Απόφαση Πανελλαδικού Διημέρου της ΕΑΑΚ, 22-23.3.08

ΣΤΙΣ ΜΑΧΕΣ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΘΑ ΒΓΟΥΜΕ ΝΙΚΗΤΕΣ

Η μάχη ξεκίνησε. Το ποτάμι των κοινωνικών αγώνων δεν σταματά να συμπαρασύρει όλες εκείνες τις πολιτικές που υποθηκεύουν το μέλλον της νεολαίας και των εργαζομένων. Οι καθημερινές εικόνες από τους ηρωικούς απεργιακούς αγώνες της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, της ΠΟΕ- ΟΤΑ, των εργαζόμενων στα λιμάνια και άλλων αγωνιζόμενων κλάδων και οι μεγάλες πανεργατικές διαδηλώσεις, δείχνουν το μέγεθος μιας κοινωνικής αναμέτρησης που βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή της. Οι μαχητικές απεργίες δείχνουν την έξαρση των κοινωνικών αγώνων της εποχής των οποίων όλων προπομπός είναι το μαχητικό φοιτητικό κίνημα των τελευταίων ετών. Κόντρα στη λογική της νομοτέλειας των κυρίαρχων επιλογών, το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα, στα χνάρια των αγώνων των δασκάλων και των φοιτητών, πρέπει να αναδείξει μια διαφορετική ριζοσπαστική αντίληψη με τις μάζες στο προσκήνιο ώστε να θέτει αναχώματα και να προκαλεί ρήγματα στο σύνολο της αστικής στρατηγικής. Είναι αυτή τη στιγμή που στην ίδια μάχη μπαίνουν και οι φοιτητικοί σύλλογοι με τις πρώτες καταλήψεις και τα μαχητικά αγωνιστικά μπλοκ. Αυτή η μάχη πρέπει να είναι διαρκείας, με καταλήψεις και συγκρούσεις σε όλα τα επίπεδα μέχρι την πλήρη απόσυρση των αντιλαϊκών μέτρων.

Οι μεγαλειώδεις διαδηλώσεις ενάντια στο ασφαλιστικό, της 12^ης Δεκέμβρη και της 19^ης Μάρτη, καταδεικνύουν την καθολική αντίθεση του κόσμου της εργασίας απέναντι στις επιχειρούμενες αλλαγές. Η διευρυμένη κοινωνική δυσαρέσκεια που εκφράζεται παντού αποδεικνύουν ότι η βιτρίνα της κοινωνικής συναίνεσης ή έστω της παθητικής αποδοχής έχει σπάσει. Η κυβέρνηση και συνολικά ο αστικός συνασπισμός εξουσίας αδυνατούν να να στρατεύσουν θετικά τους εργαζόμενους και τη νεολαία, να τους πείσουν να δεχτούν τα νεοφιλελεύθερα οράματα, την εντεινόμενη εκμετάλλευση και την διαρκή χειροτέρευση των συνθηκών εκπαίδευσης και εργασίας. Πλατιά στρώματα εργαζομένων και νεολαίας, γυρνάνε την πλάτη στα οράματα του Φουκογιάμα και του τέλους της ιστορίας και τραβάνε τον δρόμο των κοινωνικών αγώνων και της ανατροπής. Η εποχή της κοινωνικής συναίνεσης στο όνομα των μεταρρυθμίσεων και του εκσυγχρονισμού έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Η πολιτική, της κυβέρνησης- του ΠΑΣΟΚ- της ΕΕ, η πολιτική του κεφαλαίου, δείχνει να είναι συντριπτική αλλά έχει πλέον αποδειχθεί ότι δεν είναι αήττητη.

Η περίοδος ωστόσο που διανύουμε είναι ίσως η πιο κρίσιμη. Θα κριθεί αν το κύμα κοινωνικής αγανάκτησης που τροφοδοτείται από τη διευρυμένη αστάθεια του πολιτικού συστήματος αλλά κυρίως από την αντεργατική πολιτική των τελευταίων δεκαετιών θα μετατραπεί σε ένα πολιτικό ρεύμα και ένα ανατρεπτικό κίνημα που διακύβευμά του είναι η μαχητική αντιπολίτευση των εργαζομένων και της νεολαίας με όρους ανατροπής των αντιλαϊκών μέτρων και όχι απλά ορισμένες κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας ακόμη κι αν αυτές είναι ιδιαίτερα μαζικές. Είναι στοίχημα για το εργατικό κίνημα και την παρουσία της επαναστατικής αριστεράς σε αυτό, σε μια στιγμή επίθεσης από την μεριά του κεφαλαίου, να ενοποιήσει τους αγώνες των εργαζομένων, να κλιμακώσει την πάλη τους και να αποτελέσει έναν πραγματικό κοινωνικό αντίπαλο του κράτους και της εργοδοσίας, στην πάλη για τη διεύρυνση του αγωνιστικού μετώπου, για το βάθεμα ενός περιεχομένου πάλης μαζικού, διεκδικητικού, ριζοσπαστικού για την κινηματική και πολιτική υπέρβαση των σημερινών ορίων του υποταγμένου συνδικαλισμού.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, εμφανίζεται ανένδοτη απέναντι στις απεργιακές κινητοποιήσεις και επιλέγει την «φυγή προς τα μπρος». Ψηφίζει το αντί- ασφαλιστικό νομοσχέδιο παρά τις χιλιάδες των εργαζομένων που κατέβηκαν στους δρόμους, δηλώνει ότι θα συνεχίσει αταλάντευτα την αντεργατική της πολιτική. Για να κάμψει την δυναμική των εργατικών κινητοποιήσεων, προσπαθεί να τις καταστείλει χρησιμοποιώντας όλες τις μεθόδους απεργοσπασίας, κοινωνικού αυτοματισμού και τρομοκράτησης. Όμως ο κυβερνητικός τσαμπουκάς και η κρατική καταστολή (που πολύ καλά γνωρίζουν οι φοιτητές) θα συνθλιβούν από το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα ενώ οι επιθέσεις στους απεργούς (είτε με τη βία είτε και την κατασυκοφάντηση των ΜΜΕ και των «αγανακτισμένων πολιτών») έρχονται αντιμέτωπες με την εργατική αλληλεγγύη και τον κοινό αγώνα.

Απάντηση σε όλα αυτά δεν δίνει η ξεπεσμένη σοσιαλδημοκρατική πρόταση του εταίρου πολιτικού αστικού πόλου, του ΠΑΣΟΚ. Το κοινωνικό προσωπείο που θέλει να αναδείξει, δεν μπορεί να κρύψει τη φυσιογνωμία του και τον σοσιαλφιλελεύθερο προσανατολισμό του, γι αυτό και βλέπει την αποδέσμευση από τα αριστερά, μεγάλου μέρους της κοινωνικής του βάσης, μη μπορώντας να κυβερνήσει ούτε να κάνει «αντιπολίτευση». Οι αριστερές διαρροές αποκτούν μονιμότερα χαρακτηριστικά και δεν είναι απλώς δείκτης μιας συγκυριακής αδυναμίας σε σχέση με την δυνατότητα εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης.

