Αποτελέσματα Γ.Σ. 14.508

χωροΑταξία-ΕΑΑΚ 48
εκαχ 37
λευκά 7

Ψήφισμα για τη Στράτευση στα 18

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΣΤΑ 18

Για μια ακόμη φορά η κυβέρνηση, θέτει ζήτημα υποχρεωτικής κατάταξης της νεολαίας στα 18 ή στα 19. Με πρόσχημα την υπογεννητικότητα και τις αναβολές στράτευσης , η κυβέρνηση της ΝΔ επαναφέρει στο προσκήνιο τα γνωστά σχέδια του ΠΑΣΟΚ για στράτευση στα 18.

Μέτρα που θα εφαρμοστούν μέχρι το 2010 ταυτόχρονα με τις προσλήψεις και άλλων 15000 μισθοφόρων που θα φτάσουν συνολικά τις 40000!!!

Η κυβέρνηση, που μετρά 15 αυτοκτονίες μόνο το 2007, με μια απόπειρα αυτοκτονίας κάθε 15 μέρες το 2008, με δεκάδες νεκρούς και τραυματισμένους φαντάρους σε ατυχήματα, φέρει βαρύτατες ευθύνες για την κατάσταση στις Ένοπλες Δυνάμεις:

· 2770 Μετατάξεις βυσμάτων από το Στρατό Ξηράς σε Πολεμικό Ναυτικό και Πολεμική Αεροπορία το Φθινόπωρο του 2007

· 6000 φαντάροι σε μαύρη και ανασφάλιστη εργασία (πχ στις στρατιωτικές κατασκηνώσεις αξιωματικών)

· 6000 μέλη των Ενόπλων Δυνάμεων σε αποστολές εκτός συνόρων

Μία ολόκληρη σειρά εξαφανισμένη από τα στρατόπεδα.

Οι κυβερνητικές βλέψεις για «ισχυρή Ελλάδα», ο αναβαθμισμένος ρόλος που θέλει να παίξει στα Βαλκάνια, και η ενίσχυση του ρόλου της στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις του ΝΑΤΟ και του Ευρωστρατού, χρειάζονται ‘στηρίγματα’.

Έτσι λοιπόν υπολογίζει η κυβέρνηση τις «εθνικές» ανάγκες και τον αριθμό στρατιωτών. Οι πιέσεις αυξάνονται καθώς νέες δυνάμεις απαιτούνται για τις αποστολές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και του ΝΑΤΟ, στο Τσαντ, το Αφγανιστάν και όπου χρειαστεί. Ενώ αλλάζουν το πολεμικό δόγμα της χώρας μετατρέποντας το σε επιθετικότερο.

Το 40 % του Στρατού ξηράς μέχρι το 2009 πρέπει να εμπλέκεται άμεσα στις Δυνάμεις Ταχείας Επέμβασης του ΝΑΤΟ και του Ευρωστρατού.

Με αναλώσιμο προσωπικό 18 και 19 χρονών και μισθοφορικά τμήματα θέλουν να επανδρώσουν το στρατό της νέας εποχής της «νέας τάξης» πραγμάτων.

Ταυτόχρονα η διπλωματία του πολέμου και των εξοπλισμών απαιτεί το ξεζούμισμα του εργαζόμενου για να βρεθούν τα 25 εκατ. ευρώ των νέων αγορών όπλων. Βεβαίως λεφτά μόνο για τους μισθούς και τις συντάξεις δεν υπάρχουν.

Θέλοντας να επιβάλλει την Στράτευση στα 18, μέτρο που δεν τόλμησε να εφαρμόσει ούτε η Χούντα των Συνταγματαρχών, επιδιώκει και την ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΛΟΒΟΤΟΜΗ της νεολαίας. Η καθυπόταξη της νεολαίας θα αρχίζει στο σχολείο, αμέσως μετά τις γκιλοτίνες των εισαγωγικών εξετάσεων και θα συνεχίζεται από το συνταγματάρχη. Η χακί εκπαίδευση στον εθνικισμό, την υποταγή, το βύσμα και τον ατομισμό, το ρουφιανιλίκι και τον σεβασμό στην ιεραρχία, θα προετοιμάζουν την νέα γενιά για την ανεργία, για την μισθοφορική καριέρα στον στρατό, για την φοίτηση στα πανεπιστήμια του κέρδους και της αγοράς, για να γίνει ένας καλός και υπάκουος εργαζόμενος.

Η ΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΣΤΑ 18 ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΜΕ ΚΙΝΗΜΑ ΜΑΖΙΚΟ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΡΑΤΟ.

Η συγκρότηση ενός μετώπου αγώνα που θα αγκαλιάζει όλους τους χώρους που ζει, δουλεύει και σπουδάζει η νεολαία, όχι μόνο θα μπλοκάρει τα σχέδια της κυβέρνησης αλλά και θα τα ανατρέψει.

· ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΣΤΑ 18

· ΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΘΗΤΕΙΑΣ ΤΩΡΑ

· ΙΣΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

· ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΣ

· ΚΑΜΙΑ ΕΜΠΛΟΚΗ ΣΕ ΑΠΟΣΤΟΛΕΣ ΕΚΤΌΣ ΣΥΝΌΡΩΝ

· ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ-ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΕΞΟΠΛΙΣΤΙΚΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ

· ΝΑ ΔΙΑΛΥΘΕΙ ΤΟ ΝΑΤΟ ΚΑΙ Ο ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΣ

· ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΑΡΝΗΣΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

ΧΩΡΙΣ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΉ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΉ ΘΗΤΕΙΑ

· ΕΛΕΎΘΕΡΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΌΣ ΦΑΝΤΑΡΩΝ – Ο ΦΑΝΤΑΡΟΣ ΕΊΝΑΙ ΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕ ΣΤΟΛΗ

ΠΛΑΙΣΙΟ ΓΙΑ ΤΗ Γ.Σ. ΣΤΙΣ 14.5.08

ΠΡΟΤΑΣΗ – ΠΛΑΙΣΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΧΩΡ. ΜΗΧ. ΣΤΙΣ 14/5/2008

Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται μια συστηματική προσπάθεια πόλωσης του κλίματος όσον αφορά τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις που προωθεί η κυβέρνηση στον τομέα της εκπαίδευσης. Με την τελευταία δήλωσή του ο Υπ. Παιδείας Στυλιανίδης απαξίωσε τα δημόσια πανεπιστήμια λέγοντας πως «Όσες μεταβολές και αν γίνουν στο υφιστάμενο σύστημα δεν είναι αρκετές για να ανατρέψουν την προβληματική κατάσταση του ελληνικού δημόσιου πανεπιστημίου. Χρειάζεται ένα σοκ και αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος ώστε να σπάσει το κρατικό μονοπώλιο και να μπορεί στην Ελλάδα να λειτουργήσει ελεύθερα και το μη κρατικό, μη κερδοσκοπικό ΑΕΙ». Σε αυτήν την κατεύθυνση συμβάλλουν και πρυτάνεις με δηλώσεις τους αλλά κυρίως ο αστικός Τύπος που ενώ προβλέπει αντιδράσεις των φοιτητών, αναπαράγει όλη την προπαγάνδα περί χουντικών μειοψηφιών που εχθρεύονται τη δημοκρατική λειτουργία του πανεπιστημίου με τίτλους όπως «Τεστ δημοκρατίας οι πρυτανικές εκλογές».

Είναι λοιπόν εμφανής η προσπάθεια από πλευράς κυβέρνησης να χρησιμοποιήσει τις πρυτανικές εκλογές ως όχημα, με την επίφαση μιας δημοκρατικότερης διαδικασίας, για να περάσει με μεγαλύτερη άνεση όλο τον νόμο πλαίσιο, απέναντι στον οποίο αντιδρά εδώ και δύο χρόνια η πλειοψηφία των φοιτητών μέσα από ένα μαζικό κίνημα καταλήψεων και διαδηλώσεων. Μεθοδευμένα δηλαδή η συζήτηση μεταφέρεται στο αν θα «διασφαλιστεί η δημοκρατία στα ελληνικά πανεπιστήμια» και όχι στο νόμο πλαίσιο, τμήμα του οποίου αποτελεί και η αλλαγή στην διαδικασία των πρυτανικών εκλογών.

Η νέα ρύθμιση έρχεται να «εκδημοκρατίσει» τις πρυτανικές καθώς με το νέο νόμο συμμετέχουν όλοι οι φοιτητές και όχι εκλέκτορες που ορίζονται από τις παρατάξεις (ανάλογα με τα αποτελέσματα των εκλογών), όπως γινόταν μέχρι τώρα. Αυτό αποτελούσε στην ουσία ένα κομματικό παζάρι ανάμεσα στους εκάστοτε υποψήφιους και τις καθεστωτικές παρατάξεις για την εκλογή αυτού του οργάνου. Με την πρόφαση της αντιμετώπισης της διαπλοκής εισάγεται η καθολική ψηφοφορία χωρίς όμως να εμποδίζεται ουσιαστικά με κανένα τρόπο το παζάρι ανάμεσα στους υποψήφιους πρυτάνεις και στις καθεστωτικές παρατάξεις που τώρα μπορούν να φέρουν πολύ μεγαλύτερο αριθμό ψηφοφόρων. Στην ουσία όμως δεν γίνεται καμία ουσιαστική αλλαγή αφού δεν αλλάζει ο θεσμός του οργάνου που είναι κύρια υπεύθυνο για την εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής στα πανεπιστήμια και το οποίο δεν δέχεται κανέναν έλεγχο από τους φοιτητές. Αντίστοιχα στα υπόλοιπα όργανα συνδιοίκησης η φοιτητική εκπροσώπηση είναι τόσο μειοψηφική που ουσιαστικά δεν παίζει κανέναν ρόλο. Ενδεικτικές είναι οι δηλώσεις του πρύτανη Μπαγιάτη όταν, αδιαφορώντας για τις αποφάσεις συνελεύσεων των φοιτητικών συλλόγων που καταδίκαζαν τον νόμο πλαίσιο, στη σύνοδο πρυτάνεων έλεγε πως το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας συμφωνεί με τις μεταρρυθμίσεις.

Το διακύβευμα λοιπόν δεν είναι τόσο οι πρυτανικές εκλογές, αλλά η εφαρμογή του νόμου πλαίσιο που αιχμή του αυτή τη στιγμή είναι η διαδικασία διεξαγωγής αυτών. Η αποδοχή των πρυτανικών, αλλά και των υπόλοιπων τμημάτων του νόμου που πάνε να περάσουν μέχρι το καλοκαίρι, θα αποτελέσει τη βάση για την συνολική εφαρμογή του νόμου και όλων όσων αυτός περιλαμβάνει: την εισαγωγή ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων στην λειτουργία του πανεπιστημίου, την εντατικοποίηση των σπουδών και την πειθάρχηση του φοιτητικού κινήματος.

Ένας νόμος που εισάγει ένα πιο αυταρχικό και ανταποδοτικό πλαίσιο λειτουργίας για το πανεπιστήμιο. Μέσα σε αυτό το έκρυθμο σκηνικό που επικρατεί στο κεντρικό πολιτικό, δεν έχει πάψει ο αναβρασμός που εδώ και 2 τουλάχιστον χρόνια επικρατεί στο εσωτερικό των πανεπιστημίων. Ο νέος υπουργός παιδείας Ε.Στυλιανίδης, παρά τις διπλωματικές δηλώσεις του στην αρχή της χρονιάς για «πάγωμα» του ΝΝΠ και αρχή ενός νέου διαλόγου με την πανεπιστημιακή κοινότητα, δε διστάζει να προχωρήσει στη σταδιακή εφαρμογή του νόμου περνώντας μία μια τις διατάξεις του ανά πανεπιστήμιο, με σκοπό την όσο το δυνατόν μικρότερη σε όγκο και δυναμική αντίδραση από μέρους του Φ.Κ. Έτσι, την ίδια στιγμή που στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης καταλύεται το Πανεπιστημιακό άσυλο, στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας συζητιέται σε όλες τις συνελεύσεις τμημάτων η αξιολόγηση. Το ίδιο συμβαίνει και σε όλα τα Πανεπιστήμια ανά την Ελλάδα.

Μέσα από τις διατάξεις αυτές γίνεται εμφανής η στοχευμένη σταδιακή και ολοκληρωτική μείωση του δωρεάν χαρακτήρα της δημόσιας εκπαίδευσης στα Πανεπιστήμια. Ο φοιτητής, που μέχρι πρότινος δικαιούταν το μέγιστο αριθμό συγγραμμάτων για την ικανοποίηση των σκοπών του μαθήματος αλλά και για μια ολοκληρωμένη και σφαιρική γνώση και μόρφωση, πλέον περιορίζεται σε ένα και μοναδικό σύγγραμμα για το κάθε μάθημα το οποίο θα επιλέγεται από τον ίδιο. Ακόμα και αυτό το ένα σύγγραμμα, θα «καλύπτει το κατά το δυνατόν ολόκληρο ή το μεγαλύτερο μέρος της ύλης και του περιεχομένου του μαθήματος», ουσιαστικά όμως δεν θα εξασφαλίζει τη συνολική κάλυψη ολόκληρης της εξεταστέας ύλης.

Είναι ο νόμος:

· Της όξυνσης της ανταποδοτικής και ιδιωτικό-οικονομικής λειτουργίας. Δημιουργεί ένα πλαίσιο λειτουργίας των ιδρυμάτων σύμφωνα με το οποίο θα καταρτίζονται 4ετή επιχειρησιακά σχέδια, που θα διευθύνονται από manager, θα χρηματοδοτούνται από ιδιωτικούς πόρους και θα αξιολογεί την εκπαιδευτική και ερευνητική διαδικασία με ανταποδοτικά κριτήρια με αποτέλεσμα την μείωση φοιτητικών παροχών και των μέχρι τώρα κεκτημένων δικαιωμάτων.

· Της καταστολής και της πειθάρχησης του κινήματος: καταργεί στην πράξη το Άσυλο, εμποδίζοντας την υλοποίηση των αποφάσεων που οι φοιτητές υιοθετούν δημοκρατικά μέσα από τις συλλογικές τους διαδικασίες. Παράλληλα, προβλέπονται δραστικά μέτρα για το χάσιμο των εξαμήνων, βάζοντας ανώτατο όριο διδακτικών εβδομάδων, απαγορεύοντας στην ουσία οξυμένες μορφές πάλης κάτω από την τρομοκρατία της «χαμένης εξεταστικής».

· Της εντατικοποίησης και της πειθάρχησης των φοιτητών – του ατομικού δρόμου: Τα 2*ν έτη σπουδών, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η απειλή για διαγραφή των «απείθαρχων» φοιτητών. Οι ανταποδοτικές υποτροφίες και οι αλυσίδες μαθημάτων εντείνουν περαιτέρω τους εξοντωτικούς ρυθμούς σπουδών.

Αυτή η μάχη έρχεται να δοθεί μέσα σε ένα διάστημα μεγάλων κοινωνικών συγκρούσεων με τη πολιτική της κυβέρνησης (αντι-ασφαλιστικός νόμος, μαχητικές απεργίες των εργαζομένων στη ΔΕΗ και στους δήμους), ιδιωτικοποιήσεις του ΟΤΕ και των λιμανιών αλλά και η ολοένα αυξανόμενη λιτότητα και ακρίβεια που πλήττει μεγάλα τμήματα του κόσμου της εργασίας. Οποιαδήποτε πρυτανεία και αν εκλεγεί θα προωθήσει την άμεση εφαρμογή των αντι-εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων. Ο υπουργός παιδείας διαλαλεί πως πρέπει να εφαρμοσθούν άμεσα οι κύριες διατάξεις του νέου νόμου εκβιάζοντας την πανεπιστημιακή κοινότητα με διακοπή της χρηματοδότησης και άλλα έκτακτα μέτρα σε αντίθετη περίπτωση.

Μέσα σε αυτό το κλίμα τρομοκρατίας πρέπει να στείλουμε μήνυμα ανυπακοής στους εκβιασμούς του υπουργείου. Καλούμαστε να δείξουμε ότι η εφαρμογή του νόμου πλαίσιο σπάει στην πράξη αρχίζοντας από το σπάσιμο των πρυτανικών εκλογών. Να συμπορευθούμε μαζί με τους υπόλοιπους συλλόγους πανελλαδικά που δίνουν τον ίδιο αγώνα με εμάς, για την οριστική κατάργηση του νόμου και συνολικά της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης προχωρώντας σε ένα νέο γύρο συνελεύσεων-καταλήψεων-διαδηλώσεων. Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να ξαναγίνει η ατμομηχανή των κοινωνικών αγώνων δίνοντας ώθηση στους εργατικούς αγώνες να ξαναβγούν στο προσκήνιο και να διεκδικήσουμε από κοινού αυτό που μας ενώνει δημιουργώντας ένα ενιαίο μέτωπο παιδείας-εργασίας. Παλεύοντας κόντρα στην διαμόρφωση του αυριανού εργαζόμενου, του ευέλικτου και αναλώσιμου, που θα έχει μάθει ότι η πραγματικότητα που βιώνει είναι η μόνη δυνατή πραγματικότητα και διεκδικώντας αιτήματα πάνω στις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

— Να καταργηθεί τώρα ο νέος ΝΟΜΟΣ-ΠΛΑΙΣΙΟ της εντατικοποίησης και της πειθάρχησης

— Να καταργηθεί κάθε αντιδραστική μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό

— Να μην περάσει η κοινοτική οδηγία 36/05

— Καμία αναθεώρηση του άρθρου 16 και του Συντάγματος συνολικά

— Άμεση κατάργηση των νόμων ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ, ΙΔΒΕ, ΔΟΑΤΑΠ

— Να μην εφαρμοστούν οι αποφάσεις Μπολόνια, Πράγα, Βερολίνο, Λονδίνο. Να γίνει η Ελλάδα ο σπασμένος κρίκος του Κοινού Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης.

