς είναι ασυμβίβαστη με τον ατομικισμό, με τη λογική του ερημίτη, του μοναχικού καβαλάρη, της «ανεξάρτητης προσωπικότητας». Πρέπει να συναντηθούμε -και το κάναμε-στους μαζικούς αγώνες, και στην πάλη για την πολιτική διέξοδο.

ΣΤΙΣ 9 ΑΠΡΙΛΗ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ – ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ Ε.Α.Α.Κ.

Ανατρέπουμε αυτή την πολιτική

• Τον αντιδραστικό νόμο - πλαίσιο της έντασης της επιχειρηματικής - ανταποδοτικής λειτουργίας, της πειθάρχησης και του αυταρχισμού

• Την αναγνώριση των ΚΕΣ και των πτυχίων του εξωτερικού μέσω της κοινοτικής οδηγίας. Όχι στην εφαρμογή του Ευρωπαϊκού Πλαισίου Προσόντων

• Την αναθεώρηση του άρθρου 16 και του συντάγματος συνολικά, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, τα δίδακτρα, τις ιδιωτικοποιήσεις στην φοιτητική μέριμνα

• Τους νόμους για την Αξιολόγηση, τη Δια Βίου Μάθηση Διεθνές Πανεπιστήμιο, το ΔΟΑΤΑΠ

• Τα ΚΕΣ, τα ΙΕΚ, τα ΚΕΚ, τα ΙΔΒΜ, τα ΕΠΑΛ- ΕΠΑΣ

• Το μέλλον της ανεργίας, της λιτότητας, της εργασιακής ανασφάλειας, του «απασχολήσιμου» εργαζόμενου

• Τις νέες ελαστικές εργασιακές σχέσεις και τον ατομικό δρόμο

• Τα επιχειρηματικά - ανταποδοτικά κριτήρια στην εκπαίδευση

• Τον τρομονόμο, τον Ευρωτρομονόμο, το Ευρωσύνταγμα και την καταπάτηση του Ασύλου

• Την αντικατάσταση των εστιών από εξατομικευμένα ημίμετρα επιδομάτων ενοικίων, φοιτητικών δανείων και διαμονής σε ξενοδοχεία. Όχι στην υποβάθμιση των υπαρχουσών εστιών.

• Όχι στην αντικατάσταση των κοινωνικών - οικονομικών κριτηρίων παροχής φοιτητικής μέριμνας από αντίστοιχα ανταποδοτικά και ακαδημαϊκά. Καμία επιβολή ενοικίου και συμβολικών εγγυήσεων

• Όχι σε κάθε εσωτερικό κανονισμό λειτουργίας και αμφισβήτησης του ασύλου. Όχι στην εισαγωγή security στο χώρο των εστιών και των Πανεπιστημίων

ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ

ΚΑΤΩ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΠΑΣΟΚ ΕΕ!

• Λιγότερη δουλειά, δουλεία για όλους μόνιμη και σταθερή με παράλληλη αύξηση των αποδοχών για να ζει ο καθένας αξιοπρεπώς από μία και μόνο δουλειά. Ενάντια στις ελαστικές σχέσεις εργασίας. Πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα για όλους. Βασικός μισθός για όλους τα 1400 Ευρώ

• Ενιαίο 12χρονο σχολείο, με κατάργηση των ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ. Ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης χωρίς ταξικούς, οικονομικούς και εξεταστικούς φραγμούς. Να καταργηθεί η βάση του 10.

• Ενιαία Δημόσια και Δωρεάν Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση για όλους

• Κατάργηση των Κ.Ε.Σ., των Ι.Ε.Κ και εν γένει της πολυδιάσπασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση (?η οποία καλλιεργεί την ανταγωνισμό και δημιουργεί αποφοίτους πολλών ταχυτήτων.

• Μία σχολή ανά γνωστικό αντικείμενο.

• Ένα ενιαίο πτυχίο με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα σε αυτό, μοναδική προϋπόθεση για την εύρεση δουλειάς

• Απεγκλωβισμός της χώρας από τον ΚΕΧΑΕ και απ’ όλες τις ευρωπαϊκές συμφωνίες για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.

• Δωρεάν συγγράμματα, σίτιση, στέγαση και συγκοινωνία για όλους

• Μείωση της θητείας, δημοκρατικά δικαιώματα στους στρατευμένους. Κανένας φαντάρος έξω από τα σύνορα. Καμία σκέψη για υποχρεωτική στράτευση στα 18.

• Διεύρυνση του ασύλου σε σχολεία και εργασιακούς χώρους

Δημόσια και δωρεάν σίτιση- στέγαση για όλους τους φοιτητές. Εστίες που να λειτουργούν με μόνιμο και επαρκές προσωπικό- ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης.

• Δημόσιο ενιαίο φορέα διαχείρισης της φοιτητικής μέριμνας που θα χρηματοδοτείται από κονδύλι του κρατικού προϋπολογισμού και μόνο.

• Καμία ποινικοποίηση των συλλογικών αγώνων. Να ηττηθούν οι αυταρχικές λογικές πρυτανικών αρχών, ΜΜΕ, αντιδραστικών μηχανισμών. Να σταματήσει η βιομηχανία των μηνύσεων με στόχο το φοιτητικό κίνημα.

• Επιστροφή όλων των οφειλόμενων στα ασφαλιστικά ταμεία, που λεηλάτησαν οι κυβερνήσεις, οι τράπεζες και η εργοδοσία.

• Όχι στον προϋπολογισμό λιτότητας και φορομπηξίας του περιβόητου «Συμφώνου Σταθερότητας» της Ε.Ε.

• Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων του ΠAΣOK και της NΔ από το 1992 και εξής (Σιούφα, Pέππα κ.λπ.) και μη εφαρμογή των αντιασφαλιστικών οδηγιών της EE.

• Πλήρη και αυτοδίκαια δημόσια και δωρεάν ασφαλιστική και υγειονομική κάλυψη όλων των ασφαλισμένων και κάθε νέου πτυχιούχου και για κάθε άνεργο μέχρι να βρει δουλειά.

ΧΩΡΟΑΤΑΞΙΑ–Ε . Α . Α . Κ .