Η άνοδος της αριστεράς που σφραγίζεται έντονα από τους αγώνες του προηγούμενου διαστήματος, δείχνει, με αντιφατικό τρόπο, τη δυνατότητα μιας ισχυρής δυναμικής για τα κινήματα, δεν μπορεί ωστόσο να υπερβεί το σκόπελο της ενσωμάτωσης και του κυβερνητισμού. Η προσπάθεια πολιτικής εκπροσώπησης, με όρους καπηλείας, των κινημάτων από την καθεστωτική αριστερά δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός ότι οι αγώνες αυτοί προέκυψαν από μια πολιτική λογική και περιεχόμενο ανταγωνιστικό προς την αντίληψη της ενσωμάτωσης και της διαχείρισης.

Σταθερό στήριγμα της κυβερνητικής πολιτικής αποτελεί το ΛΑΟΣ όπως άλλωστε έχει συμβεί με την ακροδεξιά πολλές φορές στο παρελθόν. Ο εθνικιστικός και ρατσιστικός του λόγος ως πολιτική απάντηση στα κοινωνικά ζητήματα, συνειδητά αποκρύπτει την ουσία τους ενώ ταυτόχρονα εντείνει την καταπίεση και την εκμετάλλευση των πιο σκληρά πληττόμενων και ευάλωτων κοινωνικών στρωμάτων. Χαρακτηριστικό το γεγονός, ότι ο λαλίστατος για το «μακεδονικό» Καρατζαφέρης, σώπασε εκκωφαντικά για το ζήτημα του ασφαλιστικού, ενώ το ΛΑΟΣ, σε αγαστή συνεργασία με την κυβέρνηση επαναφέρει το μετεμφυλιακό καθεστώς στη λειτουργία και τις αρμοδιότητες των μυστικών υπηρεσιών.

Στην προσπάθεια καταπάτησης των κατακτήσεων των εργαζομένων αλλά και ευρύτερα την προώθησης των αναδιαρθρώσεων, μετά την αποτυχία αποδοχής του Ευρωσυντάγματος τόσο από τον γαλλικό όσο και από τον ολλανδικό λαό, η ΕΕ ετοιμάζει την σύνταξη της Ευρωσυνθήκης. Θα είναι μια ακόμη προσπάθεια αναβάθμισης του ευρωπαϊκού κεφαλαίου έναντι του αμερικανικού, αναγκαστική για τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, που για να επιτευχθεί θα οδηγήσει στην περαιτέρω καταπάτηση πάγιων κατακτήσεων των εργαζομένων. Σε αυτό το τοπίο οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί στα Βαλκάνια εντείνονται, ειδικά μετά τη δημιουργία ενός προτεκτοράτου, αυτό του Κόσσοβου. Πρόκειται για μια κίνηση τόσο του αμερικανικού όσο και του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού για να ελέγξουν γεωστρατηγικά αλλά και οικονομικά την περιοχή κάτι που ξεκίνησε από τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. Είναι βέβαιο ότι σε αυτή την προσπάθεια, τόσο οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ στηρίζουν αυτές τις πολιτικές τόσο σε πολιτικό όσο σε στρατιωτικό επίπεδο (αποστολή «ειρηνευτικών αποστολών» στα Νατοϊκά πλαίσια). Ταυτόχρονα, συνεχίζει την οικονομική διείσδυση στη γείτονα χώρα ενώ αποσκοπεί να υλοποιήσει τον κεντρικό σχεδιασμό των Αμερικάνων που δεν είναι άλλος από την ένταξή της στο άρμα του ΝΑΤΟ. Μέσα σε όλο αυτό, η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει τον ελληνικό λαό ότι η φιλία των λαών έρχεται μέσω των νέων επενδύσεων στην περιοχή δηλαδή περαιτέρω εκμετάλλευση του βαλκανικού λαού από το κεφάλαιο. Στο μακεδονικό η κυβέρνηση προσπαθεί και εν μέρει το πετυχαίνει να καλλιεργήσει ένα κλίμα εθνικής ενότητας μπροστά στον κίνδυνο του <<αφελληνισμού>> της Μακεδονίας και της <<ταπείνωσης>> των εθνικών συμφερόντων. Την ίδια στιγμή όμως συνεχίζει την οικονομική διείσδυση στη γείτονα χώρα ενώ αποσκοπεί στο να υλοποιήσει τον κεντρικό σχεδιασμό των αμερικάνων που δεν είναι άλλος από την ένταξή της στο άρμα του ΝΑΤΟ. Ενός ΝΑΤΟ που παράλληλα φροντίζει να αναζωπυρώνει εθνικιστικές και αλυτρωτικές αντιλήψεις και στις δύο χώρες. Από την μεριά μας καταδικάζουμε τόσο τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς που στηρίζονται από τις ελληνικές κυβερνήσεις αλλά και κάθε προσπάθεια από την πλευρά του κράτους, ενδυνάμωσης εθνικιστικών φωνών που εξυπηρετούν τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Πάνω σε αυτό θα πρέπει οι εργαζόμενοι των δύο εθνών να προτάξουν την ταξική συνείδηση, και να ανιχνεύσουν τις κοινές τους ανάγκες κόντρα στα συμφέροντα των αστικών τάξεων της περιοχής. Την ίδια στιγμή στην Παλαιστίνη συντελείται από τους Ισραηλινούς ένα από τα μεγαλύτερα δολοφονικά εγκλήματα των τελευταίων δεκαετιών, το Μεξικάνικο κράτος προσπαθεί (ανεπιτυχώς) να διαλύσει τους αγωνιζόμενους Ζαπατίστας, και ο κατάλογος των θυμάτων σε Ιράκ , Αφγανιστάν και άλλα μέρη του πλανήτη δεν έχει τελειωμό.

Όσο όμως και αν εντείνει την επίθεση του το κεφάλαιο απέναντι σε εργαζόμενους αλλά και ολόκληρους λαούς δεν καταφέρνει να καταπνίξει τις λαϊκές αντιστάσεις. Οι εργατικοί και νεολαιίστικοι αγώνες που συγκλονίζουν τις μητροπόλεις της Δύσης και τα αντάρτικα και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στην Ασία και τη Λατινική Αμερική δείχνουν ότι ο κόσμος της εκμετάλλευσης και του πολέμου δεν είναι μονόδρομος.

Το ασφαλιστικό μάχη και της δικιάς μας γενιάς.

Αδιαμφισβήτητα το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό που κατέβηκε πριν από μερικές μέρες στη Βουλή αποτελεί τη βασική τομή του κυβερνητικού σχεδίου. Ενός νομοσχεδίου εξαιρετικά αντιδραστικό που θίγει όλους τους εργαζόμενους, ιδιαίτερα αυτούς που δεν έχουν ακόμη ενταχθεί στην παραγωγή, δηλαδή τους νέους εργαζόμενους. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι αστικές κυβερνήσεις των προηγούμενων ετών (τόσο της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ –νόμοι Σιούφα, Ρέππα, Γιαννίτση-) πάντοτε είχαν την αλλαγή του ασφαλιστικού στην ημερήσια διάταξη της πολιτικής τους ατζέντας, παρά τις αντιστάσεις του εργατικού κινήματος.

Ø Την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, με την προώθηση της λεγόμενης «ενεργούς γήρανσης» με κίνητρα παραμονής στην εργασία, άρα και αντικίνητρα για την έξοδο με αλλαγή του τρόπου υπολογισμού. Το γεγονός αυτό χτυπά τα δικαιώματα των σημερινών εργαζόμενων ενώ παράλληλα αυξάνει την ανεργία. Επιπρόσθετα χτυπιούνται οι εργαζόμενες γυναίκες –και έτσι το σύνολο των εργαζομένων- μέσω της πρότασης εξίσωσης των ορίων ηλικίας μεταξύ των δύο φύλων. Στο όνομα της μητρότητας αυξάνεται κατά τουλάχιστον πέντε χρόνια (στην ουσία πάνω από 10) για τις μητέρες που με ανήλικο μπορούσαν να συνταξιοδοτηθούν στο 50ό έτος.