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:

— ΕΝΙΑΙΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗ Ε ΚΠΑΙΔΕΥΣΗ Δημόσια και Δωρεάν για όλους. Κανένας διαχωρισμός σε ΑΕΙ-ΤΕΙ και σε μηχανικό-υπομηχανικό. Ενιαία πτυχία χωρίς ειδικεύσεις και κατατμήσεις που θα κατοχυρώνουν εργασιακά δικαιώματα. Ένα πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο. Το πτυχίο μόνη προϋπόθεση για δουλειά χωρίς καμιά διαδικασία πιστοποιήσεων μετά απ’ αυτό. Ισχυρά επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα. Όλα τα δικαιώματα στο πτυχίο. Ενιαίες και αδιάσπαστες προπτυχιακές σπουδές σε κάθε σχολή. Όχι στους 2 κύκλους προπτυχιακών σπουδών του συστήματος της Μπολόνια. Ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών.

— ΛΙΓΟΤΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, μια μόνιμη και σταθερή με πλήρη ασφαλιστική κάλυψη και αύξηση των αποδοχών – όχι στη μερική απασχόληση και στις ελαστικές σχέσεις εργασίας. 1400 ευρώ κατώτατο μισθό για όλους τους εργαζομένους

— Κανένας πολίτης, Έλληνας ή μετανάστης, νέος ή ηλικιωμένος χωρίς ασφαλιστική κάλυψη ή σύνταξη. Άμεση αντιμετώπιση της ανασφάλιστης και μαύρης εργασίας. Πλήρης και αυτοδίκαια δημόσια και δωρεάν ασφαλιστική και υγειονομική κάλυψη για κάθε νέο πτυχιούχο και για κάθε άνεργο μέχρι να βρουν δουλειά. Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων του ΠAΣOK και της NΔ από το 1992 και εξής (Σιούφα, Pέππα κ.λπ.) και μη εφαρμογή των αντιασφαλιστικών οδηγιών της EE. Ενιαία κατώτατη σύνταξη στα 1.400 ευρώ Σύνταξη στην ηλικία των 58 (55 για τις γυναίκες) ή στα 30 χρόνια δουλειάς

— Φέρτε πίσω όλα τα κλεμμένα των ασφαλιστικών ταμείων!

— Διμερής Ασφάλιση όλων των εργαζομένων και ανέργων. Αυτοδίκαιη ασφάλιση όλων των πτυχιούχων.

— Δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγγράμματα, συγκοινωνίες για όλους. Αύξηση των δαπανών για όλες τις κοινωνικές ανάγκες.

— Όλη η εξουσία στις Γενικές Συνελεύσεις.

— Κάτω τα χέρια από το άσυλο – διεύρυνσή του σε εργασιακούς και άλλους χώρους

.

ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ:

— Διήμερη κατάληψη της σχολής στις 20-21/5 ημέρα διεξαγωγής των πρυτανικών εκλογών όπου ούτως ή άλλως δεν διεξάγονται μαθήματα. Συμμετοχή του Συλλόγου στο Παμφοιτητικό Συλλαλητήριο την Τετάρτη 21 Μάη στις 18:00 από τον Παπαστράτο

— Μπλοκάρισμα των πρυτανικών εκλογών.

— Συμμετοχή στην πορεία των φοιτητικών συλλόγων την Πέμπτη 15 Μάη, στις 18:00 από τον Παπαστράτο. Συντονιστικό Γεν. Συνελεύσεων αμέσως μετά την πορεία στον Θόλο

— Δημιουργία ανοιχτής συντονιστικής επιτροπής κατάληψης. Η συντονιστική επιτροπή να έχει όλη την ευθύνη των εκδηλώσεων. Να μην έχει μόνο το ρόλο της εφαρμογής της απόφασης αλλά μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες να είναι χώρος πραγματικής πολιτικής ζύμωσης και αντιπαράθεσης. Αποτέλεσμα αυτού μπορεί να είναι η κοινή δράση, ο περαιτέρω σχεδιασμός, ακόμα και μία πρόταση σε επόμενη Γ. Σ . και σε ένα Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων. Σε καμία περίπτωση δεν θα αντιτίθεται στην απόφαση της Γ.Σ. του Συλλόγου. Πρώτη συνάντηση στην Α3, αμέσως μετά το τέλος της Γ.Σ.

— Λειτουργία ενός ενιαίου και ανοιχτού Συντονιστικού Καταλήψεων όπου οι ανοιχτές Συντονιστικές Επιτροπές φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων θα πρέπει να συντονίζονται στη βάση της λογικής της Γενικής Συνέλευσης. Το συντονιστικό να προτείνει, να συνδιαμορφώνει και να αποφασίζει στη βάση των αποφάσεων των Γενικών Συνελεύσεων και των Συντονιστικών Επιτροπών.

— Νέα Γενική Συνέλευση την Πέμπτη 22/5,14.00,ΑΜΦ με επαναληπτική την Τρίτη 27/5,14.00,ΑΜΦ

ΧΩΡΟΑΤΑΞΙΑ Ε.Α.Α.Κ

Η ΤΕΛΙΚΗ ΜΑΧΗ

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΤΕΛΙΚΗΣ ΜΑΧΗΣ

Το τελευταίο τετράμηνο γινόμαστε όλοι μάρτυρες της αποκορύφωσης της επίθεσης σε παιδεία, εργασία, περιβάλλον και δημοκρατικά δικαιώματα από την πλευρά του αστικού μπλοκ εξουσίας. Η κυβέρνηση της ΝΔ με την άμεση συμπαιγνία της «αντιπολίτευσης» του ΠΑΣΟΚ, υπό τις κατευθύνσεις της ΕΕ και με την συμφωνία των κοινωνικών εταίρων –βλέπε ΣΕΒ, ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ- πραγματοποίησε τελικά τον «στόχο της δεκαετίας», την αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση. Η ψήφιση της αντιασφαλιστικής μεταρρύθμισης, παρά το ξεδίπλωμα κάποιων κοινωνικών αγώνων, άφησε ευχαριστημένους τόσο τους παραπάνω κοινωνικούς εταίρους όσο και την ασύδοτη εργοδοσία, η οποία όμως στο κομμάτι της αντεργατικής αναδιάρθρωσης δεν σταμάτησε εδώ. Με την σύμφωνη γνώμη της εργοδοτικής ΓΣΕΕ, υπογράφηκε η νέα συλλογική σύμβαση εργασίας η οποία έβαζε εκ νέου εξευτελιστικούς όρους εργασίας και μηδαμινές αυξήσεις. Μια ΓΣΕΕ της οποίας οι προθέσεις παρουσιάστηκαν για μια ακόμη φορά στον εορτασμό της Πρωτομαγιάς, όπου στην συγκέντρωσή της δεν παρεβρέθησαν παρά μόνο 10 αρχισυνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ, ενώ δεν πραγματοποίησαν πορεία για ακόμη μια φορά με την γελοία δικαιολογία του φόβου των επεισοδίων. Αυτή η ΓΣΕΕ δεν μπορεί και δεν εκπροσωπεί τα συμφέροντα των εργαζομένων, κάτι το οποίο αποδείχτηκε και στο θέμα του ασφαλιστικού που είναι μια πολιτική λογική του σχήματος από την αρχή της παρέμβασής του.

Η επίθεση συνεχίζεται

Κι ενώ οι σκέψεις για περαιτέρω επίθεση της αστικής τάξης θα ακούγονταν ως παράλογες την εποχή αυτή το αστικό μπλοκ εξουσίας συνεχίζει την επίθεση εκφράζοντας με τον καλύτερο τρόπο την ολοένα και μεγαλύτερη επίθεση του σύγχρονου καπιταλισμού στα δικαιώματά μας σε παιδεία, εργασία και περιβάλλον. Τα σχέδια της κυβέρνησης που ετοιμάζει νέο γύρο επιθέσεων μπορούν να φανούν:

· Στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων:

Πρώτος στόχος είναι η πώληση του ΟΤΕ. Με την επιθετική τακτική Βγενόπουλου όπου χωρίς κανένα εμπόδιο (στο βωμό της ελεύθερης αγοράς) αγόρασε το 20% του οργανισμού, έρχονται τώρα οι Γερμανοί της Deutsche Telekom να συμφωνήσουν για ένα επιπλέον ποσοστό, το οποίο θα του χαρίσει και το management. Επόμενος σταθμός η πώληση του εμπορικού κομματιού των λιμένων και των αερολιμένων της χώρας σε κινεζικά ή αραβικά ή άλλου τύπου κεφάλαια. Η πώληση του 100% του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου είναι μια από τις ¨κρυφές¨ επιθυμίες της πολιτικής της κυβέρνησης καθώς υπήρχε ακόμα και στο πολιτικό της πρόγραμμα. Η συνεχής αύξηση των τιμολογίων της ΔΕΗ εδώ και 2 χρόνια ήταν ο προάγγελος της εισόδου ιδιωτικών κεφαλαίων καθώς μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει ανταγωνισμός.

· Η συνταγματική αναθεώρηση, δηλαδή η προσπάθεια συνταγματικής κατοχύρωσης του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού, θα ανοίξει το δρόμο για ιδιωτική τριτοβάθμια εκπαίδευση. Επίσης εντείνεται η επίθεση στο περιβάλλον, με την αναθεώρηση του άρθρου 24.

· Δύο χρόνια μετά το τσάκισμα του Ευρωσυντάγματος στα δημοψηφίσματα σε Γαλλία, Ολλανδία αλλά και το βροντερό όχι με κινηματικούς όρους σε όλες τις χώρες της ΕΕ, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο κύμα πειθάρχησης, όπου η ΕΕ προωθεί τη Μεταρρυθμιστική Συνθήκη όπου κόπηκαν ελάχιστες διατάξεις του Ευρωσυντάγματος, προστέθηκαν νέες, όπως η θεσμοθέτηση προέδρου ΕΕ, σε ένα ακόμη εγχείρημα ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

· Τέλος λόγω της έξαρσης του Φοιτητικού Κινήματος τα 2 τελευταία χρόνια, υπήρξε αναταραχή στους κόλπους της κυβέρνησης και αποφάσισε να προωθήσει νέο νόμο για υποχρεωτική στράτευση στα 18, 19 ή 20 χρόνια, μια καταφανέστατη προσπάθεια καταστολής της νεολαιίστικης σκέψης και ιδεολογικής πειθάρχησής της.

Η προσπάθεια για εφαρμογή της εκπαιδευτικής αντι-μεταρρύθμισης

Ο νέος νόμος πλαίσιο, παρ’ όλο που υποτίθεται ότι εφαρμόζεται από τι αρχές του Σεπτέμβρη, αντιμετωπίζεται από την πλευρά της κυβέρνησης με το ξεδίπλωμα ενός έξυπνου τακτικού ελιγμού. Απέναντι στο φόβο, μιας νέας έκρηξης του φοιτητικού κινήματος, η κυβέρνηση δεν προωθεί την άμεση εφαρμογή του νόμου, κάτι το οποίο στοχεύει στην ουσιαστική νηνεμία στις σχολές, δηλαδή με τρόπο εφαρμογής του νόμου πλαισίου σε μετέπειτα χρονικό διάστημα «αναίμακτα». Ενός νόμου, ο οποίος προωθεί την πειθάρχηση και την εντατικοποίηση του φοιτητικού κινήματος , αυξάνει τις δυνατότητες παρέμβασης των επιχειρήσεων στα πανεπιστήμια, στην ακόμα μεγαλύτερη διάσπαση των φοιτητικών αναγκών και στην ακόμα μεγαλύτερη απαξίωση των πτυχίων και των εργασιακών μας δικαιωμάτων. Ένας νόμος-πλαίσιο, ο οποίος εντάσσεται στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση της συνθήκης της Μπολόνια και όπου οδήγησε τελικά σε ζωντανά αμφιθέατρα και γεμάτους δρόμους και καταλήψεις διαρκείας από την φοιτητιώσα νεολαία η οποία αντιδρούσε. Η Ε.Α.Α.Κ. από τη στιγμή της ψήφισης του νόμου ενοποιήθηκε στη βάση ενός πολιτικού σχεδίου κατάργησης του νόμου πλαισίου.

Οι κινηματικές διαδικασίες του προηγούμενου διαστήματος

Παρ’ όλες τις δυσκολίες μιας εκ νέου εμφάνισης του φοιτητικού κινήματος με σοβαρούς όρους στο χειμερινό εξάμηνο έγινε προσπάθεια όξυνσης της αντίληψής του για την ασφαλιστική μεταρρύθμιση. Αυτή την στιγμή βρισκόμαστε μπροστά στην πρώτη ουσιαστική κεντρική αντιπαράθεση με την εφαρμογή του νέου νόμου, που είναι οι Πρυτανικές Εκλογές και όπου μετά το Πάσχα η Ε.Α.Α.Κ. δίνει το σύνθημα μιας νέας πολιτικής αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση και το νόμο σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο με κινηματικές διαδικασίες.

Πρυτανικές εκλογές και ο ρόλος του Πρύτανη στο Σύγχρονο Πανεπιστήμιο

Ο ρόλος του Πρύτανη και του Πρυτανικού Συμβουλίου για την Ε.Α.Α.Κ. δεν αποτελεί λύση κρίσιμων θεμάτων για το Ελληνικό Πανεπιστήμιο. Στο πλαίσιο της μαζικής και αμεσοδημοκρατικής λήψης αποφάσεων, προτείνει συνελεύσεις φοιτητών και καθηγητών, ώστε όλοι να αποφασίζουν για οτιδήποτε αφορά το σύνολο. Κατά τέτοιο τρόπο η διάταξη του νέου νόμου για καθολική συμμετοχή φοιτητών, μελών Δ.Ε.Π. και διοικητικών μελών στην ψήφιση νέου Πρυτανικού συμβουλίου δεν αρκεί για τη δημιουργία του νέου Πανεπιστημίου των αναγκών μας. Το συνολικό(ανεπανόρθωτο) τραύμα που φέρνει συνολικά ο νέος νόμος πλαίσιο δεν μπορεί να καλυφθεί με μια μεμονωμένη και φαινομενικά ¨καλή¨ διάταξη περί καθολικότητας και απέναντι σε αυτό το φοιτητικό κίνημα καλείται και πάλι να δηλώσει ¨παρών¨ και να δώσει την λύση ενάντια στην εφαρμογή των καθεστωτικών αντιλήψεων.

ΤΟ Φ.Κ. ΘΑ ΔΩΣΕΙ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΤΟΥ ΜΑΧΗ ΣΕ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΩΡΑ

Απέναντι σε οποιαδήποτε εφαρμογή του νέου νόμου πλαισίου το Φ.Κ. θα βρίσκεται εκεί και θα προσπαθήσει για την ουσιαστική μη εφαρμογή του, (Πρυτανικές εκλογές) αλλά κυρίως για την οριστική κατάργησή του με το επιτυχημένο τετράπτυχο ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ-ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ-ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ-ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ , σε μια νέα νικηφόρα τροχιά, όπου θα συγκρουστεί και πάλι με την αστική πολιτική και θα βαθύνει ακόμα περισσότερο το ρήγμα που έχει ήδη ανοίξει βάζοντας ψηλότερα τον πολιτικό πήχη της ΡΗΞΗΣ και της ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ. Σε αυτή την λογική και την οδό του ΝΕΟΥ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ καλούμε τον κάθε Χωροτάκτη Μηχανικό στη Γενική Συνέλευση της Τετάρτης 14 Μάη.

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΩΝ ΧΩΡ.ΜΗΧ. ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 14 ΜΑΗ, 14.00, ΑΜΦ

ΧΩΡΟΑΤΑΞΙΑ – Ε.Α.Α.Κ.

Πανελλαδικά αποτελέσματα φοιτητικών εκλογών 9 Απρίλη 2008

Ψήφισαν	Εγκυρα	Ακυρα	Λευκά
91320	89001	2319	863
	97.46%	2.54%	0.97%

Παράταξη	2008	2008 %
ΔΑΠ	34051	38.26%
ΠΑΣΠ	22829	25.65%
ΠΚΣ	14444	16.23%
Ε.Α.Α.Κ.	7757	8.72%
Αριστερή Ενότητα	5254	5.9%
ΑΛΛΑ ΔΕΞΙΑ	1299	1.46%
ΔΙΑΦΟΡΟΙ	1063	1.19%
ΑΛΛΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ	844	0.95%
Αγ. Κινήσεις	450	0.51%
Γένοβα	147	0.17%

Αποτελέσματα Φοιτητικών Εκλογών 9 Απρίλη 2008

εκαχ 60
χωροΑταξία-ΕΑΑΚ 42
πκσ 33
πασπ 21
δαπ 8
λευκά 4

Η ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΠΑΣΑΡΕΛΑ ΣΤΗΘΗΚΕ…

Η ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΠΑΣΑΡΕΛΑ ΣΤΗΘΗΚΕ…

Μετά από 7 χρόνια απόλυτης νηνεμίας στις σχολές, πριν από 2 χρόνια χιλιάδες "μειοψηφίες" φοιτητών, απάντησαν σε όλους όσους τους χρέωναν ως την περήφανα απολίτικη γενιά. Βγήκαν στους δρόμους βάζοντας μπροστά ένα άκρως επικίνδυνο και προωθημένο πολιτικό περιεχόμενο που ήταν αναγκαίο για να συσπειρώσει τη νεολαία και να εκφράσει το άγχος της για το παρόν τους ως φοιτητές αλλά και για την εργασία.