Ø Την ελαχιστοποίηση της εγγυημένης σύνταξης και την εισαγωγή επικουρικών ταμείων ή διακλαδικών συντάξεων που θα προστίθενται στην κύρια. Οι επικουρικές συντάξεις μειώνονται δραστικά στο 20% των συντάξιμων αποδοχών.

Ø Την ανταποδοτική λειτουργία της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και η μεταφορά του κόστους από τον εργοδότη στον εργαζόμενο. Ουσιαστικά μείωση των μισθών και κατάργηση του δικαιώματος από τους νέους εργαζόμενους στη δωρεάν υγεία και ασφάλιση.

Ø Την ενοποίηση των ταμείων προς τα κάτω. Ευκολότερο τζογάρισμά τους, παραγραφή όλων των χρεών που κράτος και εργοδοσία οφείλουν στους εργαζόμενους.

Ø Το χτύπημα των βαρέων και ανθυγιεινών, αφαιρώντας έτσι βασικά κεκτημένα του εργατικού κινήματος και τα οποία αφορούν και τις πιο επικίνδυνες μορφές εργασίας.

Ø Του ανταποδοτικού χαρακτήρα, δηλαδή του υπολογισμού της σύνταξης όχι με βάση τα συλλογικά δεδομένα ,τη θέση του εργαζομένου και την κάλυψή του σε έκτακτες περιπτώσεις ατυχημάτων, αναπηρίας κλπ, αλλά με βάση της εισφορές που έχει καταβάλει στον ατομικό του λογαριασμό. Μειώνονται οι επικουρικές συντάξεις για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους που τα Ταμεία τους δίνουν επικουρική σύνταξη μεγαλύτερη του 20%.

Ø Οι σαρωτικές ενοποιήσεις Ταμείων κύριας, επικουρικής σύνταξης και υγείας, σταδιακά θα οδηγήσουν σε «ομογενοποίηση» προς τα κάτω.

Ø Την κατάργησης των λεγόμενων πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, όπου φυσικά δεν γίνεται λόγος για την πρόωρη συνταξιοδότηση αστυνομικών , στρατιωτικών κλπ, αλλά για τα ευνοϊκότερα όρια για μαζικές κατηγορίες ασφαλισμένων, όπως η εργαζόμενες μητέρες κλπ, αλλά και οι περικοπές σε βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα, όπου η κυβέρνηση στοχεύει να τα μειώσει από 500 σε 300.

Ø Την δημιουργία βαθιάς υποταγμένης και πειθήνιας συνείδησης στην γενιά των 700 ευρώ

Ωστόσο, η μείωση των συντάξεων, η μείωση των εργοδοτικών εισφορών, η αύξηση των ορίων ηλικίας- σταθερά σημεία σύγκλισης των δύο κομμάτων εξουσίας όσο και των οδηγιών της ΕΕ δεν αποτελούν μια προφανή συνέπεια της ανόδου του μέσου όρου ηλικίας των εργαζομένων και άρα του δημογραφικού προβλήματος, όπως έντεχνα θέλουν να μας πείσουν οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου (ΣΕΒ, Γκαργκάνας). Άλλωστε δεν μπορούν να κρύψουν τα υπερκέρδη των τελευταίων χρόνων τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς που οφείλονται στην ολοένα και αυξανόμενη παραγωγικότητα της εργασίας. Επομένως, μοναδικός τους στόχος αποτελεί η αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων μέσα από την αύξηση παραμονής στην εργασία και την μετακύλιση του κόστους αποκλειστικά στον εργαζόμενο. Και όλα αυτά συμβαίνουν όταν ένα χρόνο πριν, το κεντρικό πολιτικό σκηνικό δυναμιτίζονταν από το σκάνδαλο των ομολόγων, εξόχως αποκαλυπτικό καθότι κατέδειξε ότι οι λέξεις διαχείριση και τζογάρισμα των ασφαλιστικών ταμείων είναι οριακά ταυτόσημες.

Έτσι το «κράτος πρόνοιας» το οποίο εξαγγέλλουν οι κυβερνήσεις έχει μετατραπεί σε αναγκαίο βάρος. Άμεση συνέπεια της οδήγησης από την «παθητική» στην «ενεργητική» πολιτική ασφάλισης, δηλαδή το πέρασμα από την στήριξη του κράτους στο ασφαλιστικό σύστημα και στις εισφορές του εργαζόμενου στην στήριξη του εργοδότη ώστε αυτός να δρα ανεξέλεγκτα εντείνοντας τους όρους εκμετάλλευσης του εργαζόμενου, είναι η μετατροπή της κοινωνικής ασφάλισης από κοινωνικό σε ατομικό δικαίωμα, καθώς το κάθε άτομο καλείται να εκμεταλλευτεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις δυνατότητες που του παρέχονται για μια όσο το δυνατόν καλύτερη ασφάλιση, εργασία και εκπαίδευση. Με αυτό τον τρόπο η χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης θα βαραίνει όλο και περισσότερο τον ίδιο τον εργαζόμενο είτε άμεσα (αύξηση ασφαλιστικών εισφορών – παράταση του απαιτούμενου εργάσιμου βίου για τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος, αυξημένη συμμετοχή σε φάρμακα, νοσήλια κλπ), είτε έμμεσα (φόροι υπέρ της κοινωνικής ασφάλισης – ελαφρύνσεις και απαλλαγές των εργοδοτών από τις ασφαλιστικές τους εισφορές όταν δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας κλπ).

Με λίγα λόγια θα μπορούσαμε να πούμε ότι επιχειρούν να δημιουργήσουν ένα ασφαλιστικό σύστημα τριών πυλώνων. Ο πρώτος πυλώνας θα αφορά μια συμβολική – πενιχρή σύνταξη (ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα) απαλλάσσοντας το κράτος από τα περιττά έξοδα της κοινωνικής ασφάλισης, ενώ ο δεύτερος ή «εργασιακός (επαγγελματικά ταμεία) – για τα οποία θα πληρώνουν μόνο ο εργαζόμενος και ο εργοδότης θα αποτελεί την κύρια πηγή της σύναξης (εννοείται με το κεφαλαιοποιητικό – ανταποδοτικό σύστημα). Τέλος ο τρίτος ή «ατομικός» θα είναι προαιρετικός και θα υλοποιείται μέσω των ιδιωτικών εταιρειών (μια καινούρια αγορά ανοίγεται για το κεφάλαιο).

Οι τελευταίες κινητοποιήσεις, οι μαζικότερες των τελευταίων ετών, αφήνουν μια σημαντική παρακαταθήκη. Ενώ μέχρι πριν από μερικά χρόνια ορισμένοι ευαγγελίζονταν το τέλος του εργατικού κινήματος (ακόμη και της εργασίας) και την μετατροπή των σωματείων και των συνδικάτων σε κοινωνικούς εταίρους και υπεύθυνες κοινωνικές δυνάμεις, η κατάσταση σήμερα έχει αλλάξει. Οι εργαζόμενοι είναι πάλι στους δρόμους, δείχνουν ότι η αντιλαϊκή καταιγίδα δεν είναι μονόδρομος. Ωστόσο οι κινητοποιήσεις αδυνατούν να περάσουν στο στάδιο του ανυποχώρητου αγώνα διαρκείας, όριο που θέτει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία και η καθεστωτική αριστερά. Η συνδιαχείριση με το κράτος και την εργοδοσία από τη μια, η πολιτική και ιδεολογική περιχαράκωση (σε συνδυασμό με την συνδιαχείριση πολλές φορές) από την άλλη, ναρκοθετούν σήμερα το πεδίο για μια ριζοσπαστική λογική στους σημερινούς αγώνες της εργασίας. Είναι χαρακτηριστική η στάση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και ηγεσίας της ΓΣΕΕ που δεν προέβη σε απεργία διαρκείας αλλά μόνο σε συμβολική απεργία την ημέρα κατάθεσης του νομοσχεδίου. Αυτές οι δυνάμεις έχουν σήμερα την ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση στη ΓΣΕΕ, η οποία ακόμη και στους μεγαλειώδεις αγώνες για το ασφαλιστικό κρατά μια στάση που αντί να κλιμακώνει σε μια κατεύθυνση σύγκρουσης με τις κυρίαρχες πολιτικές επιλογές, παραμένει σε μια λογική αναμονής των εξελίξεων και μηδενικής δράσης, στο οριακό σημείο του να καλεί 24ωρη γενική απεργία κάθε μήνα, την ίδια στιγμή που η κοινωνία συνταράσσεται από τις μαζικές απεργίες των επιμέρους κλάδων. Δεν μας εκπλήσσει καθόλου και η σχεδόν ταυτόσημη στάση του ΠΑΜΕ, δείχνοντας ότι η απομόνωση του όλα αυτά τα χρόνια δεν γίνεται για λόγους αγωνιστικής συνέπειας αλλά για λόγους οργανωτικής και μόνο ανάπτυξης.

Και εδώ έγκειται ο καθοριστικός ρόλος της επαναστατικής αριστεράς για ανυποχώρητους, ανεξάρτητους αγώνες στα χέρια των εργαζομένων και της νεολαίας. Πρέπει να καταδείξει το συμβιβασμό της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και να τονίσει την αναγκαιότητα συνέχισης των κινητοποιήσεων ακόμη και μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου με στόχο την ανατροπή όλων των αντί-ασφαλιστικών μέτρων. Να προωθήσει τις μορφές πάλης του κινήματος, μπολιάζοντας το με ριζοσπαστικές, μαχητικές πρακτικές στο πεδίο του δρόμου, οξύνοντας την κοινωνική αντιπαράθεση. Να παλέψει μέσα στα σωματεία και να προωθήσει τον οριζόντιο συντονισμό τους, στις ομοσπονδίες για την πολιτική ενοποίηση των εργαζομένων σε μια αγωνιστική κατεύθυνση μακριά από λογικές κατακερματισμού που μόνο το κράτος και την εργοδοσία ευνοούν σε αυτή τη φάση. Με διαδηλώσεις, απεργίες και καταλήψεις ανατρέπουμε την αντί-ασφαλιστική μεταρρύθμιση, διεκδικούμε τα δικαιώματά μας στην εργασία, με την νεολαία στην πρώτη γραμμή των αγώνων. Η γενιά των 700 €, η γενιά της ανασφάλιστης εργασίας και της κατάρτισης ας γίνει και η γενιά της ανατροπής του νομοσχεδίου αλλά και συνολικά της αστικής πολιτικής.

Οι πτυχές της εκπαιδευτικής αντιμεταρρύθμισης.

Το πεδίο στην εκπαίδευση δεν διαφέρει πολύ από την συνολική κατάσταση που επικρατεί στη κοινωνία. Οι μεγάλες φοιτητικές και πανεκπαιδευτικές κινητοποιήσεις, η έκρυθμη κατάσταση που έχει επικρατήσει εντός του πανεπιστημίου τα τελευταία χρόνια, έχει οδηγήσει την κυβέρνηση σε ένα αδιέξοδο ψηφισμένων νόμων και σε μια δυσκολία προώθησης της μεταρρύθμισης στο ακέραιο. Η επίθεση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση που εδώ και δεκαετίες γίνεται από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να δημιουργήσει ένα συνολικά νέο τοπίο στο πανεπιστήμιο αλλά και στην εργασία

Βασικά χαρακτηριστικά του είναι τα εξής:

• Η δημιουργία ενός μοντέλου που έχει ανάγκη ο καπιταλισμός. Αυτό μεταφράζεται σε απόφοιτους μιας χρήσης, ελαστικούς και αναλώσιμους, πειθαρχημένους, χωρίς επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα κατοχυρωμένα στο πτυχίο αλλά με έναν ατομικό φάκελο προσόντων που θα βιώσουν ένα αέναο κυνήγι πιστωτικών μονάδων μέσα στο φαύλο κύκλο της ημιαπασχόλησης- ανεργίας και επανακατάρτισης. Τη δημιουργία της γενιάς των 700 Ευρώ. Είναι αυτός ο στόχος που οδηγεί στα μέτρα που εντείνουν τον ανταγωνισμό μεταξύ φοιτητών και εργαζομένων, την απαξίωση των πτυχίων, τους ταξικούς φραγμούς. Ένας εργαζόμενος που θα περνά από συνεχείς αξιολογήσεις, θα αλλάζει δουλειές, θα τον εκμεταλλεύονται χωρίς να αντιδρά συλλογικά.

• Η ιδεολογική πειθάρχηση των εργαζομένων και της νεολαίας και η εντατικοποίηση του ρυθμού σπουδών. Για να επιτευχθεί ο παραπάνω στόχος πρέπει εντός του πανεπιστημίου να συνθλιβεί κάθε δυνατότητα κινηματικής αντίστασης, κάθε αριστερή ριζοσπαστική αμφισβήτηση. Αυτό θα διαμορφώσει τη συνείδηση του αυριανού εργαζόμενου, που θα πρέπει και στη δουλειά του να είναι πειθήνιος, υπάκουος και να μη σηκώνει κεφάλι. Ταυτόχρονα μέσα από το αυταρχικό πλαίσιο λειτουργίας επιδιώκεται ουσιαστικά η καταστολή του φοιτητικού κινήματος που αποτέλεσε ιστορικά έναν πυροδότη κοινωνικών εκρήξεων, αφενός γιατί η παρουσία του θέτει σοβαρά αναχώματα στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση, αφετέρου γιατί η συμμετοχή σε αυτό δημιουργεί συλλογικές αναπαραστάσεις που δεν είναι ωφέλιμες για το νέο μοντέλο που ετοιμάζουν. Δηλαδή της καθιέρωσης ρυθμών σπουδών τέτοιων που να καθιστούν τα ιδρύματα ένα χώρο διαρκών εξετάσεων πλήττοντας επί της ουσίας κάθε εξωακαδημαϊκή έκφραση της κοινωνικής και πολιτικής ζωής στο εσωτερικό τους.

· Η απαξίωση των πτυχίων, η αποσύνδεση επαγγελματικών και εργασιακών δικαιωμάτων και η συνολική αλλαγή στον χαρακτήρα των προπτυχιακών σπουδών. Μέσα από την αναθεώρηση του άρθρου 16, την άμεση αναγνώριση των ΚΕΣ αλλά και τη διαδικασία της αξιολόγησης και των πιστωτικών μονάδων που μάλιστα εντάσσονται στα πλαίσια του εσωτερικού κανονισμού ενισχύεται η πολιτική του κατακερματισμού των πτυχίων.