Πρόβαλαν όχι μόνο την άρνησή τους στις επικείμενες μεταρρυθμίσεις αλλά και τα κριτήριά τους για την εκπαίδευση που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της θιγόμενης πλειοψηφίας. Δεν αρκέστηκαν σ' αυτά αλλά αναγνωρίζοντας την πλήρη σύνδεση των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων με τον εργασιακό σκοταδισμό που μας επιβάλλουν, επέλεξαν να βγάλουν μπροστά αιτήματα όπως 1400 ευρώ κατώτερο μισθό για όλους, μόνιμη και σταθερή δουλειά και στην τελική ελεύθερο χρόνο για ζωή και όχι επιβίωση. Διάλεξε να αγωνιστεί αποκλειστικά μέσα από αμεσοδημοκρατικές δομές όπως είναι οι γενικές συνελεύσεις και τα συντονιστικά μη αφήνοντας κανένα να αποφασίσει για αυτούς χωρίς αυτούς. Μέσα από αυτόν ακριβώς το δρόμο αυτό το φοιτητικό κίνημα πέτυχε νίκες, πιο σημαντική απ' τις οποίες είναι ότι έδειξε στην κοινωνία το νικηφόρο δρόμο των συλλογικών διεκδικήσεων, συμπαρασέρνοντας τη. Η ΕΑΑΚ έπαιξε και συνεχίζει να παίζει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη των φοιτητικών κινητοποιήσεων, με την πολιτική πάλη μέσα στους Συλλόγους, τη ζύμωση απόψεων, τη χάραξη ενιαίου σχεδιασμού αντιπαράθεσης με την αστική πολιτική σε όλες τις περιόδους.

ΔΑΠ - ΝΔΦΚ

Προσαρμόζουν τα επιχειρήματά τους ανάλογα με το συνομιλητή τους και ζητούν την ψήφο σου: Η πρώτη προσέγγιση γίνεται με πάρτυ, εκδρομές, σημειώσεις, ρουσφέτια κτλ επειδή είμαστε και φίλοι... Και τα άκρως πολιτικά επιχειρήματα συνεχίζουν: Με μπροστάρη το εύηχο σλόγκαν " δύναμη ευθύνης στην υπηρεσία του φοιτητή" ευαγγελίζονται την επιστροφή στην "βιώσιμη" καθημερινότητα του χωροτάκτη και την εύρυθμη λειτουργία του πανεπιστημίου. Παρουσιάζονται ως οι γαλουχημένοι στα δημοκρατικά ιδεώδη και υπέρμαχοι των γενικών συνελεύσεων. Και για τους πιο σκληροπυρηνικούς δε διστάζουν να ισχυριστούν ότι δεν έχουν καμία σχέση με την Ν.Δ. και προβάλλουν ψευτοδιεκδικήσεις τύπου ν+2 --> 2ν.

Τα "ευκόλως εννοούμενα" παραλείπονται, όπως...

Είμαστε η φοιτητική παράταξη της Ν.Δ. στα πανεπιστήμια. Θα προσπαθούμε πάντα και παντού για να εφαρμοστούν όλες οι μεταρρυθμίσεις που θα θελήσουν τα αγαπημένα υπουργεία μας για τις σχολές. Ψηφίζοντας ΔΑΠ-ΝΔΦΚ είτε στις συνελεύσεις είτε στις εκλογές λες ένα τεράστιο "ΝΑΙ" στο ποτ πουρί ανανεωτικών αλλαγών στην εκπαίδευση και την εργασία, βλ. νόμους Αξιολόγησης - ΙΔΒΕ - ΔΟΑΤΑΠ, αναθεώρηση συντάγματος κ΄άρθρου 16 και νέο νόμο - πλαίσιο.

Θυμηθήκαμε τις δημοκρατικές γενικές συνελεύσεις πέρσι, αφού εκεί ήταν η πλειοψηφία, και δεν μείναμε σ' αυτό, αλλά προσπαθήσαμε να τις βγάλουμε και παράνομες όταν δεν συμφωνούσαν μαζί μας.

Κατά τη διάρκεια της φετινής χρονιάς και ειδικά στη Χωροταξία, ενώ αρχικά εμφάνισε τραπεζάκι και περηφανευόταν για τα 30 μέλη της κατόρθωσε και πάλι να παραμείνει άφαντη (ειδικά μετά τις πρώτες «κατραπακιές» στις συνελεύσεις του συλλόγου) και να κρύβεται με προκλητικό τρόπο πίσω από το προσωπείο του «ανεξάρτητου» και μέσα στη μεγάλη «στοργή» των Δ.Σ.ιτών. Η μόνη εμφάνιση τους ήταν ένα τραπεζάκι στο κυλικείο από δίπλα και μια ανακοίνωση από 4 Α3 όπου ανακοίνωναν την απόλυτη συμφωνία τους με τον νέο νόμο πλαίσιο της πειθάρχησης και εντατικοποίησης των φοιτητών και την πλήρη αποθέωσή του. Η τακτική της ήταν και πάλι να κολλάει τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες των γενικών συνελεύσεων και να βάζει εμπόδια στην ανάπτυξη ενός φοιτητικού κινήματος που θα απέκρουε την αντιεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης. Αντιθέτως, προσπάθησε και πάλι να καλλιεργήσει ένα κλίμα υποταγής και να δημιουργήσει ένα περιβάλλον στις σχολές ήπιας εφαρμογής της εκπαιδευτικής αντιμεταρρύθμισης. Η ΔΑΠ η οποία όταν δεν μπορεί να στηρίξει την άποψη της μέσα στο αμφιθέατρο, είτε δεν εμφανίζεται σε αυτό είτε εμφανίζεται μέσα από το ανεξάρτητο ΔΣ είτε αποχωρεί από τη Συνέλευση δίνοντας γραμμή σε όλα της τα μέλη ώστε να μην έχει απαρτία η Γ.Σ. και να μην παίρνει αποφάσεις ο Σύλλογος στη βάση των κοινών αναγκών της πλειοψηφίας.

Η ίδια η ΔΑΠ, η δημοκρατική παράταξη η οποία απέναντι στο μαχητικό φοιτητικό κίνημα παράταξε τους τραμπούκους των νυχτερινών κέντρων, τους μπράβους, τις απειλές, το ξύλο και τελικά τα μαχαιρώματα, της 6^ης Ιούνη. Αυτή είναι η πολιτική πρόταση της ΔΑΠ όταν χάνει τον έλεγχο του ήρεμου κλίματος στις σχολές και το ποτάμι του φοιτητικού κινήματος παίρνει ανεξέλεγκτα κι επικίνδυνα πολιτικά χαρακτηριστικά για την κυβέρνηση της ΝΔ.

ΠΑΣΠ

Ευτυχώς δεν μπορούμε να ξέρουμε τι ακριβώς λένε στους επίδοξους ψηφοφόρους τους αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι η προεκλογική τους καμπάνια κυμαίνεται σε μήκος κύματος αυτού της ΔΑΠ.

Στην προσπάθειά τους και να φανούν ενωμένοι και να μαζέψουν κόσμο, ξέθαψαν τα "αριστερά" ζιβάγκο του Αντρέα με διήμερες και τριήμερες καταλήψεις. Αλλά επειδή είναι και φοιτητική παράταξη του ΠΑΣΟΚ δεν θα ήταν πρέπον να φτάσουν τις καταλήψεις σε επικίνδυνο σημείο, γι' αυτό και τις μάζεψε. Ξέρουν ότι αυτό το σημείο θα ήταν επικίνδυνο για το "κίνημα" (το ΠΑ.ΣΟ.Κίνημα εννοούμε) απ' τη στιγμή που ο μεγάλος και αναγεννημένος αρχηγός τους συμφωνεί πλήρως με όλο το πακέτο των μεταρρυθμίσεων (ίσως στο λίγο πιο αντιδραστικό τους). Ψήφος στην ΠΑΣΠ δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποτελέσει αντίπαλο δέος στη ΔΑΠ, και είναι η πιο ουδέτερη ψήφος στήριξης της κυβερνητικής πολιτικής. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αποτελούν τους δυο πυλώνες μιας πολιτικής ενάντια στα συμφέροντά μας, που βρήκε απέναντί της τη νεολαία το προηγούμενο διάστημα. Όσο και να προσπαθούν όμως κανείς δεν ξεχνάει ότι αυτοί κατέχουν τις πρωτιές και σε άγρια καταστολή προς συνταξιούχους και σε δολοφονίες (βλ. Καλτεζάς) και σε όλες τις αποκρατικοποιήσεις και τις μίζες 10 χρόνια τώρα.

Η φετινής της εμφάνιση (και ουσιαστικά η πρώτη της στη Χωροταξία) έγινε μόλις ένα μήνα πριν τις φοιτητικές εκλογές. Το αριστερό προσωπείο το οποίο προσπαθεί να αναδείξει αλλά δεν πείθει μπαίνει για ψηφοθηρικούς σκοπούς, διαχωριζόμενη μόνο στα λόγια από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. αλλά ουσιαστικά επιτελώντας το ίδιο έργο με το κοινοβουλευτικό του «Κινήματος» και ανήμπορη να παρουσιάσει ένα διαφορετικό πολιτικό σχέδιο το οποίο θα πηγαίνει κόντρα στην αστική πολιτική και το οποίο θα βασίζεται στις κοινές μας ανάγκες. Υποστηρίζοντας μία χαλαρή σχέση του κόσμου των αμφιθεάτρων με την πολιτική είναι υπέρμαχη όλων των διατάξεων των κυβερνήσεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. (π.χ. νόμος Ρέππα για το ασφαλιστικό) και αποτυπώνει την ίδια γραμμή πολιτικής με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. (μηδαμινή αντιπολίτευση και συγκυβέρνηση με τη ΔΑΚΕ ).

Η ίδια ΠΑΣΠ πέρσι απέναντι στο μαχητικό φοιτητικό κίνημα που έπαιξε πρωτοπόρο ρόλο και στη χωροταξία πέρυσι ήταν συνεργάτης της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ κατά τη διάρκεια του τραμπούκικου εγκλήματος της 6^ης Ιούνη στο Αμφιθέατρο της σχολής μας και όπου ενώ ο τραυματίας φοιτητής αιμορραγούσε ο εκπρόσωπός της απαιτούσε να συνεχιστεί η Συνέλευση.

ΠΚΣ

Θα σε καλέσουν να τους ψηφίσεις γιατί:

· Εμείς που ήμασταν πρωτοπόροι στο κίνημα πέρσι και φέτος σε καλούμε να το αποτυπώσεις στην κάλπη!

· Εμείς που είμαστε 2η δύναμη και με δεδομένο το παραπάνω θα αποτελέσουμε το αντίπαλο δέος στη ΔΑΠ πρέπει να βγούμε 1η δύναμη στη σχολή, γιατί στην τελική εμείς βάζουμε ολοκληρωμένα τα πλαίσιά μας και δεν πάμε πίσω από τις ανάγκες μας.

· Επειδή τα κινήματα στο σήμερα μπορούν να νικήσουν μόνο αν στρατευθεί όλος ο λαός κάτω από προτάγματα και γραμμές του ΚΚΕ, ο κύριος στόχος είναι γαρύφαλλα στην κάλπη και ανατροπή των συσχετισμών!!!

Θα ξεχάσουν να σου πουν όμως το ότι "δεν πάμε πίσω από τις ανάγκες μας" είναι αυτό που όταν πρόπερσι με 350 κλειστές σχολές τους ανάγκασε να κατηγορούν τους αγωνιζόμενους φοιτητές ως πασόκους και υποταγμένους (βλ. Ριζοσπάστη). Ας σκεφτούμε τι θα είχε γίνει αν το Μάη του 2006 είχε υιοθετηθεί η λογική της ΠΚΣ: η Μαριέτα θα είχε περάσει από τότε το νόμο πλαίσιο, και τώρα θα μετράγαμε ήδη τις πληγές μας... Ευτυχώς όμως κυριάρχησε η αντίληψη της ΕΑΑΚ και του κόσμου του αγώνα. Ήταν οι ίδιες φωνές που πριν καλά-καλά τελειώσει η ηρωική απεργία των δασκάλων, μας προέτρεπαν να δώσουμε ραντεβού το Φλεβάρη του 2007. Ευτυχώς και πάλι, κυριάρχησε μια άλλη αντίληψη, και το Φλεβάρη, είχαμε ήδη 360 καταλήψεις και η αναθεώρηση του Άρθρου 16 να έχει πάει 8 χρόνια μετά.

Η ίδια λογική καθ’ όλο το 2007 αφού αναγνώρισε την κρισιμότητα της περιόδου, στήριξε αγωνιστικά πλαίσια, όταν όμως είδε ότι το κίνημα γίνεται ανεξέλεκτο, ότι ο κόσμος του αγώνα παίρνει την πρωτοκαθεδρία και ότι έχει πάρει πραγματικά ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, τότε αποφάσισε να στήσει το μαγαζάκι της, αναγέννησε το συντονιστικού φαντάσματος "φοιτητών και σπουδαστών" διαλύοντας έτσι την ενιαιότητα του φοιτητικού κινήματος και συντέλεσαν στην αποδυνάμωσή του, καθώς επίσης συνήθιζαν να διασπούν τις φοιτητικές πορείες...

Όσον αφορά στο αντίπαλο δέος στη ΔΑΠ, να τους θυμίσουμε ότι στις γενικές συνελεύσεις άλλα πολιτικά πλαίσια επικράτησαν. Η λογική της ηττοπάθειας, που ούτε μια στιγμή δεν πίστεψε στη νικηφόρα έκβαση του κινήματος, της απλής διαμαρτυρίας που βάζουν στο κίνημα τους οδήγησε αφενός στη διαχείριση του αγώνα και αφετέρου στους αγώνες εντός των τειχών για να κινούμαστε και στα πλαίσια της «νομιμότητας». Επίσης οδηγήθηκαν στο να βλέπουν την ανατροπή των συσχετισμών μέσα από τις εκλογές ως τη μόνη λύση και αφού αυτές λειτουργούν αντιπαραθετικά με το κίνημα κατέληξαν στο ξεπούλημα και τη φίμωση των αγώνων. Και ας μας πει η ΠΚΣ γιατί έχει στόχο την πρώτη δύναμη στις εκλογές; Μήπως θα πηγαίνουν να διεκδικούν με περισσότερο τσαμπουκά; Αν δεν το κάνουν τώρα δεν θα το κάνουν και μετά...

Μήπως το θέλει για να μοιράζει με τη ΔΑΠ την επόμενη μέρα των εκλογών τα πάντα μέσα από τα ΔΣ; Μάλλον… άλλωστε και όταν δεν βγαίνει πρώτη δύναμη αυτό κάνει…

Ακόμα και το τελευταίο διάστημα με τους εργατικούς αγώνες να κυριαρχούν η ΠΚΣ αρκέστηκε στο να καλεί μέσα από τα πλαίσια της τους Φ.Σ. σε κοινές πορείες με το ΠΑΜΕ, αποδεικνύοντας την αλληλεξάρτησή της από το ΚΚΕ και υποστηρίζοντας τελικά στην πράξη ότι ο μόνος τρόπος να γίνουν αγώνες είναι μέσα από το ίδιο το ΚΚΕ. Η λογική της, άκρως οργανωτική, διαχωρίζει τον αγώνα σε πολιτικό για τον οποίο ευθύνη έχουν τα στελέχη του «Κόμματος» και σε οικονομικό τον οποίο προωθούν και στηρίζουν τα μέλη. Έχει τοποθετηθεί ξεκάθαρα ότι υποστηρίζει τη λειτουργία και τη δράση με αποφασιστικό τρόπο τόσο των Δ.Σ. όσο και της ΕΦΕΕ, της οποίας η επανασύσταση είναι αυτοσκοπός και πολιτικό σχέδιο για τη δράση των φοιτητών κόντρα στις αλλαγές αυτές.