· Η λειτουργία του πανεπιστημίου με επιχειρηματικούς- ανταποδοτικούς όρους. (περσινό τετρασέλιδο)

Ο Εσωτερικός Κανονισμός δεν θα περάσει. Ο νόμος- πλαίσιο θα ανατραπεί.

Ο πρότυπος εσωτερικός κανονισμός εναρμονίζεται πλήρως με όλες τις υπόλοιπες πτυχές της αντί-εκπαιδευτικής πολιτικής της κυβέρνησης και συμπυκνώνει όλες τις παραπάνω στοχεύσεις στις διατάξεις του. Η λειτουργία του είναι συνολική και όχι μερική καθώς ξεδιπλώνει όλη τη βεντάλια της εκπαιδευτική αναδιάρθρωσης. Τα πειθαρχικά συμβούλια, τα προαπαιτούμενα, οι αλυσίδες μαθημάτων, οι υποχρεωτικές παρακολουθήσεις ρυθμίζουν την κοινωνική και πολιτική ζωή στο εσωτερικό των πανεπιστημίων με ένα τρόπο ασφυκτικό για τους φοιτητές. Ποινικοποιούνται οι ριζοσπαστικές μορφές πάλης ενώ ταυτόχρονα οδηγεί σε εξοντωτικούς ρυθμούς σπουδών, επαναφέροντας και την άληστου μνήμης αυθεντία της έδρας. Δεν θα ήταν υπερβολή να λέγαμε ότι σε αυτό το επίπεδο, ο Π.Ε.Κ. προχωρά κάποια βήματα μπροστά και από τον περσινό νόμο. Παράλληλα συνδέει αυτές τις αυταρχικές διατάξεις με την κεντρική στόχευση της αναδιάρθρωσης,,0 δηλαδή με τον κατακερματισμό των πτυχίων και των γνωστικών αντικειμένων. Προωθεί την λογική των πιστωτικών μονάδων, εκβιάζει την σύσταση επιτροπών αξιολόγησης και ΜοΔιΠ, προκρίνει επιθετικές αλλαγές στα προγράμματα σπουδών. Εισάγει με άμεσο τρόπο τη λογική της κατηγοριοποίησης φοιτητών, ιδρυμάτων και αποφοίτων, θέτοντας στο στόχαστρο τις συλλογικές κατοχυρώσεις των αποφοίτων. Διάθεση του υπουργείου είναι να πιέσει στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό όλα τα πανεπιστήμια της Ελλάδας να συμμορφωθούν με αυτόν τον κανονισμό και να καταφέρει με αυτόν τον τρόπο ένα σημαντικό βήμα για την προώθηση ολόκληρης της λογικής της αντι-εκπαιδευτικής πολιτικής.

· Ο αντιδραστικός νέος Νόμος – Πλαίσιο (περσινό τετρασέλιδο με πρώτο πειθάρχηση)

· ,Η αναγνώριση των πτυχίων της Ε.Ε. και η ισοτίμησή τους με τα πτυχία των ελληνικών ΑΕΙ και ΤΕΙ αποτελεί δούρειο ίππο και ένα πρώτο βήμα για τη θεσμοθέτηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων, των κολεγίων, των Κ.Ε.Σ. κ.α. στην Ελλάδα, ακόμα και αν δεν έχει αναθεωρηθεί το Σύνταγμα. Τα Κ.Ε.Σ. αποτελούν πλήρως αναδιαρθρωμένα ιδρύματα με απαξιωμένους τίτλους σπουδών, έχοντας πλήρως ενσωματώσει επιχειρηματική και ανταποδοτική λειτουργία, με πλήρη ανυπαρξία μορφών συνδικαλιστικής και πολιτικής δράσης των σπουδαστών, και η ενιαία αξιολόγηση τους με τα ελληνικά πανεπιστήμια αντικειμενικά πιέζει να εφαρμόζουν και να υιοθετούν την ίδια λογική στα πλαίσια της επιβίωσής τους. Η παρουσίαση της ευρωπαϊκής οδηγίας ως δαμόκλειο σπάθη είναι πασιφανώς εικονική αν σκεφτούμε ότι την πρόταση αυτή την έκανε πριν από μερικά χρόνια ο ευρωβουλευτής της Ν.Δ. και τωρινό μέλος της κυβέρνησης Χατζηδάκης.

· Το Ενιαίο Πλαίσιο Προσόντων. Οι πιστωτικές μονάδες, το συμπλήρωμα διπλώματος, και ο ατομικός φάκελος προσόντων οδηγούν στην πλήρη εξατομίκευση, στην κατάργηση του συλλογικού δρόμου προς την εργασία και τη συλλογική διαπραγμάτευση των εργαζομένων. Η κατάρτιση του Ενιαίου Πλαίσιου Προσόντων στοχεύει στην διαμόρφωση ενός εργαζόμενου που η σφαιρική γνώση ενός εργασιακού αντικειμένου αντικαθίσταται από ευέλικτα σύνολα πληροφοριών. Τα ινστιτούτα δια βίου μάθησης συμπληρώνουν τον φαύλο κύκλο εργασίας- ανεργίας- επανακατάρτισης για το νέο τύπο εργαζόμενου.

· Νομοσχέδια για τα μεταπτυχιακά και την έρευνα. Το σ/ν για την έρευνα προωθεί τη λογική που περιγράψαμε παραπάνω, τη λογική της υπαγωγής της έρευνας στις ανάγκες της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Ενισχύεται η ανταποδοτική-επιχειρηματική λειτουργία με την ενίσχυση της βασικής έρευνας έναντι της εφαρμοσμένης. Χαρακτηριστική είναι η σύσταση Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας και Τεχνολογίας («3 από τα 15 μέλη του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας και Τεχνολογίας θα είναι έγκριτοι εκπρόσωποι του επιχειρηματικού κόσμου ενώ στο Δ.Σ. του Εθνικού Οργανισμού Έρευνας και Τεχνολογίας <<συμμετέχει και ο πρόεδρος του ΣΕΒ>>). Ταυτόχρονα διευρύνεται η ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων με την ενίσχυση του θεσμού των επισκεπτών καθηγητών. Χαρακτηριστικό της αντιδραστικότητας του νομοσχεδίου είναι η δυνατότητα που δίνεται για έρευνα ακόμα και για ιμπεριαλιστικούς σκοπούς (ΝΑΤΟ).

Ξανά στην πρώτη γραμμή της σύγκρουσης. Εμπρός για τον τρίτο γύρο του φοιτητικού κινήματος.

Σε αυτή την οξυμμένη πολιτική συγκυρία, το φοιτητικό κίνημα, πιάνοντας το νήμα των προηγούμενων αγώνων θα πρέπει να αντιπαρατεθεί εκ νέου με την αστική στρατηγική σε εκπαίδευση και εργασία. αυτή η αντιπαράθεση θα πρέπει να ενσωματώνει τα ριζοσπαστικά στοιχεία και τα κεκτημένα των προηγούμενων κινημάτων. Σε αυτή την τόσο κρίσιμη καμπή, η καθεστωτική αριστερά, ούτε θέλει ούτε μπορεί να απαντήσει στο όραμα της αστική πολιτικής για ένα πρότυπο φοιτητή και εργαζόμενου. Μια αριστερά που περιορίζει την πολιτική σύγκρουση στο επίπεδο της καταγγελίας και της κοινοβουλευτική αντιπαράθεσης και όχι στο πεδίο του δρόμου, δεν μπορεί να δώσει καμία διέξοδο στους αγώνες της νεολαίας και των εργαζομένων στον αντίποδα η επαναστατική αριστερά, όπως και στο παρελθόν, θα πρέπει να δώσει τη μάχη της σύγκρουσης με τον πυρήνα αυτής της πολιτικής με ένα πολιτικό περιεχόμενο και πρακτική έξω από τις κυρίαρχες λογικές ενσωμάτωσης και μεταρρύθμισης. Με λογικές αμεσοδημοκρατικής οργάνωσης και συγκρότησης των κινημάτων και με την πίστη στη δυνατότητα των μαζών να χαράσσουν πολιτική και να θέτουν τον εαυτό τους στο προσκήνιο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Απέναντι στην επίθεση της κυβέρνησης στα ασφαλιστικά δικαιώματα και στην νέα προσπάθεια εφαρμογής του νόμου πλαίσιο και της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, αλλά κυρίως απέναντι στη χρόνια επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας. Απέναντι λοιπόν στον νέο νόμο πλαίσιο, τον ΠΕΚ, το προεδρικό διάταγμα για τα συγγράμματα το φοιτητικό κίνημα παράλληλα με το μπλοκάρισμα σε κάθε προσπάθεια εφαρμογής των νόμων και εκβιάζοντας ρητές δεσμεύσεις από τμήματα και συγκλήτους, θα παλέψει αταλάντευτα για το βασικό του στόχο, δηλαδή τη συνολική απόσυρση- κατάργηση του νόμου κρατώντας πάντοτε το κεντρικό επίπεδο αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση και το κεφάλαιο και όχι μόνο με το αντιδραστικό μπλοκ εντός των σχολών. Με στόχο την οικοδόμηση των όρων για ένα νέο γύρο αντιπαράθεσης με συνελεύσεις, καταλήψεις και διαδηλώσεις για ένα κίνημα πραγματικής ανατροπής. Θα βρεθούμε ξανά μπροστά τους με ένα νέο γύρο συνελεύσεων- καταλήψεων- διαδηλώσεων αλλά και με μια νέα σύνδεση με τους αγώνες των εργαζομένων και της υπόλοιπης νεολαίας.

Σε αυτό τον αγώνα δεν είμαστε μόνοι μας. Απαντάμε με πανεκπαιδευτικό μέτωπο αγώνα, γιατί η αναδιάρθρωση πλήττει όλες τις βαθμίδες τις εκπαίδευσης. Με τους μαθητές που αγωνίζονται με ριζοσπαστικές μορφές πάλης κόντρα στις αναδιαρθρώσεις στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (βάση 10, νέο σύστημα εισαγωγής) αλλά και τη συρρίκνωση του ελεύθερου χρόνου μέσω της μετατροπής του σχολείου σε εξεταστικό κάτεργο. Με τους δάσκαλους και τους καθηγητές, που την περσινή χρονιά, με τον απεργιακό τους αγώνα που έδωσαν, παρά τις ασφυκτικές πιέσεις της κυβέρνησης και των μηχανισμών, συγκρούστηκαν ολομέτωπα με την κυβερνητική πολιτική και συνεχίζουν αταλάντευτα να διεκδικούν αυτά που τους ανήκουν. Ειδικά τώρα, το φοιτητικό κίνημα, δίνει το παρόν δίπλα στους αγωνιζόμενους εργαζόμενους, όχι από τη σκοπιά της συμπαράστασης μονάχα αλλά εκλαμβάνοντας την τωρινή μάχη ως δική του, για τα συμφέροντα του ως αυριανού εργαζόμενου. Κόντρα στις λογικές συνδιαχείρησης και συμβιβασμού, ο ανυποχώρητος αγώνας με απεργίες διαρκείας, απαντά στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής. Εργαζόμενοι και νεολαία έχει αποδειχτεί ότι μπορούν να συγκροτήσουν ένα πλατύ μέτωπο αντίστασης και ανατροπής που θα ασκεί ασφυκτικές πιέσεις στην κυβέρνηση και τους συμμάχους της.

Απαντάμε με ένα φοιτητικό κίνημα:

• ΑΝΤΙΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ – ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ, που θα διαμορφώνει ένα πλειοψηφικό ρεύμα αμφισβήτησης, που δε θα αρκείται στην υπεράσπιση των κεκτημένων και τους αγώνες εντός ορίων, που θα προβάλει το σύνθημα «δε ζητάμε πολλά, τα θέλουμε όλα». Που θα συγκρούεται με κάθε όψη της κυβερνητικής πολιτικής. Ένα φοιτητικό κίνημα που θα απαιτεί την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής και κάθε άλλου διαχειριστή.

• ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ, που θα αξιοποιεί και θα συνθέτει όλο τον πλούτο των αγωνιστικών πρωτοβουλιών στο εσωτερικό των σχολών. Που θα συντονίζεται και θα επικοινωνεί με όλα τα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας.

• ΜΕ ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ- ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ, που θα συνδέεται με τους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας, για την ανατροπή της αντεργατικής και αντιεκπαιδευτικής πολιτικής. Που θα αγκαλιάζεται από την κοινωνία και θα αγκαλιάζει όλες τις τάσεις αμφισβήτησης και αγώνα.

• ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ, που θα δημιουργεί τις δικές του μορφές οργάνωσης, αυτοτελείς και ανεξάρτητες από την κατεστημένη πολιτική των εκπροσώπων και των επιτελείων, που θα στηρίζεται στις γενικές συνελεύσεις και τις συντονιστικές τους επιτροπές, όπου οι ίδιοι οι φοιτητές θα παράγουν πολιτική με βάση τα συμφέροντα και τα δικαιώματά τους. που συγκροτείται μέσα στις γενικές συνελεύσεις, που «μαθαίνει» τον κόσμο του αγώνα να κάνει πολιτική για τον εαυτό του.

• ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ, που θα ενοποιεί το σύνολο της σπουδάζουσας νεολαίας πάνω στη βάση των κοινών αναγκών και δικαιωμάτων της, ενώ θα δρα ενάντια σε κάθε προσπάθεια των καθεστωτικών παρατάξεων (ΔΑΠ – ΠΑΣΠ – ΠΚΣ) και των αστικών επιτελείων να διαπραγματευτούν στο όνομα του φοιτητικού κινήματος τους όρους υποταγής των φοιτητών. Κόντρα στην προσπάθεια της κυβέρνησης να στήσει τον «κοινωνικό διάλογο» με το ΕΣΥΝ (Εθνικό Συμβούλιο Νεολαίας), το ΕΣΥΠ (Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας) και τη σύνοδο των Πρυτάνεων, η πανελλαδική δράση κατοχυρώνεται μέσα από τις ανοιχτές διαδικασίες των πανελλαδικών συντονιστικών των Γενικών Συνελεύσεων και των ανοιχτών συντονιστικών επιτροπών τους. Ενάντια σε οποιαδήποτε προσπάθεια συγκρότησης της Ε.Φ.Ε.Ε. και των τοπικών οργάνων της, που θα κινείται στην προοπτική γραφειοκρατικοποίησης του φοιτητικού κινήματος και των διαδικασιών του και θα παίζει το ρόλο επίσημου συνομιλητή με τη κυβέρνηση.

• ΜΕΤΩΠΙΚΟ ΚΑΙ ΣΥΜΜΑΧΟ, με το σύνολο των χώρων της εκπαίδευσης. Που θα παλεύει για έναν ενιαίο και δημοκρατικό συντονισμό των φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων, που θα προσπαθεί να συντονίζεται με άλλες αγωνιζόμενες μερίδες της εκπαίδευσης και της κοινωνίας.