Δ.Σ.ιτες

Στη Χωροταξία , ένα μικρό νεοσύστατο τμήμα της Πολυτεχνικής του Βόλου, μέσα στα 16 χρόνια (1989-2006)λειτουργίας του Φ.Σ. και μέσα από την απουσία οποιασδήποτε πολιτική οντότητας η οποία θα ζύμωνε πολιτικά τις συνειδήσεις (ειδικά εάν αυτό ήταν ένα σχήμα της Ε.Α.Α.Κ.) καλλιεργούνταν ένα κλίμα αδιαφορίας απολιτίκ συμπεριφοράς των φοιτητών και αποθέωσης της έννοιας της ανεξαρτησίας. Υπο αυτούς τους πολιτικούς και κοινωνικούς όρους η μετοχή της ταμπέλας του ανεξάρτητου είχε φτάσει στα ύψη και αυτό αποτυπωνόταν τόσο στις 2-3 συνελεύσεις του κάθε έτους (με 15-20 άτομα και συζήτηση μόνο για πάρτυ και εκδρομές-λογική της ΔΑΠ) όσο και από την εκλογική διαδικασία της κάθε χρονιάς όπου καθόλου περίεργα προσέρχονταν στην κάλπη τα ¾ των μελών του Φ.Σ. και ψήφιζαν τους φίλους τους και τα «καλύτερα παιδιά». Όλα αυτά μέχρι τις 9 Μαίου του 2006 όπου εμφανίστηκε το σχήμα μας και όλα ήρθαν τούμπαλιν. Αλλά ας γυρίσουμε και πάλι στους «ανεξαρτητοτέτοιους».

Πατώντας πάνω σε αυτά τα δεδομένα έκανε την εμφάνισή του ένα Δ.Σ. (το οποίο ως αστικός, γραφειοκρατικός και μη αμεσοδημοκρατικός θεσμός προωθεί την ανεξαρτησία) με την ονομασία Δ.Σ.ίτες, ένα θεσμικό όργανο του Φ.Σ. το οποίο πήρα χαρακτηριστικά και δομές μιας παράταξης. Η όλη παρουσία τους κρινόμενη στον ένα χρόνο ύπαρξής τους ήταν ένα πυροτέχνημα. Στις πρώτες συνελέυσεις του συλλόγου όπου έκαναν την εμφάνισή τους κατάφεραν να καλλιεργήσουν ένα ηττοπαθές κλίμα το οπόιο και φυσιολογικά έγειρε τον κόσμο της σχολής έστω και παροδικά προς την «ανεξαρτησία». Εκεί όμως μπήκε η πολιτική αντίληψη του μάχιμου αντικαπιταλιστικού οπλοστασίου κι της επαναστατικής πολιτικής κουλτούρας της Ε.Α.Α.Κ. και οδήγησε το Φ.Σ. στις οδούς της ρήξης, της ανατροπής και των νικηφόρων κοινωνικών αγώνων. Η όλη προσπάθεια τελικά των Δ.Σιτών ήταν να αποψιλωθεί και να μετριαστεί η ανάπτυξη ενός νέου μαζικού και μαχητικού φοιτητικού κινήματος (καθαρά λογική της ΔΑΠ) μέσα από ένα «ψευτοανεξάρτητο» αλλά καθαρά συντηρητικό περιεχόμενο, το οποίο ήθελε να επικρατήσει στο Φ.Σ. μέσα από την οδό της ήπιας και ορθολογιστικής αντίληψης της ανεξαρτησίας. Κάτι το οποίο και τελικά δεν κατάφεραν (ο σύλλογος ήταν και είναι πρωτοπόρος στους αγώνες κατά της ασφαλιστικής και αντιεκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης.

Η λογική που θεωρεί την πολιτική παρέμβαση, ζύμωση, κουβέντα σε όλα τα έτη, χειραγώγηση είναι απλά τραγελαφική. Το πανεπιστήμιο είναι ζωντανό κύτταρο της κοινωνίας μέσα στο οποίο εκτός από στείρα γνώση, έρευνα και επαγγελματική κατάρτιση παράγεται πολιτική και δημιουργούνται συνειδήσεις, με σκοπό να βγουν σκεπτόμενοι άνθρωποι που δεν νοιάζονται μόνο για την πάρτη τους αλλά και για το τι συμβαίνει γύρω τους, παραμερίζοντας λογικές του ατομικού δρόμου και βαδίζοντας στη συλλογική οδό. Η πολιτική τους αντίληψη ,δυστυχώς, είναι σε εξαιρετικά νηπιακό επίπεδο με συνέπεια να αναλώνονται μόνο σε προσωπικές επιθέσεις και σε επιθέσεις εναντίων πολιτικών συλλογικοτήτων. Το χειρότερο από όλα είναι ότι τα περισσότερα από αυτά τα άτομα είναι μέλη πολύ γνωστών παρατάξεων συγκεκριμένης ιδεολογίας.

Δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό από άτομα και λογικές που: 1. κρύβονται εδώ και 16 χρόνια πίσω από μια μάσκα ανεξαρτησίας και μη πολιτικοποίησης ενώ εκπροσωπούν πολιτικές (???) αντιλήψεις ρεφορμισμού και οπορτουνισμού. 2. προβαίνουν σε τραμπουκισμούς και εγκληματικές πράξεις(μαχαίρωμα 6^ης Ιούνη) εναντίον του κινήματος όταν δεν μπορούν, γιατί δεν ξέρουν, πώς να αντιπαρατεθούν σε μια συζήτηση. 3. το πρώτο πράγμα που κάνουν μετά τον παραπάνω τραμπουκισμό είναι να διαγράψουν 30 μέλη του συλλόγου 4. η δημοκρατία που τόσο υπερασπίζονται φτάνει μέχρι την αποχώρησή τους από τις συνελεύσεις του συλλόγου με μοναδικό σκοπό τους την διακοπή της συνέλευσης λόγο μη απαιτούμενης απαρτίας, για την κωλυσιεργία των διαδικασιών του φοιτητικού κινήματος και την μη ανάπτυξή του 5. έχουν θεοποιήσει ένα καταφανέστατα παράνομο καταστατικό, για να μην ξεφύγει τίποτα από τον έλεγχό τους.

Δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό από άτομα και λογικές που: 1. κρύβονται εδώ και 16 χρόνια πίσω από μια μάσκα ανεξαρτησίας και μη πολιτικοποίησης ενώ εκπροσωπούν πολιτικές (???) αντιλήψεις ρεφορμισμού και οπορτουνισμού. 2. προβαίνουν σε τραμπουκισμούς και εγκληματικές πράξεις(μαχαίρωμα 6^ης Ιούνη) εναντίον του κινήματος όταν δεν μπορούν, γιατί δεν ξέρουν, πώς να αντιπαρατεθούν σε μια συζήτηση. 3. το πρώτο πράγμα που κάνουν μετά τον παραπάνω τραμπουκισμό είναι να διαγράψουν 30 μέλη του συλλόγου 4. η δημοκρατία που τόσο υπερασπίζονται φτάνει μέχρι την αποχώρησή τους από τις συνελεύσεις του συλλόγου με μοναδικό σκοπό τους την διακοπή της συνέλευσης λόγο μη απαιτούμενης απαρτίας, για την κωλυσιεργία των διαδικασιών του φοιτητικού κινήματος και την μη ανάπτυξή του 5. έχουν θεοποιήσει ένα καταφανέστατα παράνομο καταστατικό, για να μην ξεφύγει τίποτα από τον έλεγχό τους.

«ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΤΕΤΟΙΟΙ»

Δεν θα μας ξαφνιάσει καθόλου η εμφάνιση ενός ψηφοδελτίου, μιας παράταξης, ενός μορφώματος το οποίο θα κινείται στη λογική της ανεξάρτητης δύναμης κάτι για το οποίο έχουν βάλει το χεράκι τους οι Δ.Σ.ίτες σε μεγάλο βαθμό και κάτι το οποίο υποκινείται από το καθηγητικό κατεστημένο, σε μια λογική επιστροφής του ήρεμου, οικογενειακού και ανεξαρτητοποιημένου περιβάλλοντος της σχολής. Τέτοιες ανεξάρτητες δυνάμεις τόσο πανελλαδικά όσο και στη σχολή μας εμφανίζουν καθαρά δεξιά χαρακτηριστικά κοντράροντας κάθε προσπάθεια ανάπτυξης κοινωνικών αγώνων με βαθύ και επικίνδυνο πολιτικό περιεχόμενο. Μπορούμε εύκολα να ανιχνεύσουμε την τακτική τους και το επικοινωνιακό τους προφίλ τόσο από την ιδεολογία της ΔΑΠ κεντρικά όσο και από τις κινήσεις τους σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις του συλλόγου της Χωροταξίας, μέχρι τώρα, οι οποίες γίνονταν με το ενιαίο ψηφοδέλτιο. Θα σε προσεγγίσουν με σκοπό να αποσπάσουν την ψήφο σου αναφέροντας πως ήταν είναι και θα είναι για πάντα φίλοι σου, θα σου αυτοπαρουσιαστούν ως οι καλύτεροι διαχειριστές της διοίκησης του συλλόγου, πως είναι οι καλύτεροι φοιτητές και πως όταν τελικά εκλεγούν θα κάνουν τα πιο γαμάτα πάρτυ, τις καλύτερες εκδρομές και τις πιο πλούσιες ημερίδες. Θα είναι άξιοι συμπαραστάτες των καθεστωτικών λογικών των ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, ΠΚΣ, Δ.Σ.ιτών –ο καθένας με τον τρόπο του και ο καθένας για τους λόγους του- για παρεμπόδιση μιας νέας έκρηξης των φοιτητικών και γενικότερα των νεολαιίστικων ριζοσπαστικών αγώνων.

ΛΕΥΚΟ-ΑΚΥΡΟ-ΑΠΟΧΗ

Συχνά όμως υπάρχει ακόμα μια άποψη για τις εκλογές η οποία θα ήταν καταστροφικό να «φουντώσει» μετά από ένα κίνημα… Η λογική του λευκού-άκυρου- αποχή. Το λευκό, δίνει πλήρη συναίνεση στον πρώτο, χωρίς να μπορέσει να εκφράσει τίποτα πέρα από αυτό. Η αποχή όσο και αν υποδηλώνει μια απαξίωση, δεν μπορεί να «πιάσει τόπο» η διαμαρτυρία απέναντι σε αυτό που απαξιώνεται, δηλαδή απέναντι στο σύστημα, και έτσι ποτέ κανείς δεν μαθαίνει αν είχαν κατέβει όλοι να ψηφίσουν και να χτυπήσουν και μέσα από εκεί, την κυρίαρχη αντίληψη της δεξιάς ή της διαχείρισης τι θα είχε συμβεί. Το άκυρο, είναι μια τελείως ακίνδυνη ψήφος. Άκυρο είναι το ψηφοδέλτιο με το «Α» των αναρχικών, άκυρο είναι και το ψηφοδέλτιο με τη σβάστιγγα του ακροδεξιού. Και τα δύο αυτά, ανήκουν στην ίδια ομαδοποίηση… γιατί λοιπόν να πάει χαμένη η ψήφος; Στην καλύτερη περίπτωση, όπως και στην αποχή το άκυρο εμπεριέχει ένα στίγμα διαμαρτυρίας απέναντι στο σύστημα. Δυστυχώς όμως, δεν εκφράζεται. Τι καλύτερο για τη ΔΑΠ από άκυρα ψηφοδέλτια «αριστερής» απόχρωσης…

ΓΙΑΤΙ Η ΧΩΡΟΑΤΑΞΙΑ – Ε.Α.Α.Κ. ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ…

Θέλουμε και στις εκλογές – παρόλο που δεν είναι μια κινηματική διαδικασία- το φοιτητικό κίνημα ακόμα και αν δεν είναι στην πλήρη έξαρσή του να αλλάξει συνολικά το σκηνικό. Η ΕΑΑΚ ήταν αυτή που τροφοδότησε το κίνημα με ένα μάχιμο πολιτικό περιεχόμενο τέτοιο που να αναδεικνύει και να αμφισβητεί συνολικά το ρόλο του πανεπιστημίου και τον πυρήνα της αστικής πολιτικής στην εκπαίδευση και στην εργασία. Το πλαίσιο αυτό εγγυήθηκε την πραγματική ενοποίηση του φοιτητικού κινήματος, τη στοίχιση γύρω από αυτό χιλιάδων φοιτητών, την ουσιαστική αντιπαράθεση με την αστική πολιτική, την προώθηση αιτημάτων πάλης και διεκδίκησης των φοιτητών σύμφωνα με τις ανάγκες τους.

Η ΕΑΑΚ έδωσε τη μάχη πολλές φορές μέσα στις Συνελεύσεις και τα συντονιστικά, ώστε το κίνημα να υιοθετήσει ριζοσπαστικές και κινηματικές πρακτικές , παρά τα αναχώματα που έβαζε διαρκώς η ρεφορμιστική και η διαχειριστική αριστερά. Η ΕΑΑΚ συνέβαλλε στην οργάνωση του κινήματος, με αμεσοδημοκρατικών μορφών οργάνωσης του κινήματος (Συντονιστικές Επιτροπές), προωθήσαμε μια λογική ενιαίας δράσης όλων των Συλλόγων μέσα από το Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων σε ΑΕΙ κ ΤΕΙ. Με οδηγό τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων των Συλλόγων, το Συντονιστικό χαράζει έναν βασικό, ενιαίο και αγωνιστικό βηματισμό καθ’ όλη τη διάρκεια του κινήματος.

Η ΕΑΑΚ πρόβαλλε επιτακτικά την ανάγκη το φοιτητικό κίνημα να αναζητήσει και να συντονιστεί με τους φυσικούς του συμμάχους, τον κόσμο της εργασίας, με πραγματικούς και όχι φαντασιακούς όρους. Το πολιτικό πλαίσιο αναδείκνυε τη σύνδεση των εξελίξεων στην εκπαίδευση με αυτές στους χώρους δουλειάς, διαμόρφωνε κοινά αιτήματα πάλης, ενώ τα Συντονιστικά απεύθυναν συνεχές αγωνιστικό κάλεσμα στα εργατικά Σωματεία να μπουν στον αγώνα και στις ομοσπονδίες να κηρύξουν απεργίες, παρά την προδοτική αδιαφορία και εχθρική στάση των τελευταίων. Καθοριστική ήταν η συμβολή των σχημάτων της ΕΑΑΚ στην οικοδόμηση ενός συμπαγούς πανεκπαιδευτικού μετώπου των φοιτητικών Συλλόγων με όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις της εκπαίδευσης, των φοιτητών με τους δασκάλους, τους καθηγητές 2βάθμιας και 3βάθμιας.

Άρα ψήφος στην ΕΑΑΚ σημαίνει ψήφος στη συνιστώσα εκείνη του κινήματος που πίστεψε στη νίκη του κινήματος, και που χάρη σε αυτή, τώρα μπορούμε να μετράμε νίκες. Ψήφος στην ΕΑΑΚ σημαίνει ψήφος που θα τρομοκρατήσει τα κυβερνητικά επιτελεία, που θα αποδείξει για χιλιοστή φορά ότι ποτέ μα ποτέ δεν επρόκειτο για μειοψηφίες. Σημαίνει ψήφος βαθιά αντικυβερνητική, και θα δείξει ότι κάτι άλλο, πέρα από αυτό που έχουν συνηθίσει παίζει στα ελληνικά πανεπιστήμια. Σημαίνει στήριξη σε μια άλλη αριστερά, που δεν είναι μονολιθική και από το παρελθόν, ούτε γενικά «εναλλακτική». Είναι στήριξη στην αριστερά που μπορεί και ξέρει να κάνει τα κινήματα να πετυχαίνουν νίκες, που δεν είναι με τη διαχείριση ούτε με τις μισές λύσεις. Είναι η αριστερά που δεν θα επιλέξει «το λιγότερο κακό» για να διαχειριστεί «το μεγάλο κακό», το σύστημα. Μια τέτοια αριστερά, συνάδελφοι, δεν έχει καν ανάγκη από κάποιο επίθετο για να την προσδιορίζει. Είναι ο ίδιος ο κόσμος του αγώνα που μπορεί να ξεχωρίσει το γνήσιο από το «ιμιτασιόν». Η Αριστερά για εμάς είναι ασυμβίβαστη με τον ατομικισμό, με τη λογική του ερημίτη, του μοναχικού καβαλάρη, της «ανεξάρτητης προσωπικότητας». Πρέπει να συναντηθούμε -και το κάναμε-στους μαζικούς αγώνες, και στην πάλη για την πολιτική διέξοδο.

ΕΜΑΣ ΜΗΝ ΜΑΣ ΣΤΑΥΡΩΣΕΤΕ…

Οι φετινές εκλογές πρέπει να αναδειχτούν σε πολιτικό γεγονός, και όχι σε γεγονός μηχανισμών. Αν ο φίλος μου είναι ΔΑΠίτης, ή κλαψουρίζει στο τηλέφωνο, δεν είναι και λόγος για να ψηφίσω την παράταξη του. Εμείς ως ΧΩΡΟΑΤΑΞΙΑ και ως ΕΑΑΚ, δεν διεκδικούμε την ψήφο του φοιτητή για να πάμε ως πεφωτισμένοι σωτήρες να λύσουμε τα προβλήματά του. Στήριξη στην ΕΑΑΚ σημαίνει ότι έχουμε περισσότερα κουπιά για να παλέψουμε όλοι μαζί από το πιο μικρό μέσα στις σχολές, έως το πιο μεγάλο, που είναι η ανατροπή των νόμων και ακόμα πιο πέρα. Και σε αυτή τη λογική είναι και το ψηφοδέλτιο. Τα ονόματα που αναγράφονται, δεν είναι οι μυημένοι στην πολιτική, αλλά είναι όλοι όσοι θέλουν να δηλώσουν ανοιχτά την στήριξή τους στη λογική μας, για αυτό και δεν χρειάζεται να βάλετε κανέναν σταυρό. Είναι μια πρόθεση ψήφου στην πιο αντικυβερνητική, στην πιο ριζοσπαστική πτέρυγα της αριστεράς μέσα στα πανεπιστήμια.

ΣΤΙΣ 9 ΑΠΡΙΛΗ ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ

ΧΩΡΟΑΤΑΞΙΑ-Ε.Α.Α.Κ.

Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση

Προεκλογικό 8σέλιδο χωροΑταξίας-ΕΑΑΚ

ΣΤΙΣ ΜΑΧΕΣ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΘΑ ΒΓΟΥΜΕ ΝΙΚΗΤΕΣ

Η μάχη ξεκίνησε. Το ποτάμι των κοινωνικών αγώνων δεν σταματά να συμπαρασύρει όλες εκείνες τις πολιτικές που υποθηκεύουν το μέλλον της νεολαίας και των εργαζομένων. Οι καθημερινές εικόνες από τους ηρωικούς απεργιακούς αγώνες της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, της ΠΟΕ- ΟΤΑ, των εργαζόμενων στα λιμάνια και άλλων αγωνιζόμενων κλάδων και οι μεγάλες πανεργατικές διαδηλώσεις, δείχνουν το μέγεθος μιας κοινωνικής αναμέτρησης που βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή της. Οι μαχητικές απεργίες δείχνουν την έξαρση των κοινωνικών αγώνων της εποχής των οποίων όλων προπομπός είναι το μαχητικό φοιτητικό κίνημα των δύο τελευταίων ετών. Είναι αυτή τη στιγμή που στην ίδια μάχη μπαίνουν και οι φοιτητικοί σύλλογοι με τις πρώτες καταλήψεις και τα μαχητικά αγωνιστικά μπλοκ.

Οι εργατικές κινητοποιήσεις αλλά κυρίως η διευρυμένη κοινωνική δυσαρέσκεια που εκφράζεται παντού αποδεικνύουν ότι η βιτρίνα της κοινωνικής συναίνεσης ή έστω της παθητικής αποδοχής έχει σπάσει. Η κυβέρνηση και συνολικά ο αστικός συνασπισμός εξουσίας αδυνατούν να στρατεύσουν θετικά τους εργαζόμενους και τη νεολαία, να τους πείσουν να δεχτούν την εντεινόμενη εκμετάλλευση και την διαρκή χειροτέρευση των συνθηκών εκπαίδευσης και εργασίας. Αυτή η πολιτική, της κυβέρνησης- του ΠΑΣΟΚ- της ΕΕ, η πολιτική του κεφαλαίου, που στηρίζεται από πληθώρα θεσμών, οργανισμών, ΜΜΕ κ.α. και τελικά χρησιμοποιεί και την ξεπουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία αποδεικνύεται ότι δεν είναι αποδεκτή. Ακόμα όμως σημαντικότερο είναι ότι δεν είναι αήττητη.

Τα τελευταία χρόνια έλαβαν χώρα μια σειρά αγώνων, με το εκπαιδευτικό κίνημα (φοιτητικές και μαθητικές καταλήψεις, απεργίες δασκάλων και καθηγητών) να ξεχωρίζει. Οι αγώνες αυτοί με τη διάρκεια και τη δυναμική τους αλλά και με το ανατρεπτικό πολιτικό τους περιεχόμενο κατάφεραν πραγματικά πλήγματα στην κυβερνητική πολιτική που καθυστέρησαν ή και ανέτρεψαν μακρόπνοα σχέδια του κεφαλαίου (π.χ. άρθρο 16). Η περίοδος ωστόσο που διανύουμε είναι ίσως η πιο κρίσιμη. Θα κριθεί αν το κύμα κοινωνικής αγανάκτησης που τροφοδοτείται από τη διευρυμένη σήψη του πολιτικού συστήματος αλλά κυρίως από την αντεργατική πολιτική των τελευταίων δεκαετιών θα μετατραπεί σε ένα πολιτικό κίνημα και ένα ανατρεπτικό ρεύμα που θα συντρίψει αρχικά το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο, την αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση και στη συνέχεια το σύνολο της αστικής πολιτικής. Οι δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς αλλά και συνολικά η κοινωνική πλειοψηφία πρέπει να βάλει όλες τις δυνάμεις της για τη συνέχιση και κλιμάκωση του αγώνα, για τη διεύρυνση του αγωνιστικού μετώπου, για το βάθεμα του περιεχομένου πάλης αλλά και για την κινηματική και πολιτική υπέρβαση των σημερινών ορίων του υποταγμένου συνδικαλισμού.

Με τον τρόπο αυτό η αποφασιστική μάχη με την συντηρητική πολιτική και τους υποστηρικτές της θα ατσαλωθεί απέναντι στην κυβερνητική αδιαλλαξία και θα μεγαλώσει η νικηφόρα προοπτική της. Άλλωστε οι αλλαγές στο ασφαλιστικό, την εκπαίδευση αλλά και σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής που προωθούνται δεν εκφράζουν απλά διαθέσεις των κυβερνητικών επιτελείων αλλά σταθμούς στην αντεργατική σταυροφορία που έχει κηρύξει παγκόσμια το κεφάλαιο, ικανοποιώντας δικές του ανάγκες. Για το λόγο αυτό η κυβέρνηση της ΝΔ εμφανίζεται ανένδοτη απέναντι στους απεργούς, χρησιμοποιώντας όλες τις μεθόδους απεργοσπασίας, κοινωνικού αυτοματισμού και τρομοκράτησης ενώ με περισσό θράσος δηλώνει ότι δεν θα κάνει καμία υποχώρηση. Όμως ο κυβερνητικός τσαμπουκάς και η κρατική καταστολή (που πολύ καλά γνωρίζουν οι φοιτητές) θα συνθλιβούν από το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα ενώ οι επιθέσεις στους απεργούς (είτε με τη βία είτε και την κατασυκοφάντηση των ΜΜΕ και των «αγανακτισμένων πολιτών») έρχονται αντιμέτωπες με την εργατική αλληλεγγύη και τον κοινό αγώνα των εκμεταλλευόμενων.

Η παγκόσμια οικονομική ύφεση είναι μια ακόμα ένδειξη των αδιεξόδων του καπιταλιστικού συστήματος που βέβαια πάντοτε επιχειρείται να επιλυθούν στις πλάτες των εργαζόμενων. Πάνω σε αυτή τη βάση γίνεται η προσπάθεια για αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και μεγαλύτερη κερδοφορία από την εργασία στην οποία χτυπιούνται όλες σχεδόν οι εργατικές κατακτήσεις και δικαιώματα των περασμένων δεκαετιών. Σε ολόκληρη την Ευρώπη οι κυβερνήσεις (δεξιές τύπου Σαρκοζύ ή και «αριστερές» τύπου Πρόντυ) πρωτοστατούν στην αντιλαϊκή σταυροφορία με νομοσχέδια που πλήττουν το ωράριο, τους μισθούς, την ασφάλιση. Εκτός όμως από την επίθεση στον «εσωτερικό εχθρό» ΗΠΑ- Ε.Ε. και σύμμαχοι σκορπούν ξανά τον τρόμο και στηρίζουν ή προετοιμάζουν νέες συρράξεις και αιματοχυσίες. Τα τύμπανα του πολέμου ηχούν ξανά στα Βαλκάνια από τους ιμπεριαλιστές και τις ντόπιες αστικές τάξεις με την ανεξαρτητοποίηση του προτεκτοράτου του Κοσσόβου και την αμερικανονατοϊκή εμπλοκή και την αναζωπύρωση των εθνικισμών στο θέμα της Μακεδονίας. Πάνω σε αυτό θα πρέπει οι εργαζόμενοι των δύο εθνών να προτάξουν την ταξική συνείδηση, αντί της εθνοτικής, και να ανιχνεύσουν τις κοινές τους ανάγκες κόντρα στα συμφέροντα των αστικών τάξεων της περιοχής. Την ίδια στιγμή στην Παλαιστίνη συντελείται από τους Ισραηλινούς ένα από τα μεγαλύτερα δολοφονικά εγκλήματα των τελευταίων δεκαετιών, το Μεξικάνικο κράτος προσπαθεί (ανεπιτυχώς) να διαλύσει τους αγωνιζόμενους Ζαπατίστας, και ο κατάλογος των θυμάτων σε Ιράκ , Αφγανιστάν και άλλα μέρη του πλανήτη δεν έχει τελειωμό.

Το ασφαλιστικό μάχη και της δικιάς μας γενιάς.

Αδιαμφισβήτητα το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό που κατέβηκε πριν από μερικές μέρες στη Βουλή αποτελεί τη βασική τομή του κυβερνητικού σχεδίου. Βέβαια η επίθεση στα εργατικά και νεολαιίστικα δικαιώματα περιλαμβάνει σειρά ιδιωτικοποιήσεων (π.χ. λιμάνια), αυξήσεις τιμών με στασιμότητα ή και μείωση των εισοδημάτων κ.α. Ωστόσο το νομοσχέδιο αυτό χτυπάει το σύνολο σχεδόν των σημερινών και αυριανών εργαζομένων για αυτό και η ανατροπή του τίθεται ως πρώτος στόχος του εργατικού κινήματος.

Συγκεκριμένα προωθεί:

Ø Την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, με την προώθηση της λεγόμενης «ενεργούς γήρανσης» με κίνητρα παραμονής στην εργασία, άρα και αντικίνητρα για την έξοδο με αλλαγή του τρόπου υπολογισμού. Το γεγονός αυτό χτυπά τα δικαιώματα των σημερινών εργαζόμενων ενώ παράλληλα αυξάνει την ανεργία. Επιπρόσθετα χτυπιούνται οι εργαζόμενες γυναίκες –και έτσι το σύνολο των εργαζομένων- μέσω της πρότασης εξίσωσης των ορίων ηλικίας μεταξύ των δύο φύλων. Στο όνομα της μητρότητας αυξάνεται κατά τουλάχιστον πέντε χρόνια (στην ουσία πάνω από 10) για τις μητέρες που με ανήλικο μπορούσαν να συνταξιοδοτηθούν στο 50ό έτος.

Ø Την ελαχιστοποίηση της εγγυημένης σύνταξης και την εισαγωγή επικουρικών ταμείων ή διακλαδικών συντάξεων που θα προστίθενται στην κύρια. Οι επικουρικές συντάξεις μειώνονται δραστικά στο 20% των συντάξιμων αποδοχών.

Ø Την ανταποδοτική λειτουργία της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και η μεταφορά του κόστους από τον εργοδότη στον εργαζόμενο. Ουσιαστικά μείωση των μισθών και κατάργηση του δικαιώματος από τους νέους εργαζόμενους στη δωρεάν υγεία και ασφάλιση.

Ø Την ενοποίηση των ταμείων προς τα κάτω. Ευκολότερο τζογάρισμά τους, παραγραφή όλων των χρεών που κράτος και εργοδοσία οφείλουν στους εργαζόμενους.

Ø Το χτύπημα των βαρέων και ανθυγιεινών, αφαιρώντας έτσι βασικά κεκτημένα του εργατικού κινήματος και τα οποία αφορούν και τις πιο επικίνδυνες μορφές εργασίας.

Ø Του ανταποδοτικού χαρακτήρα, δηλαδή του υπολογισμού της σύνταξης όχι με βάση τα συλλογικά δεδομένα ,τη θέση του εργαζομένου και την κάλυψή του σε έκτακτες περιπτώσεις ατυχημάτων, αναπηρίας κλπ, αλλά με βάση της εισφορές που έχει καταβάλει στον ατομικό του λογαριασμό. Μειώνονται οι επικουρικές συντάξεις για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους που τα Ταμεία τους δίνουν επικουρική σύνταξη μεγαλύτερη του 20%.

Ø Οι σαρωτικές ενοποιήσεις Ταμείων κύριας, επικουρικής σύνταξης και υγείας, σταδιακά θα οδηγήσουν σε «ομογενοποίηση» προς τα κάτω.

Ø Την κατάργησης των λεγόμενων πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, όπου φυσικά δεν γίνεται λόγος για την πρόωρη συνταξιοδότηση αστυνομικών , στρατιωτικών κλπ, αλλά για τα ευνοϊκότερα όρια για μαζικές κατηγορίες ασφαλισμένων, όπως η εργαζόμενες μητέρες κλπ, αλλά και οι περικοπές σε βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα, όπου η κυβέρνηση στοχεύει να τα μειώσει από 500 σε 300.

Ø Την δημιουργία βαθιάς υποταγμένης και πειθήνιας συνείδησης στην γενιά των 700 ευρώ

Έτσι το «κράτος πρόνοιας» το οποίο εξαγγέλλουν οι νέο-φιλελεύθερες κυβερνήσεις έχει μετατραπεί σε αναγκαίο βάρος. Άμεση συνέπεια της οδήγησης από την «παθητική» στην «ενεργητική» πολιτική ασφάλισης, δηλαδή το πέρασμα από την στήριξη του κράτους στο ασφαλιστικό σύστημα και στις εισφορές του εργαζόμενου στην στήριξη του εργοδότη ώστε αυτός να δρα ανεξέλεγκτα και με όρους εκμετάλλευσης του εργαζόμενου, είναι η μετατροπή της κοινωνικής ασφάλισης από κοινωνικό σε ατομικό δικαίωμα, καθώς το κάθε άτομο καλείται να εκμεταλλευτεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις δυνατότητες που του παρέχονται για μια όσο το δυνατόν καλύτερη ασφάλιση, εργασία και παιδεία. Με αυτό τον τρόπο η χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης θα βαραίνει όλο και περισσότερο τον ίδιο τον εργαζόμενο είτε άμεσα (αύξηση ασφαλιστικών εισφορών – παράταση του απαιτούμενου εργάσιμου βίου για τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος, αυξημένη συμμετοχή σε φάρμακα, νοσήλια κλπ), είτε έμμεσα (φόροι υπέρ της κοινωνικής ασφάλισης – ελαφρύνσεις και απαλλαγές των εργοδοτών από τις ασφαλιστικές τους εισφορές όταν δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας κλπ).

Επιπλέον η ασφαλιστική προστασία θα παρέχεται όλο και περισσότερο με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια εξασφαλίζοντας παροχές ανάλογες των ασφαλιστικών εισφορών μετατρέποντας το ασφαλιστικό σύστημα από αναδιανεμητικό σε ανταποδοτικό, ενώ και η διαχείριση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων θα γίνεται από ιδιωτικές εταιρείες και όχι από το διοικητικό προσωπικό των ασφαλιστικών ταμείων. Μία «αναγκαιότητα των καιρών καθώς ακόμη και η έννοια του ασφαλιστικού κινδύνου έχει τροποποιηθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε η αλληλεγγύη μεταξύ των γενιών να είναι ανεπαρκής. Αλλαγή η οποία προήλθε από την συνεχώς αυξανόμενη ανεργία, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την αύξηση των κοινωνικά αποκλεισμένων. Με λίγα λόγια θα μπορούσαμε να πούμε ότι επιχειρούν να δημιουργήσουν ένα ασφαλιστικό σύστημα τριών πυλώνων. Ο πρώτος πυλώνας θα αφορά μια συμβολική – πενιχρή σύνταξη (ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα) απαλλάσσοντας το κράτος από τα περιττά έξοδα της κοινωνικής ασφάλισης, ενώ ο δεύτερος ή «εργασιακός» (επαγγελματικά ταμεία) – για τα οποία θα πληρώνουν μόνο ο εργαζόμενος και ο εργοδότης θα αποτελεί την κύρια πηγή της σύνταξης (εννοείται με το κεφαλαιοποιητικό – ανταποδοτικό σύστημα). Τέλος ο τρίτος ή «ατομικός» θα είναι προαιρετικός και θα υλοποιείται μέσω των ιδιωτικών εταιρειών (μια καινούρια αγορά ανοίγεται για το κεφάλαιο).

Μέσα σε αυτόν τον κοινωνικό αναβρασμό το εργατικό κίνημα δεν έμεινε και δε μένει άπραγο. Οι απεργίες σε όλους τους κλάδους εργασίας είχαν εξαιρετικά μεγάλο ποσοστό συμμετοχής, ενώ οι αντίστοιχες πορείες των εργαζομένων το προηγούμενο διάστημα εμφάνισαν τη μεγαλύτερη μαζικότητα της τελευταίας δεκαετίας. Παρόλα αυτά, οι αδυναμίες του εργατικού κινήματος να συγκροτηθεί μαζικά και στη βάση του έγιναν για μία ακόμη φορά ορατές. Οι αποφάσεις της ΓΣΕΕ για ημερομηνίες-σταθμούς για το εργατικό κίνημα (12 Δεκέμβρη, 13 Φλεβάρη, 19 Μάρτη), έβαλαν φρένο στη δημιουργία και τη συγκρότηση ενός κινήματος διαρκείας. Ενός κινήματος με μαζικά χαρακτηριστικά και νικηφόρα προοπτική, με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και οργάνωση από τα κάτω, με οριζόντιο συντονισμό και με μαχητικό πολιτικό περιεχόμενο που θα μπαίνει από τις γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων στα πρωτοβάθμια σωματεία.