Φοιτητικό κίνημα σε ΑΕΙ και ΤΕΙ γιατί τα συμφέροντα φοιτητών - σπουδαστών είναι κοινά. Φοιτητικό κίνημα που θα συντονίζεται και θα συζητάει με κάθε πληττόμενο και αγωνιζόμενο κομμάτι της κυβερνητικής πολιτικής, τόσο στο χώρο της εκπαίδευσης όσο και με τους ευρύτερους εργασιακούς κλάδους. Οι ανάγκες και τα δικαιώματα των φοιτητών είναι κοινά με αυτά των εργαζομένων και όχι με το καθηγητικό κατεστημένο.

ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ

Ζούμε στιγμές μεγάλης αναταραχής, που όμοιές της έχει να ζήσει αρκετά χρόνια η ελληνική κοινωνία. Δεν θα ήταν υπερβολή να λέγαμε ότι το εφαλτήριο της αντιπαράθεσης ήταν οι αγώνες μας. Οι φοιτητικές καταλήψεις και οι απεργίες των δασκάλων, τις οποίες χρωμάτισε η επαναστατική αριστερά. Ακόμη όμως και τις σημερινές κινητοποιήσεις που ξεπερνούν κάθε οργανωμένη πολιτική συνιστώσα, οι αντιλήψεις και πρακτικές της επαναστατικής αριστεράς φέρνουν ένα στίγμα στη δράση και στο ριζοσπαστισμό των εργατικών κινητοποιήσεων. Συνιστά, κατά συνέπεια, στοίχημα αυτή η πολιτική λογική να κατισχύσει απέναντι σε ανταγωνιστικές λογικές συμβιβασμού και υποταγής στα προτάγματα του συστήματος και των φορέων του.

Η πολιτική καπηλεία των κοινωνικών αγώνων από μεριάς ΣΥΡΙΖΑ και η προσπάθεια εκ μέρους του, κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης τους, δεν μπορεί να αποκρύψει τις αντιφάσεις ενός πολιτικού εγχειρήματος που κινείται στα όρια διαχείρισης και ενσωμάτωσης (βλ. αντί νόμος-πλαίσιο κοκ). Από την άλλη διαχωριζόμαστε πλήρως και από τις λογικές της υπόλοιπης επίσημης αριστεράς του ΚΚΕ, που προτάσσει ρεφορμιστικές αντιλήψεις και αγώνες μόνο υπό τον έλεγχό του. Που δεν βάζει ως πολιτικό στόχο του κινήματος για το σήμερα, την ανατροπή της επίθεσης στα δικαιώματα εργαζομένων και νεολαίας, που εγκλωβίζει τους αγώνες στην αέναη συσσώρευση πολιτικών προϋποθέσεων και όρων με κοινοβουλευτικούς εν τέλει όρους και γύρω τελικά από τον εαυτό του. Η εκλογική άνοδος των ρεφορμιστικών σχεδίων ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, που εκφράζει την αποστοίχηση μαζών από το σχέδιο του δικομματισμού, αποτελεί στοίχημα για την επαναστατική αριστερά να τα απεγκλωβίσει και να τα ριζοσπαστικοποιήσει. Είναι οι ίδιες δοκιμασμένες λογικές που έχουν οδηγήσει το κίνημα σε αλλεπάλληλες ήττες και συμβιβασμούς με το κράτος και την εργοδοσία. Η προοπτική ανειρήνευτων κοινωνικών αγώνων είναι η μόνη που μπορεί να φέρνει νίκες και κατακτήσεις για τους εργαζόμενους και τη νεολαία, να αφήνει παρακαταθήκες για τις μάχες του μέλλοντος.

Η ιστορία δεν έχει τελειώσει. Η αστική πολιτική δεν είναι μονόδρομος. Είναι πλέον αναγκαίο όσο και εφικτό, να μιλήσουμε για την πολιτική αυτοτέλεια της επαναστατικής αριστεράς που δεν μπορεί να ειδωθεί ανεξάρτητα από την ενωτική της παρουσία τόσο στα κοινωνικά μέτωπα όσο και στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Μιας επαναστατικής αριστεράς που θα τροφοδοτείται και θα τροφοδοτεί τα κινήματα, που δεν θα υποτάσσεται σε λογικές συνδιαχείρισης και συνδιαλλαγής. Που θα έρχεται σε ρήξη με τις λογικές του «εφικτού», της εθνικής ανάπτυξης, της υποστολής των κοινωνικών συγκρούσεων στο όνομα της συναίνεσης, της εθνικής ομοψυχίας και της κοινωνικής ειρήνης αλλά που θα προβάλει το ρεαλισμό των κοινωνικών αγώνων. Που θα δίνει πολιτικές απαντήσεις από τη σκοπιά της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας, θα συνδέεται με τους κοινωνικούς αγώνες, θα προσπαθεί να τους ενοποιεί και να τους εκφράζει πολιτικά. Που θα επιδιώκει να εκφράσει ένα κοινωνικό ρεύμα ανυπακοής και ρήξης στην ελληνική κοινωνία και αποστασιοποιούμενη από τα οποιαδήποτε κεντροαριστερά σενάρια, θα παλεύει για την συνολική ανατροπή.

Παλεύουμε για μια αριστερά:

• Ανεξάρτητη από την αστική πολιτική και ιδεολογία, σε μορφές και περιεχόμενο, από εργοδοτικούς και καθηγητικούς μηχανισμούς.

• Αντικαπιταλιστική, που θα έρχεται σε ρήξη με την επίσημη πολιτική και το κράτος από τη σκοπιά των συμφερόντων των πληττόμενων κομματιών φοιτητών και εργαζομένων.

• Νικηφόρα, που θα πετυχαίνει υλικές νίκες στους αγώνες και θα αλλάζει συνειδήσεις, στη μάχη για τη συνολική απάντηση στην πιο βάρβαρη επίθεση που δεχόμαστε, διαχωριζόμενη από τη λογική της «επίσημης» αριστεράς (ΚΚΕ-ΠΚΣ, ΣΥΝ-ΑΡΕΝ) που αρκείται σε μια «αριστερή διαμαρτυρία» και τελικά ενσωματώνει στην πράξη κομμάτια της αστικής πολιτικής.

Αυτό το πολιτικό ρεύμα και αυτήν την αριστερά θέλει να εκφράσει τα σχήματα της ΕΑΑΚ μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια, στις καθημερινές μάχες των σχολών, στις κεντρικές πολιτικές αναμετρήσεις που βρίσκονται μπροστά μας.

• Για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής από τη σκοπιά των συμφερόντων και αναγκών της νεολαίας και των εργαζομένων

• Στο μέτωπο της μάχης ενάντια στις αντιδραστικές αλλαγές στην εκπαίδευση. Με αγώνα ενάντια σε κάθε αξιολόγηση, ενάντια στα ΚΕΣ και τα ΙΔΒΕ, τη διάλυση των πτυχίων, τους 2 κύκλους σπουδών και την κατάργηση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης. Ενάντια στο νέο νόμο πλαίσιο, στη βάση του 10 για εισαγωγή στα πανεπιστήμια. Ενάντια σε κάθε πτυχή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης.

• Στο μέτωπο ενάντια στην αντιδραστική αναθεώρηση του Συντάγματος. Ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια αλλά και σε όλες τις αντιδημοκρατικές, αντεργατικές αλλαγές

•Στο μέτωπο ενάντια στην αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση και γενικότερα την αντεργατική πολιτική του αστικού συνασπισμού εξουσίας.