Και εδώ έγκειται ο καθοριστικός ρόλος της επαναστατικής αριστεράς για ανυποχώρητους, ανεξάρτητους αγώνες στα χέρια των εργαζομένων και της νεολαίας. Πρέπει να καταδείξει το συμβιβασμό της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και να τονίσει την αναγκαιότητα συνέχισης των κινητοποιήσεων ακόμη και μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου με στόχο την ανατροπή όλων των αντί-ασφαλιστικών μέτρων. Να προωθήσει τις μορφές πάλης του κινήματος, μπολιάζοντας το με ριζοσπαστικές, μαχητικές πρακτικές στο πεδίο του δρόμου, οξύνοντας την κοινωνική αντιπαράθεση. Να παλέψει μέσα στα σωματεία και να προωθήσει τον οριζόντιο συντονισμό τους, στις ομοσπονδίες για την πολιτική ενοποίηση των εργαζομένων σε μια αγωνιστική κατεύθυνση μακριά από λογικές κατακερματισμού που μόνο το κράτος και την εργοδοσία ευνοούν σε αυτή τη φάση. Με διαδηλώσεις, απεργίες και καταλήψεις ανατρέπουμε την αντί-ασφαλιστική μεταρρύθμιση, διεκδικούμε τα δικαιώματά μας στην εργασία, με την νεολαία στην πρώτη γραμμή των αγώνων. Η γενιά των 700 €, η γενιά της ανασφάλιστης εργασίας και της κατάρτισης ας γίνει και η γενιά της ανατροπής του νομοσχεδίου αλλά και συνολικά της αστικής πολιτικής.

Οι πτυχές της εκπαιδευτικής αντιμεταρρύθμισης.

Από την άλλη μεριά στο «μέτωπο της παιδείας» η κυβέρνηση επιχειρεί να εφαρμόσει το νόμο-πλαίσιο και να συνεχίσει την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στην οποία συνάντησε τα προηγούμενα χρόνια τα μεγαλύτερα εμπόδια. Η επίθεση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση που εδώ και δεκαετίες γίνεται από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να δημιουργήσει ένα συνολικά νέο τοπίο στο πανεπιστήμιο αλλά και στην εργασία

Βασικά χαρακτηριστικά του είναι τα εξής:

• Η δημιουργία των νέων εργαζομένων που χρειάζεται ο σύγχρονος καπιταλισμός. Αυτό μεταφράζεται σε απόφοιτους μιας χρήσης, ελαστικούς και αναλώσιμους χωρίς επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα κατοχυρωμένα στο πτυχίο αλλά με έναν ατομικό φάκελο προσόντων που θα βιώσουν ένα αέναο κυνήγι πιστωτικών μονάδων μέσα στο φαύλο κύκλο της ημιαπασχόλησης- ανεργίας και επανακατάρτισης. Τη δημιουργία της γενιάς των 700 Ευρώ. Είναι αυτός ο στόχος που οδηγεί στα μέτρα που εντείνουν τον ανταγωνισμό μεταξύ φοιτητών και εργαζομένων, την απαξίωση των πτυχίων, τους ταξικούς φραγμούς. Ένας εργαζόμενος που θα περνά από συνεχείς αξιολογήσεις, θα αλλάζει δουλειές, θα τον εκμεταλλεύονται χωρίς να μπορεί να αντιδράσει συλλογικά.

• Η ιδεολογική πειθάρχηση των εργαζομένων και της νεολαίας. Για να επιτευχθεί ο παραπάνω στόχος πρέπει εντός του πανεπιστημίου να συνθλιβεί κάθε δυνατότητα κινηματικής αντίστασης, κάθε αριστερή ριζοσπαστική αμφισβήτηση. Αυτό θα διαμορφώσει τη συνείδηση του αυριανού εργαζόμενου, που θα πρέπει και στη δουλειά του να είναι πειθήνιος, υπάκουος και να μη σηκώνει κεφάλι. Ταυτόχρονα μέσα από το αυταρχικό πλαίσιο λειτουργίας επιδιώκεται ουσιαστικά η διάλυση του φοιτητικού κινήματος που αποτέλεσε ιστορικά έναν πυροδότη κοινωνικών εκρήξεων. Επιδιώκεται, τέλος, η πλήρης κυριαρχία του κριτηρίου του κέρδους, της αγοράς και των νόμων του ανταγωνισμού, σε όλες τις πλευρές της κοινωνίας, την σχέση με την φύση, αλλά και των ευρύτερων ιδεολογικών προταγμάτων του καπιταλισμού (εθνικισμός και κοσμοπολιτισμός, κλπ)

• Η λειτουργία του πανεπιστημίου με επιχειρηματικούς- ανταποδοτικούς όρους. Το σημερινό πανεπιστήμιο δεν αρκεί να προετοιμάζει την κερδοφορία του κεφαλαίου, πρέπει και να είναι το ίδιο προσοδοφόρο. Αυτό μεταφράζεται στην εισαγωγή οικονομικής ανταποδοτικότητας με στόχο την εφαρμογή ενός μηχανισμού ελέγχου και προσαρμογής των πανεπιστημίων στις κατευθύνσεις που επιθυμεί το κεφάλαιο. Ταυτόχρονα ενισχύεται η λειτουργία του με βάση τη λογική της αγοράς μέσα από την υιοθέτηση επιχειρηματικών- ανταποδοτικών κριτηρίων (εισαγωγή manager, εξαγωγή πατέντας, τεχνολογικά πάρκα…)

• Η τυποποίηση της γνώσης, η έρευνα και η τεχνογνωσία για την αύξηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Στην εποχή που η γνώση γίνεται και παραγωγική δύναμη το κεφάλαιο προσπαθεί να την καθυποτάξει περαιτέρω. Έτσι δημιουργείται ένα μοντέλο όπου συρρικνώνεται για τους περισσότερους η συνολική επαφή με ένα πεδίο αλλά ο καθένας παραλαμβάνει πακέτα γνώσης και κατάρτισης. Αλλάζει ο χάρτης των σχολών και των γνωστικών αντικειμένων που οδηγεί σε ένα κατακερματισμό των αποφοίτων και των συλλογικών δικαιωμάτων τους αλλά και στην διάλυση κάθε απελευθερωτικής προοπτικής που ανοίγει η γενική γνώση.

Ο Εσωτερικός Κανονισμός δεν θα περάσει. Ο νόμος- πλαίσιο θα ανατραπεί.

Ο Υπουργός Παιδείας κατέθεσε στη σύνοδο των πρυτάνεων τον πρότυπο εσωτερικό κανονισμό λειτουργίας για τα ΑΕΙ (απειλώντας παράλληλα για διακοπή χρηματοδότησης σε όποιον δε συμμορφωθεί), προσπαθώντας έτσι ουσιαστικά να εφαρμόσει τον νόμο πλαίσιο ενισχυμένο και εξελιγμένο, εμπεριέχοντας και αναβαθμίζοντας όλα τα αντιδραστικά στοιχεία του. Ο πρότυπος εσωτερικός κανονισμός(η ουσιαστική εφαρμογή του ψηφισμένου νόμου πλαίσιο) εναρμονίζεται πλήρως με όλες τις υπόλοιπες πτυχές της αντί-εκπαιδευτικής πολιτικής της κυβέρνησης και συμπυκνώνει όλες τις παραπάνω στοχεύσεις στις διατάξεις του. Η λειτουργία του είναι συνολική και όχι μερική καθώς ξεδιπλώνει όλη τη βεντάλια της εκπαιδευτική αναδιάρθρωσης. Τα πειθαρχικά συμβούλια, τα προαπαιτούμενα, οι αλυσίδες μαθημάτων, οι υποχρεωτικές παρακολουθήσεις ρυθμίζουν την κοινωνική και πολιτική ζωή στο εσωτερικό των πανεπιστημίων με ένα τρόπο ασφυκτικό για τους φοιτητές. Ποινικοποιούνται οι ριζοσπαστικές μορφές πάλης ενώ ταυτόχρονα οδηγεί σε εξοντωτικούς ρυθμούς σπουδών, επαναφέροντας και την άληστου μνήμης αυθεντία της έδρας. Δεν θα ήταν υπερβολή να λέγαμε ότι σε αυτό το επίπεδο, ο Π.Ε.Κ. προχωρά κάποια βήματα μπροστά και από τον περσινό νόμο. Παράλληλα συνδέει αυτές τις διατάξεις με την κεντρική στόχευση της αναδιάρθρωσης, δηλαδή με τον κατακερματισμό των πτυχίων και των γνωστικών αντικειμένων. Προωθεί την λογική των πιστωτικών μονάδων, εκβιάζει την σύσταση επιτροπών αξιολόγησης και ΜοΔιΠ, προκρίνει επιθετικές αλλαγές στα προγράμματα σπουδών. Εισάγει με άμεσο τρόπο τη λογική της κατηγοριοποίησης φοιτητών, ιδρυμάτων και αποφοίτων, θέτοντας στο στόχαστρο τις συλλογικές κατοχυρώσεις των αποφοίτων. Στόχος της κυβέρνησης είναι να πιέσει στο μεγαλύτερο βαθμό όλα τα πανεπιστήμια της Ελλάδας να συμμορφωθούν με αυτό τον κανονισμό και να καταφέρει ένα σημαντικό βήμα για την εφαρμογή σημαντικών κομματιών του νόμου- πλαίσιο και της αντί-εκπαιδευτικής πολιτικής.

Ο εσωτερικός κανονισμός εναρμονίζεται πλήρως με όλες τις υπόλοιπες πτυχές της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής της κυβέρνησης. Είναι ουσιαστικά προσπάθεια εφαρμογής σημαντικών κομματιών του νόμου- πλαίσιο.

· Η αναγνώριση των πτυχίων της Ε.Ε. Αποτελεί ένα πρώτο βήμα για τη θεσμοθέτηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων, των κολεγίων, των Κ.Ε.Σ. κ.α. στην Ελλάδα, ακόμα και αν δεν έχει αναθεωρηθεί το Σύνταγμα. Η αναγνώριση των αμφιβόλου ποιότητας, ιδιωτικών τρίχρονων σπουδών θα εντάξει τα ελληνικά πανεπιστήμια που ένα νέο σύστημα, θα οδηγήσει στην υποβάθμιση των δημοσίων πανεπιστημίων, την απαξίωση των πτυχίων τους και την εξίσωσή τους με διάφορα κουρέλια του εξωτερικού, στον ανταγωνισμό και τον ατομικό δρόμο για τους αποφοίτους. Η παρουσίαση της ευρωπαϊκής οδηγίας ως δαμόκλειο σπάθη είναι πασιφανώς εικονική αν σκεφτούμε ότι την πρόταση αυτή την έκανε πριν από μερικά χρόνια ο ευρωβουλευτής της Ν.Δ. και τωρινό μέλος της κυβέρνησης Χατζηδάκης.

· Η Αναθεώρηση του άρθρου 16. Η ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων θα εισάγει και θεσμικά το ιδιωτικό κεφάλαιο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, θα εντείνει τους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση με τα δίδακτρα και θα λειτουργήσει σαν πολιορκητικός κριός για την εναρμόνιση των δημόσιων πανεπιστημίων με τις επιταγές του κεφαλαίου. Ο ανταγωνισμός δημόσιων και ιδιωτικών πανεπιστημίων, μέσω και ενιαίων μηχανισμών αξιολόγησης, θα λειτουργήσει ως μοχλός πίεσης για τη συνολική αναδιάρθρωση της δημόσιας εκπαίδευσης, ενώ θα οδηγήσει και στη συνολική υποβάθμιση των πτυχίων και των ανταγωνισμό των αποφοίτων.

· Η αξιολόγηση αποτελεί μοχλό πίεσης για την περαιτέρω και συνολική αναδιάρθρωση του πανεπιστημίου. Η κατηγοριοποίηση πτυχίων και σχολών και η συνεχής πιστοποίηση των δεξιοτήτων φοιτητών και αποφοίτων είναι ζήτημα πρώτης προτεραιότητας καθότι αναγκαία για τη λειτουργία μιας διαδικασίας ανταγωνισμού μεταξύ ιδρυμάτων και φοιτητών.

· Το Ενιαίο Πλαίσιο Προσόντων. Οι πιστωτικές μονάδες, το συμπλήρωμα διπλώματος, και ο ατομικός φάκελος προσόντων οδηγούν στην πλήρη εξατομίκευση, στην κατάργηση του συλλογικού δρόμου προς την εργασία και τη συλλογική διαπραγμάτευση των εργαζομένων. Η κατάρτιση του Ενιαίου Πλαισίου Προσόντων στοχεύει στο στην διαμόρφωση ενός εργαζόμενου που η σφαιρική γνώση ενός εργασιακού αντικειμένου αντικαθίσταται από ευέλικτα σύνολα πληροφοριών. Τα ινστιτούτα δια βίου μάθησης συμπληρώνουν τον φαύλο κύκλο εργασίας- ανεργίας- επανακατάρτισης για το νέο τύπο εργαζόμενου.

· Νομοσχέδια για τα μεταπτυχιακά και την έρευνα. Το σ/ν για την έρευνα προωθεί τη λογική που περιγράψαμε παραπάνω για έρευνα πλήρως υποταγμένη στις ανάγκες της αγοράς. Μέσα από αυτό οι εκπρόσωποι των επιχειρήσεων θα καθορίζουν το περιεχόμενο («3 από τα 15 μέλη του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας και Τεχνολογίας, θα είναι έγκριτοι εκπρόσωποι του επιχειρηματικού κόσμου» ενώ στο Δ.Σ. του Εθνικού Οργανισμού Έρευνας και Τεχνολογίας «συμμετέχει και πρόεδρος του Σ.Ε.Β.»), θα υποβαθμίζεται η βασική έρευνα αντί της εφαρμοσμένης, θα δημιουργούνται πρότυπες επιχειρήσεις για την εφαρμογή των αποτελεσμάτων «κατά τους κανόνες της ιδιωτικής οικονομίας», θα υπάρχει αξιολόγηση για την προσέλκυση «εξωτερικών χρηματοδοτήσεων για παροχή υπηρεσιών», θα συνδέεται άμεσα το πανεπιστήμιο με τις επιχειρήσεις με αντάλλαγμα την αναβάθμιση των ερευνητικών κέντρων, οι ερευνητές θα αποτελούν ένα χαμηλόμισθο ή άμισθο εργατικό προσωπικό αφού «θα προσλαμβάνονται για ορισμένο χρονικό διάστημα σαν επισκέπτες καθηγητές» και θα προωθείται μια έρευνα μακριά από τον έλεγχο και τις ανάγκες της κοινωνίας συχνά για πολεμικούς σκοπούς « για προμήθειες τεχνικού εξοπλισμού… που χρηματοδοτούνται από το ΝΑΤΟ ή από άλλους διεθνείς οργανισμούς που συμμετέχει η χώρα». Στην ίδια λογική κινούνται και οι αλλαγές στα μεταπτυχιακά που γενικεύουν το θεσμό των διδάκτρων σε αυτά, αυξάνουν τους ταξικούς φραγμούς κόβοντας της φοιτητική μέριμνα κ.α.

Ξανά στην πρώτη γραμμή της σύγκρουσης. Εμπρός για τον τρίτο γύρο του φοιτητικού κινήματος.

Σε αυτή την οξυμμένη πολιτική συγκυρία, το φοιτητικό κίνημα, πιάνοντας το νήμα των προηγούμενων αγώνων θα πρέπει να αντιπαρατεθεί εκ νέου με την αστική στρατηγική σε εκπαίδευση και εργασία. αυτή η αντιπαράθεση θα πρέπει να ενσωματώνει τα ριζοσπαστικά στοιχεία και τα κεκτημένα των προηγούμενων κινημάτων. Σε αυτή την τόσο κρίσιμη καμπή, η καθεστωτική αριστερά, ούτε θέλει ούτε μπορεί να απαντήσει στο όραμα της αστική πολιτικής για ένα πρότυπο φοιτητή και εργαζόμενου. Μια αριστερά που περιορίζει την πολιτική σύγκρουση στο επίπεδο της καταγγελίας και της κοινοβουλευτική αντιπαράθεσης και όχι στο πεδίο του δρόμου, δεν μπορεί να δώσει καμία διέξοδο στους αγώνες της νεολαίας και των εργαζομένων στον αντίποδα η επαναστατική αριστερά, όπως και στο παρελθόν, θα πρέπει να δώσει τη μάχη της σύγκρουσης με τον πυρήνα αυτής της πολιτικής με ένα πολιτικό περιεχόμενο και πρακτική έξω από τις κυρίαρχες λογικές ενσωμάτωσης και μεταρρύθμισης. Με λογικές αμεσοδημοκρατικής οργάνωσης και συγκρότησης των κινημάτων και με την πίστη στη δυνατότητα των μαζών να χαράσσουν πολιτική και να θέτουν τον εαυτό τους στο προσκήνιο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Απέναντι στην επίθεση της κυβέρνησης στα ασφαλιστικά δικαιώματα και στην νέα προσπάθεια εφαρμογής του νόμου πλαίσιο, αλλά κυρίως απέναντι στη χρόνια επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας, εμφανίζεται ξανά με αμεσοδημοκρατικές Γενικές Συνελεύσεις και Καταλήψεις. Το φοιτητικό κίνημα πρέπει παράλληλα με το μπλοκάρισμα σε κάθε προσπάθεια εφαρμογής του νόμου πλαίσιο, να παλεύει αταλάντευτα για το βασικό του στόχο, δηλαδή τη συνολική απόσυρση- κατάργηση του νόμου κρατώντας πάντοτε το κεντρικό επίπεδο αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση και το κεφάλαιο και όχι μόνο με το αντιδραστικό μπλοκ εντός των σχολών. Θα βρεθούμε ξανά μπροστά τους με ένα νέο γύρο συνελεύσεων- καταλήψεων- διαδηλώσεων αλλά και με μια νέα σύνδεση με τους αγώνες των εργαζομένων και της υπόλοιπης νεολαίας.