• Στο μέτωπο κατά της αυταρχικής θωράκισης του κράτους και της ΕΕ. Για διεύρυνση των λαϊκών ελευθεριών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων

• Στο μέτωπο ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τις πολεμικές επιχειρήσεις, τον εθνικισμό. Μάχη ενάντια στα εξοπλιστικά προγράμματα, για μια μαζική και διαρκή αντιπολεμική πάλη, για δημοκρατικές ελευθερίες στο στρατό.

Κόντρα στη κυβερνητική ΔΑΠ της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, του νόμου πλαίσιο και των ιδιωτικών πανεπιστημίων, του ατομικού δρόμου. Η ΔΑΠ είναι το στήριγμα της κυβέρνησης στα πανεπιστήμια. ΔΑΠ σημαίνει ΝΑΙ στον Πολύδωρα, ναι στον Κωστάκη, ναι στη Μαριέττα και ΟΧΙ στους αγώνες για καλύτερη εκπαίδευση, δουλειά με αξιοπρέπεια, ανθρώπινη ζωή.

Κόντρα και στην ΠΑΣΠ. Η ΠΑΣΠ όσο κι αν θέλει ενίοτε - και όταν δεν τα βρίσκει ανοικτά με τη ΔΑΠ - να σπέρνει ή και να έχει αγωνιστικές αυταπάτες είναι η παράταξη του ΠΑΣΟΚ που εδώ και τόσα χρόνια προωθούσε τα ίδια και χειρότερα, που και τώρα πιο επιθετικά προτάσσει τα ζητήματα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, την αξιολόγηση, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια κτλ.

Ανατρέπουμε αυτή την πολιτική

• Τον αντιδραστικό νόμο - πλαίσιο της έντασης της επιχειρηματικής - ανταποδοτικής λειτουργίας, της πειθάρχησης και του αυταρχισμού.

•Την αναγνώριση των ΚΕΣ και των πτυχίων του εξωτερικού μέσω της κοινοτικής οδηγίας. Όχι στην εφαρμογή του Ευρωπαϊκού Πλαισίου Προσόντων.

• Την αναθεώρηση του άρθρου 16 και του συντάγματος συνολικά, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, τα δίδακτρα, τις ιδιωτικοποιήσεις στην φοιτητική μέριμνα.

• Τους νόμους για την Αξιολόγηση, τη Δια Βίου Μάθηση Διεθνές Πανεπιστήμιο, το ΔΟΑΤΑΠ, τα μεταπτυχιακά και την έρευβα.

• Τα ΚΕΣ, τα ΙΕΚ, τα ΚΕΚ, τα ΙΔΒΜ, τα ΕΠΑΛ- ΕΠΑΣ .

• Το μέλλον της ανεργίας, της λιτότητας, της εργασιακής ανασφάλειας, του «απασχολήσιμου» εργαζόμενου.

• Τις νέες ελαστικές εργασιακές σχέσεις και τον ατομικό δρόμο.

• Τα ιδιωτικοοικονομικά - ανταποδοτικά κριτήρια στην εκπαίδευση.

• Τον τρομονόμο, τον Ευρωτρομονόμο, το Ευρωσύνταγμα και την καταπάτηση του ασύλου.

• Την αντικατάσταση των εστιών από εξατομικευμένα ημίμετρα επιδομάτων ενοικίων, φοιτητικών δανείων και διαμονής σε ξενοδοχεία. Όχι στην υποβάθμιση των υπαρχουσών εστιών.

• Όχι στην αντικατάσταση των κοινωνικών - οικονομικών κριτηρίων παροχής φοιτητικής μέριμνας από αντίστοιχα ανταποδοτικά και ακαδημαϊκά. Καμία επιβολή ενοικίου και συμβολικών εγγυήσεων.

• Όχι σε κάθε εσωτερικό κανονισμό λειτουργίας και αμφισβήτησης του ασύλου. Όχι στην εισαγωγή security στο χώρο των εστιών και των Πανεπιστημίων.

ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ

ΚΑΤΩ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΠΑΣΟΚ ΕΕ!

• Λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους μόνιμη και σταθερή με παράλληλη αύξηση των αποδοχών για να ζει ο καθένας αξιοπρεπώς από μία και μόνο δουλειά. Ενάντια στις ελαστικές σχέσεις εργασίας. Πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα για όλους. Βασικός μισθός για όλους τα 1400 Ευρώ

• Ενιαίο 12χρονο σχολείο, με κατάργηση των ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ. Ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης χωρίς ταξικούς, οικονομικούς και εξεταστικούς φραγμούς. Να καταργηθεί η βάση του 10.

• Ενιαία Δημόσια και Δωρεάν Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση για όλους

• Κατάργηση των Κ.Ε.Σ., των Ι.Ε.Κ και εν γένει της πολυδιάσπασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση (?η οποία καλλιεργεί την ανταγωνισμό και δημιουργεί αποφοίτους πολλών ταχυτήτων.

• Μία σχολή ανά γνωστικό αντικείμενο.

• Ένα ενιαίο πτυχίο με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα σε αυτό, μοναδική προϋπόθεση για την εύρεση δουλειάς

• Απεγκλωβισμός της χώρας από τον ΚΕΧΑΕ και απ’ όλες τις ευρωπαϊκές συμφωνίες για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.

• Δωρεάν συγγράμματα, σίτιση, στέγαση και συγκοινωνία για όλους

• Μείωση της θητείας, δημοκρατικά δικαιώματα στους στρατευμένους. Κανένας φαντάρος έξω από τα σύνορα. Καμία σκέψη για υποχρεωτική στράτευση στα 18.

• Διεύρυνση του ασύλου σε σχολεία και εργασιακούς χώρους

Δημόσια και δωρεάν σίτιση- στέγαση για όλους τους φοιτητές. Εστίες που να λειτουργούν με μόνιμο και επαρκές προσωπικό- ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης.

• Δημόσιο ενιαίο φορέα διαχείρισης της φοιτητικής μέριμνας που θα χρηματοδοτείται από κονδύλι του κρατικού προϋπολογισμού και μόνο.

• Καμία ποινικοποίηση των συλλογικών αγώνων. Να ηττηθούν οι αυταρχικές λογικές πρυτανικών αρχών, ΜΜΕ, αντιδραστικών μηχανισμών. Να σταματήσει η βιομηχανία των μηνύσεων με στόχο το φοιτητικό κίνημα.

•Επιστροφή όλων των οφειλόμενων στα ασφαλιστικά ταμεία, που λεηλάτησαν οι κυβερνήσεις, οι τράπεζες και η εργοδοσία.

• Όχι στον προϋπολογισμό λιτότητας και φορομπηξίας του περιβόητου «Συμφώνου Σταθερότητας» της Ε.Ε.

•Kατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων του ΠAΣOK και της NΔ από το 1992 και εξής (Σιούφα, Pέππα κ.λπ.) και μη εφαρμογή των αντιασφαλιστικών οδηγιών της EE.

•Πλήρη και αυτοδίκαια δημόσια και δωρεάν ασφαλιστική και υγειονομική κάλυψη όλων των ασφαλισμένων και κάθε νέου πτυχιούχου και για κάθε άνεργο μέχρι να βρει δουλειά.

Το κείμενο διαμορφώθηκε στο Πανελλαδικό Διήμερο της ΕΑΑΚ, 22-23 Μαρτίου 2008