ΜΕ ΕΝΑ ΜΕΤΩΠΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ - ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Ειδικά τώρα το φοιτητικό κίνημα δίνει το παρόν δίπλα στους αγωνιζόμενους εργαζόμενους, όχι από τη σκοπιά της συμπαράστασης μονάχα αλλά εκλαμβάνοντας την τωρινή μάχη ως δική του, για τα συμφέροντα του ως αυριανού εργαζόμενου. Επιδίωξη μας είναι η συγκρότηση ενός μετώπου Παιδείας- Εργασίας ικανού να ανατρέψει την κυρίαρχη πολιτική, από τη σκοπιά των κοινών συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας και την κοινής απάντησης στην κοινή επίθεση. Ένα μέτωπο που θα δίνει το αγώνα στα χέρια των ίδιων των αγωνιζόμενων εργαζόμενων και φοιτητών ερχόμενο σε αντιπαράθεση με την συνδικαλιστική γραφειοκρατία υπερασπίζοντας τις πραγματικές ανάγκες. Η ΓΣΕΕ τη μέρα έναρξης της συζήτησης για το ασφαλιστικό αρνήθηκε τη διεξαγωγή γενικής απεργίας που ανέμεναν εκατομμύρια εργαζόμενοι (και ειδικά οι αγωνιζόμενοι απεργοί) δίνοντας χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση. Αλλά και το ΠΑΜΕ παρά την ρητορεία του δεν έδωσε σε κανένα σημείο ώθηση στον αγώνα, αρνήθηκε εξίσου απεργιακή κλιμάκωση και τελικά η διαφοροποίηση από τη ΓΣΕΕ δεν είναι παρά κομματική περιχαράκωση. Είναι αναγκαία η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, ώστε να μπορέσει να αποτρέψει το κύμα αντεργατικών επιθέσεων που προετοιμάζονται, να δημιουργήσει ένα πολιτικό κοινωνικό κίνημα ανατροπής που μπορεί να φέρει νίκες στη σημερινή εποχή.

Απαντάμε με ένα φοιτητικό κίνημα:

• ΑΝΤΙΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ – ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ, που θα διαμορφώνει ένα πλειοψηφικό ρεύμα αμφισβήτησης, που δε θα αρκείται στην υπεράσπιση των κεκτημένων και τους αγώνες εντός ορίων, που θα προβάλει το σύνθημα «δε ζητάμε πολλά, τα θέλουμε όλα». Που θα συγκρούεται με κάθε όψη της κυβερνητικής πολιτικής. Ένα φοιτητικό κίνημα που θα απαιτεί την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής και κάθε άλλου διαχειριστή.

• ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ, που θα αξιοποιεί και θα συνθέτει όλο τον πλούτο των αγωνιστικών πρωτοβουλιών στο εσωτερικό των σχολών. Που θα συντονίζεται και θα επικοινωνεί με όλα τα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας.

• ΜΕ ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ- ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ, που θα συνδέεται με τους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας, για την ανατροπή της αντεργατικής και αντιεκπαιδευτικής πολιτικής. Που θα αγκαλιάζεται από την κοινωνία και θα αγκαλιάζει όλες τις τάσεις αμφισβήτησης και αγώνα.

• ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ, που θα δημιουργεί τις δικές του μορφές οργάνωσης, αυτοτελείς και ανεξάρτητες από την κατεστημένη πολιτική των εκπροσώπων και των επιτελείων, που θα στηρίζεται στις γενικές συνελεύσεις και τις συντονιστικές τους επιτροπές, όπου οι ίδιοι οι φοιτητές θα παράγουν πολιτική με βάση τα συμφέροντα και τα δικαιώματά τους. που συγκροτείται μέσα στις γενικές συνελεύσεις, που «μαθαίνει» τον κόσμο του αγώνα να κάνει πολιτική για τον εαυτό του. Που κόντρα στα όργανα του υποταγμένου συνδικαλισμού προτάσσει το ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ!! Που συντονίζεται οριζόντια από το ανοιχτό και ενιαίο Συντονιστικό των γενικών συνελεύσεων, στη βάση της αντιπαράθεσης ανάμεσα στις ανοιχτές συντονιστικές επιτροπές.

• ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ, που θα ενοποιεί το σύνολο της σπουδάζουσας νεολαίας πάνω στη βάση των κοινών αναγκών και δικαιωμάτων της, ενώ θα δρα ενάντια σε κάθε προσπάθεια των καθεστωτικών παρατάξεων (ΔΑΠ – ΠΑΣΠ – ΠΚΣ) και των αστικών επιτελείων να διαπραγματευτούν στο όνομα του φοιτητικού κινήματος τους όρους υποταγής των φοιτητών. Η πανελλαδική δράση κατοχυρώνεται μέσα από τις ανοιχτές διαδικασίες των πανελλαδικών συντονιστικών των Γενικών Συνελεύσεων και των ανοιχτών συντονιστικών επιτροπών τους. Ενάντια σε οποιαδήποτε προσπάθεια συγκρότησης της Ε.Φ.Ε.Ε. η οποία κινείται σε οδούς γραφειοκρατικοποίησης του κινήματος.

ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ – Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ Ε.Α.Α.Κ.

Η αποτύπωση της κοινωνικής δυσαρέσκειας της τελευταίας περιόδου εκφράζεται με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος το μόνο που κάνει είναι να προτάσσει μία αόριστη ελπίδα. Μετά τους κοινωνικούς αγώνες της τελευταίας διετίας ολοένα και περισσότεροι νέοι φαίνεται όχι απλά να μην εμπνέονται από το σύστημα, αλλά να στρέφονται κατά αυτού, δημιουργώντας ρήγματα στην αστική πολιτική. Απέναντι σε αυτό το σύστημα προτάσσει τον αριστερό κυβερνητισμό του ΣΥΡΙΖΑ έχοντας ως οδηγό την ολοένα και μεγαλύτερη ανάδειξη του νέου, χαρισματικού και επικοινωνιακού του προφίλ. Η ουσία είναι ότι η ίδια η ρεφορμιστική αριστερά, αποτελώντας σανίδα σωτηρίας για το σύστημα, εγκλωβίζεται στις υπάρχουσες δομές του και δεν μπορεί να τις ξεπεράσει, πόσο μάλλον να τις ανατρέψει και να δημιουργήσει νέες. Παρά τις δηλώσεις του ΣΥΝ για απόρριψη του ενδεχομένου συγκυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ, η χρόνια συγκυβέρνησή τους σε ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και δήμους αποδεικνύει το αντίθετο. Τα σενάρια κεντροαριστερών κυβερνήσεων έχουν αποτύχει (με πιο πρόσφατο παράδειγμα την κυβέρνηση συνασπισμού του Πρόντυ στην Ιταλία) και εγκλωβίζουν συστηματικά την αριστερά και τους κοινωνικούς αγώνες. Από την άλλη διαχωριζόμαστε πλήρως και από τις λογικές της υπόλοιπης επίσημης αριστεράς του ΚΚΕ, που προτάσσει ηττοπαθείς και ενσωματώσιμες αντιλήψεις και αγώνες μόνο υπό τον έλεγχό του. Που δεν βάζει ως πολιτικό στόχο του κινήματος για το σήμερα την ανατροπή της επίθεσης στα δικαιώματα εργαζομένων και νεολαίας, που εγκλωβίζει τους αγώνες στην αέναη συσσώρευση πολιτικών προϋποθέσεων με κοινοβουλευτικούς εν τέλει όρους και γύρω τελικά από τον εαυτό του. Η εκλογική άνοδος των ρεφορμιστικών σχεδίων ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, που εκφράζει την αποστοίχιση μαζών από το σχέδιο του δικομματισμού, αποτελεί στοίχημα για την επαναστατική αριστερά να τα απεγκλωβίσει και να τα ριζοσπαστικοποιήσει. Είναι οι ίδιες δοκιμασμένες λογικές που έχουν οδηγήσει το κίνημα σε αλλεπάλληλες ήττες και συμβιβασμούς με το κράτος και την εργοδοσία. Η προοπτική ανειρήνευτων κοινωνικών αγώνων είναι η μόνη που μπορεί να φέρνει νίκες και κατακτήσεις για τους εργαζόμενους και τη νεολαία, να αφήνει παρακαταθήκες για τις μάχες του μέλλοντος.

Απέναντι σε αυτό εμείς προτάσσουμε τον πόλο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, ο ποίος θα εκφράζει μια αριστερά ανατρεπτική, νικηφόρα και ανεξάρτητη από τους αστικούς θεσμούς και η οποία θα εμφανιστεί με μαζικούς όρους στην κοινωνία δίνοντας την λύση της ρήξης και της ανατροπής. Είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ αναγκαία αλλά και εφικτή η ενοποίηση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Μιας αριστεράς ανατρεπτικής, νικηφόρας και με προωθημένο πολιτικό περιεχόμενο. Για αυτό και αγωνιζόμαστε για τη δημιουργία του πόλου της ριζοσπαστικής αριστεράς, σε κάθε χώρο αλλά και στην κοινωνία συνολικά. Οι αγώνες του προηγούμενου διαστήματος ανέδειξαν τη δυνατότητα της επαναστατικής αριστεράς να καθορίζει τις εξελίξεις, να γίνεται πλειοψηφικό ρεύμα μέσα στους κοινωνικούς αγώνες. Το στοίχημα όμως είναι να διαμορφωθεί ένα αντικαπιταλιστικό ρεύμα στην κοινωνία που να αγωνίζεται για τη συνολική ανατροπή. Ένα ρεύμα που δεν μπορεί να ενσωματωθεί στην «αντιπολίτευση» του ΠΑΣΟΚ που παρά τις «φιλολαϊκές ρητορείες», συντάσσεται υπέρ κάθε πλευράς της πολιτικής του κεφαλαίου και των εκφραστών του, όπως άλλωστε και όταν ήταν κυβέρνηση. Ούτε όμως και από την αριστερά της ήττας, της συνδιαλλαγής, της διαχείρισης, της «απλής διαμαρτυρίας» για εξαργύρωση στην κοινοβουλευτική αρένα, της ενσωμάτωσης στην πράξη κομματιών της αστικής πολιτικής.

Είναι αναγκαία μια αριστερά:

• Ανεξάρτητη από την αστική πολιτική και ιδεολογία, σε μορφές και περιεχόμενο, από εργοδοτικούς και καθηγητικούς μηχανισμούς.

• Αντικαπιταλιστική, που θα έρχεται σε ρήξη με την επίσημη πολιτική και το κράτος από τη σκοπιά των συμφερόντων των πληττόμενων κομματιών φοιτητών και εργαζομένων.

• Νικηφόρα, που θα πετυχαίνει υλικές νίκες στους αγώνες και θα αλλάζει συνειδήσεις, στη μάχη για τη συνολική απάντηση στην πιο βάρβαρη επίθεση που δεχόμαστε, διαχωριζόμενη από τη λογική της «επίσημης» αριστεράς (ΚΚΕ-ΠΚΣ, ΣΥΝ-ΑΡΕΝ) που αρκείται σε μια «αριστερή διαμαρτυρία» και τελικά ενσωματώνει στην πράξη κομμάτια της αστικής πολιτικής.

Αυτό το πολιτικό ρεύμα και αυτήν την αριστερά θέλει να εκφράσει η ΕΑΑΚ μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια, στις καθημερινές μάχες των σχολών, στις κεντρικές πολιτικές αναμετρήσεις που βρίσκονται μπροστά μας.

• Στο μέτωπο για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής από τη σκοπιά των συμφερόντων και αναγκών της νεολαίας και των εργαζομένων

• Στο μέτωπο της μάχης ενάντια στις αντιδραστικές αλλαγές στην εκπαίδευση. Με αγώνα ενάντια σε κάθε αξιολόγηση, ενάντια στα ΚΕΣ και τα ΙΔΒΕ, τη διάλυση των πτυχίων, τους 2 κύκλους σπουδών και την κατάργηση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης. Ενάντια στο νέο νόμο πλαίσιο, στη βάση του 10 για εισαγωγή στα πανεπιστήμια. Ενάντια σε κάθε πτυχή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης.

• Στο μέτωπο ενάντια στην αντιδραστική αναθεώρηση του Συντάγματος. Ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια αλλά και σε όλες τις αντιδημοκρατικές, αντεργατικές αλλαγές

•Στο μέτωπο ενάντια στην αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση και γενικότερα την αντεργατική πολιτική του αστικού συνασπισμού εξουσίας.

• Στο μέτωπο κατά της αυταρχικής θωράκισης του κράτους και της ΕΕ. Για διεύρυνση των λαϊκών ελευθεριών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων

• Στο μέτωπο ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τις πολεμικές επιχειρήσεις, τον εθνικισμό. Μάχη ενάντια στα εξοπλιστικά προγράμματα, για μια μαζική και διαρκή αντιπολεμική πάλη, για δημοκρατικές ελευθερίες στο στρατό.

ΕΝΙΑΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ

Αυτόν τον πόλο στα πανεπιστήμια εκφράζει η Ε.Α.Α.Κ. Δημιουργημένη μέσα από το μεγάλο κίνημα του ’91, η Ε.Α.Α.Κ. πρωτοστάτησε κι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη και στη νικηφόρα έκβαση των κινημάτων των τελευταίων χρόνων, θέτοντας ριζοσπαστικά κριτήρια και προωθητικά αιτήματα για τους κοινωνικούς αγώνες. Ανεξάρτητη από την αστική πολιτική και ιδεολογία, σε μορφές και περιεχόμενο, από εργοδοτικούς και καθηγητικούς μηχανισμούς, η Ε.Α.Α.Κ. μάχεται στο χώρο των Πανεπιστημίων όχι μόνο για τα φοιτητικά συμφέροντα, αλλά και για τα ευρύτερα κοινωνικά, επιδιώκοντας το κοινωνικά αναγκαίο, και όχι το εφικτό. Με αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο, έρχεται σε ρήξη με την επίσημη πολιτική και το κράτος από τη σκοπιά των συμφερόντων των πληττόμενων κομματιών φοιτητών και εργαζομένων. Αποτελεί τελικά μία Αριστερά νικηφόρα, που θα πετυχαίνει υλικές νίκες στους αγώνες και θα αλλάζει συνειδήσεις, στη μάχη για τη συνολική απάντηση στην πιο βάρβαρη επίθεση που δεχόμαστε, διαχωριζόμενη από τη λογική της «επίσημης» αριστεράς (ΚΚΕ-ΠΚΣ, ΣΥΝ-ΑΡΕΝ) που αρκείται σε μια «αριστερή διαμαρτυρία» και τελικά ενσωματώνει στην πράξη κομμάτια της αστικής πολιτικής.

ΧΩΡΟΑΤΑΞΙΑ-ΕΑΑΚ

Η χωροΑταξία - Ε.Α.Α.Κ. είναι ένα ανοιχτό, αριστερό, ανατρεπτικό σχήμα, εκτός κομματικής "γραμμής" που συμμετέχει στην πτέρυγα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στα πανεπιστήμια, την Ε.Α.Α.Κ. το οποίο προτίθεται να δεχτεί στους κόλπους του κάθε φοιτητή της χωροταξίας, ο οποίος συμφωνεί με τα χαρακτηριστικά αυτά και διαφωνεί με τις συλλογικές και τις πρακτικές των καθεστωτικών φοιτητικών παρατάξεων. Είμαστε στην Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση με στόχο την ενδυνάμωση των αγώνων μας, των αγώνων με κριτήρια, των νικηφόρων αγώνων και την αυτοτελή ύπαρξη και στο τμήμα μας της αντικαπιταλιστικής-επαναστατικής αριστεράς. Στηρίζουμε την αμεσοδημοκρατική λειτουργία του τμήματος, με όλη την εξουσία στις Γενικές Συνελεύσεις, για τη διαμόρφωση ενός πολιτικοποιημένου κλίματος από τα κάτω και αντικαπιταλιστικού περιεχομένου που θα βάζει ως πρόταγμα τα ρήγματα, την ρήξη και την ανατροπή.

Το σχήμα μας είναι μια πολιτική συλλογικότητα όπου δεν υπάρχει ιεραρχία, μπορούν να συμμετέχουν όλοι μέσω της συνδιαμόρφωσης των απόψεων, στη δημιουργία μιας συλλογικής αντίληψης. Πιστεύουμε πως η συλλογική αναζήτηση και δράση μπορεί να βελτιώσει τις σημερινές συνθήκες και να προσφέρει περισσότερα από ότι ο ατομισμός και η μεμονωμένη δράση.

Στις μέρες μας, δυστυχώς, παρατηρείται μια έκπτωση στις αξίες του συλλογικού αγώνα και μία απόρριψη του αισθήματος της συλλογικότητας. Σε αντίθεση με άλλες εποχές που οι φοιτητές και οι νέοι μαζικά ασχολούνταν με τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, κυριαρχεί ο ανταγωνισμός και η πλήρης εξατομίκευση. Η νέα φάση του καπιταλιστικού συστήματος αλλά και οι κοινωνικοί (συν)εταίροι του προσπαθούν να καταφέρνουν να μας πείσουν ότι η αλληλοεξόντωση και η στήριξη στις δυνάμεις του ατόμου με κάθε τρόπο είναι ανώτερη από τη συλλογική δράση και τον κοινό αγώνα. Όμως κάθε τόσο, σχεδόν καθημερινά αποδεικνύεται το αντίθετο. Ότι μόνο οι μαζικοί, μαχητικοί, συλλογικοί και ανατρεπτικοί αγώνες μπορούν και κερδίζουν.

Το σχήμα μας, θεωρεί ικανό κάθε φοιτητή να αποφασίζει ο ίδιος για το μέλλον του και να ενισχύσει τη δύναμη του ατόμου μέσα από τη συλλογικότητα. Λειτουργεί με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και αντιτίθεται σε οποιαδήποτε μορφή αντιπροσώπευσης των φοιτητών, διότι μόνο με τη μαζική, συλλογική και δυναμική κινητοποίηση οι εργαζόμενοι και οι φοιτητές μπορούν να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους και να περάσουν στην επίθεση ενάντια στους “καταπατητές” τους. Είναι ανεξάρτητο από την πολιτική των αστικών κομμάτων και των επιτελείων τους, όπως και από τα καθηγητικά συμφέροντα. Είναι αριστερό-αντικαπιταλιστικό γιατί πιστεύει ότι μέσα από την αντίσταση και την ανατροπή του υπάρχοντος εκμεταλλευτικού συστήματος, οι εργαζόμενοι και οι νεολαία μπορούν να ζήσουν τη ζωή που τους αξίζει.

Το σχήμα της Χωροαταξίας, όπως και κάθε σχήμα που συμμετέχει στην Ε.Α.Α.Κ., έρχεται κόντρα στη κυβερνητική ΔΑΠ της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, του νόμου πλαίσιο και των ιδιωτικών πανεπιστημίων, του ατομικού δρόμου. Η ΔΑΠ είναι το στήριγμα της κυβέρνησης στα πανεπιστήμια, και παρόλο που διαθέτει μια πλειοψηφία στις φοιτητικές εκλογές ΔΕΝ κατάφερε να «θέσει φραγμό» στο μεγαλειώδες φοιτητικό κίνημα των τελευταίων ετών, μη καταφέρνοντας να αλλάξει στο ελάχιστο το αρνητικό για αυτήν κλίμα που εκατοντάδες φοιτητικοί σύλλογοι και χιλιάδες φοιτητές «δημιούργησαν» αντιτασσόμενοι στις αλλαγές της κυβέρνησης. Αν και προσπαθεί να «διαφοροποιηθεί» και να «ανεξαρτητοποιηθεί» από την πολιτική της ΝΔ, η ΔΑΠ εξακολουθεί να σημαίνει ΝΑΙ στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και ΟΧΙ στους κοινωνικούς αγώνες και την ανάπτυξη και αναζωπύρωση του Φοιτητικού Κινήματος.

Η ΠΑΣΠ όσο κι αν θέλει ενίοτε - και όταν δεν τα βρίσκει ανοικτά με τη ΔΑΠ - να σπέρνει ή και να έχει αγωνιστικές αυταπάτες είναι η παράταξη του ΠΑΣΟΚ που εδώ και τόσα χρόνια προωθούσε τα ίδια και χειρότερα, που και τώρα πιο επιθετικά προτάσσει τα ζητήματα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, την αξιολόγηση, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια κτλ. Δρώντας αποσπασματικά θέλησε, χωρίς μεγάλη επιτυχία, να φανεί ότι καταδικάζει το νόμο πλαίσιο στην προσπάθειά της να διαχωριστεί φαινομενικά από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στηρίζοντας φοιτητικές καταλήψεις και διαδηλώσεις.

Η ΠΚΣ, παράταξη του ΚΚΕ στα πανεπιστήμια, δικαιώθηκε για άλλη μια φορά για τον τίτλο που της έχει αποδοθεί ως αριστερά της εξεταστικής και καθεστωτική αριστερά. Ήταν συνεχώς απούσα από το φοιτητικό κίνημα δημιουργώντας δικές της πορείες και δικά της συντονιστικά όντας αποκομμένη εντελώς από το φοιτητικό κίνημα. Ενώ αρχικά ήταν αντίθετη με το φοιτητικό κίνημα και ήταν έξω από αυτό τελικά αποφάσισε να συμμετέχει σε αυτό με την προσπάθεια να καρπωθεί κομμάτι του κινήματος. Ξεπουλά με το χειρότερο τρόπο το φοιτητικό αλλά και το εργατικό κίνημα σταματώντας το προκειμένου να ξεκινήσει την προεκλογική της εκστρατεία, άλλωστε είναι γνωστή η στάση της ότι δεν προχωρά ποτέ σε κινήματα τα οποία δεν μπορεί να ελέγξει.

ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ!

Το μόνο σημείο στο οποίο συμφωνούν όλοι αυτοί είναι η προσπάθεια οργάνωσης ατόμων στο «κόμμα» με απώτερο σκοπό τη χρήση τους ως πιόνια στη σκακιέρα των εσωκομματικών τους παιχνιδιών. Χωρίς μεγάλα λόγια και χωρίς ηγέτες να αγωνιστούμε με τις δικές μας δυνάμεις για την προάσπιση των συμφερόντων μας! Η εμπειρία έχει δείξει πως μπορούμε να νικήσουμε όταν δεν αναθέτουμε το μέλλον μας σε κανέναν «εκπρόσωπο»! Η νίκη μπορεί να έρθει μόνο μέσα από τη μαζικότητα των Γενικών Συνελεύσεων, μόνο όταν στους δρόμους και στις σχολές αντηχήσουν συνθήματα αμφισβήτησης!

ΓΙΑΤΙ Η ΧΩΡΟΑΤΑΞΙΑ - Ε.Α.Α.Κ. ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ…

Θέλουμε και στις εκλογές – παρόλο που δεν είναι μια κινηματική διαδικασία- το φοιτητικό κίνημα ακόμα και αν δεν είναι στην πλήρη έξαρσή του να αλλάξει συνολικά το σκηνικό. Η Ε.Α.Α.Κ. ήταν αυτή που τροφοδότησε το κίνημα με ένα μάχιμο πολιτικό περιεχόμενο, διαμορφωμένο και παραγόμενο από τις ίδιες τις ανάγκες μας μέσα από τις ανοιχτές πολιτικές διαδικασίες, τέτοιο που να αναδεικνύει και να αμφισβητεί συνολικά το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο και τον πυρήνα της αστικής πολιτικής στην εκπαίδευση και στην εργασία. Το πλαίσιο αυτό εγγυήθηκε την πραγματική ενοποίηση του φοιτητικού κινήματος, τη στοίχιση γύρω από αυτό χιλιάδων φοιτητών, την ουσιαστική αντιπαράθεση με την αστική πολιτική, την προώθηση αιτημάτων πάλης και διεκδίκησης των φοιτητών σύμφωνα με τις ανάγκες τους.

ΓΙΑΤΙ Ε.Α.Α.Κ.

Η Ε.Α.Α.Κ. έδωσε τη μάχη πολλές φορές μέσα στις Συνελεύσεις και τα συντονιστικά, ώστε το κίνημα να υιοθετήσει ριζοσπαστικές και κινηματικές πρακτικές , παρά τα αναχώματα που έβαζε διαρκώς η ρεφορμιστική και η διαχειριστική αριστερά. Η Ε.Α.Α.Κ. συνέβαλλε στην οργάνωση του κινήματος, με αμεσοδημοκρατικών μορφών οργάνωσης του κινήματος (Συντονιστικές Επιτροπές), προωθήσαμε μια λογική ενιαίας δράσης όλων των Συλλόγων μέσα από το Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων σε ΑΕΙ κ ΤΕΙ. Με οδηγό τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων των Συλλόγων, το Συντονιστικό χαράζει έναν βασικό, ενιαίο και αγωνιστικό βηματισμό καθ’ όλη τη διάρκεια του κινήματος.

Η Ε.Α.Α.Κ. προέβαλλε επιτακτικά την ανάγκη το φοιτητικό κίνημα να αναζητήσει και να συντονιστεί με τους φυσικούς του συμμάχους, τον κόσμο της εργασίας, με πραγματικούς και όχι φαντασιακούς όρους. Το πολιτικό πλαίσιο αναδείκνυε τη σύνδεση των εξελίξεων στην εκπαίδευση με αυτές στους χώρους δουλειάς, διαμόρφωνε κοινά αιτήματα πάλης, ενώ τα Συντονιστικά απεύθυναν συνεχές αγωνιστικό κάλεσμα στα εργατικά Σωματεία να μπουν στον αγώνα και στις ομοσπονδίες να κηρύξουν απεργίες, παρά την προδοτική αδιαφορία και εχθρική στάση των τελευταίων. Καθοριστική ήταν η συμβολή των σχημάτων της ΕΑΑΚ στην οικοδόμηση ενός συμπαγούς πανεκπαιδευτικού μετώπου των φοιτητικών Συλλόγων με όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις της εκπαίδευσης, των φοιτητών με τους δασκάλους, τους καθηγητές 2βάθμιας και 3βάθμιας.

Άρα ψήφος στην Ε.Α.Α.Κ. σημαίνει ψήφος στη συνιστώσα εκείνη του κινήματος που πίστεψε στη νίκη του κινήματος, και που χάρη σε αυτή, τώρα μπορούμε να μετράμε νίκες. Ψήφος στην ΕΑΑΚ σημαίνει ψήφος που θα τρομοκρατήσει τα κυβερνητικά επιτελεία, που θα αποδείξει για χιλιοστή φορά ότι ποτέ μα ποτέ δεν επρόκειτο για μειοψηφίες. Σημαίνει ψήφος βαθιά αντικυβερνητική, και θα δείξει ότι κάτι άλλο, πέρα από αυτό που έχουν συνηθίσει παίζει στα ελληνικά πανεπιστήμια. Σημαίνει στήριξη σε μια άλλη αριστερά, που δεν είναι μονολιθική και από το παρελθόν, ούτε γενικά «εναλλακτική». Είναι στήριξη στην αριστερά που μπορεί και ξέρει να κάνει τα κινήματα να πετυχαίνουν νίκες, που δεν είναι με τη διαχείριση ούτε με τις μισές λύσεις. Είναι η αριστερά που δεν θα επιλέξει «το λιγότερο κακό» για να διαχειριστεί «το μεγάλο κακό», το σύστημα. Μια τέτοια αριστερά, συνάδελφοι, δεν έχει καν ανάγκη από κάποιο επίθετο για να την προσδιορίζει. Είναι ο ίδιος ο κόσμος του αγώνα που μπορεί να ξεχωρίσει το γνήσιο από το «ιμιτασιόν». Η Αριστερά για εμάς είναι ασυμβίβαστη με τον ατομικισμό, με τη λογική του ερημίτη, του μοναχικού καβαλάρη, της «ανεξάρτητης προσωπικότητας». Πρέπει να συναντηθούμε -και το κάναμε-στους μαζικούς αγώνες, και στην πάλη για την πολιτική διέξοδο.

ΣΤΙΣ 9 ΑΠΡΙΛΗ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ – ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ Ε.Α.Α.Κ.

Ανατρέπουμε αυτή την πολιτική

• Τον αντιδραστικό νόμο - πλαίσιο της έντασης της επιχειρηματικής - ανταποδοτικής λειτουργίας, της πειθάρχησης και του αυταρχισμού

• Την αναγνώριση των ΚΕΣ και των πτυχίων του εξωτερικού μέσω της κοινοτικής οδηγίας. Όχι στην εφαρμογή του Ευρωπαϊκού Πλαισίου Προσόντων

• Την αναθεώρηση του άρθρου 16 και του συντάγματος συνολικά, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, τα δίδακτρα, τις ιδιωτικοποιήσεις στην φοιτητική μέριμνα

• Τους νόμους για την Αξιολόγηση, τη Δια Βίου Μάθηση Διεθνές Πανεπιστήμιο, το ΔΟΑΤΑΠ

• Τα ΚΕΣ, τα ΙΕΚ, τα ΚΕΚ, τα ΙΔΒΜ, τα ΕΠΑΛ- ΕΠΑΣ

• Το μέλλον της ανεργίας, της λιτότητας, της εργασιακής ανασφάλειας, του «απασχολήσιμου» εργαζόμενου

• Τις νέες ελαστικές εργασιακές σχέσεις και τον ατομικό δρόμο

• Τα επιχειρηματικά - ανταποδοτικά κριτήρια στην εκπαίδευση

• Τον τρομονόμο, τον Ευρωτρομονόμο, το Ευρωσύνταγμα και την καταπάτηση του Ασύλου

• Την αντικατάσταση των εστιών από εξατομικευμένα ημίμετρα επιδομάτων ενοικίων, φοιτητικών δανείων και διαμονής σε ξενοδοχεία. Όχι στην υποβάθμιση των υπαρχουσών εστιών.

• Όχι στην αντικατάσταση των κοινωνικών - οικονομικών κριτηρίων παροχής φοιτητικής μέριμνας από αντίστοιχα ανταποδοτικά και ακαδημαϊκά. Καμία επιβολή ενοικίου και συμβολικών εγγυήσεων

• Όχι σε κάθε εσωτερικό κανονισμό λειτουργίας και αμφισβήτησης του ασύλου. Όχι στην εισαγωγή security στο χώρο των εστιών και των Πανεπιστημίων

ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ

ΚΑΤΩ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΠΑΣΟΚ ΕΕ!

• Λιγότερη δουλειά, δουλεία για όλους μόνιμη και σταθερή με παράλληλη αύξηση των αποδοχών για να ζει ο καθένας αξιοπρεπώς από μία και μόνο δουλειά. Ενάντια στις ελαστικές σχέσεις εργασίας. Πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα για όλους. Βασικός μισθός για όλους τα 1400 Ευρώ

• Ενιαίο 12χρονο σχολείο, με κατάργηση των ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ. Ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης χωρίς ταξικούς, οικονομικούς και εξεταστικούς φραγμούς. Να καταργηθεί η βάση του 10.

• Ενιαία Δημόσια και Δωρεάν Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση για όλους

• Κατάργηση των Κ.Ε.Σ., των Ι.Ε.Κ και εν γένει της πολυδιάσπασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση (?η οποία καλλιεργεί την ανταγωνισμό και δημιουργεί αποφοίτους πολλών ταχυτήτων.

• Μία σχολή ανά γνωστικό αντικείμενο.

• Ένα ενιαίο πτυχίο με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα σε αυτό, μοναδική προϋπόθεση για την εύρεση δουλειάς

• Απεγκλωβισμός της χώρας από τον ΚΕΧΑΕ και απ’ όλες τις ευρωπαϊκές συμφωνίες για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.

• Δωρεάν συγγράμματα, σίτιση, στέγαση και συγκοινωνία για όλους

• Μείωση της θητείας, δημοκρατικά δικαιώματα στους στρατευμένους. Κανένας φαντάρος έξω από τα σύνορα. Καμία σκέψη για υποχρεωτική στράτευση στα 18.

• Διεύρυνση του ασύλου σε σχολεία και εργασιακούς χώρους

Δημόσια και δωρεάν σίτιση- στέγαση για όλους τους φοιτητές. Εστίες που να λειτουργούν με μόνιμο και επαρκές προσωπικό- ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης.

• Δημόσιο ενιαίο φορέα διαχείρισης της φοιτητικής μέριμνας που θα χρηματοδοτείται από κονδύλι του κρατικού προϋπολογισμού και μόνο.

• Καμία ποινικοποίηση των συλλογικών αγώνων. Να ηττηθούν οι αυταρχικές λογικές πρυτανικών αρχών, ΜΜΕ, αντιδραστικών μηχανισμών. Να σταματήσει η βιομηχανία των μηνύσεων με στόχο το φοιτητικό κίνημα.

• Επιστροφή όλων των οφειλόμενων στα ασφαλιστικά ταμεία, που λεηλάτησαν οι κυβερνήσεις, οι τράπεζες και η εργοδοσία.

• Όχι στον προϋπολογισμό λιτότητας και φορομπηξίας του περιβόητου «Συμφώνου Σταθερότητας» της Ε.Ε.

• Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων του ΠAΣOK και της NΔ από το 1992 και εξής (Σιούφα, Pέππα κ.λπ.) και μη εφαρμογή των αντιασφαλιστικών οδηγιών της EE.

• Πλήρη και αυτοδίκαια δημόσια και δωρεάν ασφαλιστική και υγειονομική κάλυψη όλων των ασφαλισμένων και κάθε νέου πτυχιούχου και για κάθε άνεργο μέχρι να βρει δουλειά.

ΧΩΡΟΑΤΑΞΙΑ–Ε . Α . Α . Κ .