Αποτελέσματα Γ.Σ. 12.2.08

Σε μια όχι ιδιαίτερα μαζική Γ.Σ. σημειώθηκαν τα παρακάτω αποτλέσματα:

χωροΑταξία-ΕΑΑΚ 28
Λευκό 9

Πρόταση-πλαίσιο για Γενική Συνέλευση 12.2.08

Πρόταση πλαίσιο για τη Γενική Συνέλευση του Φ.Σ. των Χωρ. Μηχ. στις 12/2/08

Η μεγαλειώδης συμμετοχή στην απεργία και το συλλαλητήριο της 12Δεκέμβρη 2007, έδωσε ένα ηχηρό μήνυμα αντίστασης στις κυβερνητικές προσπάθειες για ανατροπή των ασφαλιστικών μας κατακτήσεων. Η παραίτηση του Υπουργού Εργασίας, ανεξάρτητα από τους λόγους που επικαλείται η κυβέρνηση, ήτανε αποτέλεσμα της μεγάλης κινητοποίησης που υποχρέωσε την κυβέρνηση να αναζητήσει κινήσεις αναπροσαρμογής της τακτικής της, με άλλους όρους, πιο επικοινωνιακούς. Η αλλαγή του Υπουργού εργασίας, μπορεί και πρέπει:Να δημιουργήσει κλίμα αυτοπεποίθησης στις δυνατότητες νίκης ενός ενωμένου και αγωνιστικά αποφασισμένου εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, με πλήρη συνειδητοποίηση πως η κυβέρνηση, όχι μόνο δεν πρόκειται να αναστείλει την ουσία της πολιτικής της στο Ασφαλιστικό, αλλά θα την συνεχίσει αξιοποιώντας και την αλλαγή υπουργού για πιο αποτελεσματική διαχείριση της πολιτικής της.

Στόχος της κυβέρνησης δεν είναι να αναστείλει, αλλά να επιμείνει στην αντιλαϊκή πολιτική της. Αντιμέτωπη με τη λαϊκή αποδοκιμασία και για τα μέτρα που έχει πάρει και για την όλη ατμόσφαιρα διαφθοράς, προσπαθεί αποδείξει ότι είναι ο καλύτερος εκφραστής των απαιτήσεων του κεφαλαίου και των κατευθύνσεων της Ε.Ε. Η συνέχιση της αντιασφαλιστικής μεταρρύθμισης, ο νέος γύρος λιτότητας που προβλέπει ο προϋπολογισμός, η προσπάθεια να περάσουν οι ιδιωτικοποίησης σε κοινωφελείς επιχειρήσεις όπως η Ολυμπιακή ή τα Λιμάνια, η ωμή αστυνομική βία στην απεργία του ΟΛΠ, οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στην παιδεία και την υγεία δείχνουν ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να περάσει την αντιλαϊκή της πολιτική με όποιο κόστος. Η νέα Υπουργός Απασχόλησης το έκανε άλλωστε σαφές: πρόθεση της κυβέρνησης είναι να επιμείνει στις αλλαγές στο ασφαλιστικό.

Από την άλλη η κυβέρνηση πλέον μετρά απώλειες. Εκτός από την μεγάλη κινητοποίηση της 12^ης Δεκέμβρη που την ανάγκασε σε μια αλλαγή προσώπων ανέκυψαν τα σκάνδαλα του Ζαχόπουλου και της Ζίμενς τα οποία αναδεικνύουν σε μεγάλο βαθμό την μπόχα και την σαπίλα του συστήματος της αστικής πολιτικής. Αποδεικνύουν ότι όλα γίνονται τροφή και θυσιάζονται για την μεγαλύτερη αποδοτικότητα και το περισσότερο κέρδος. Οδήγησε σε μείωση της δύναμης της κυβέρνησης αυτή η κρίση. Πλέον, οι βουλευτές της ΝΔ είναι 151 και η αυτοδυναμία της στο αστικό κοινοβούλιο κρέμεται από μια κλωστή, θυμίζοντας εποχές τριετίας Μητσοτάκη. Η αδύναμη κυβέρνηση όμως είναι και πιο επικίνδυνη αφού πλέον δεν λογίζει το κόστος μιας εκλογικής ήττας, θέλοντας μόνο να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της αστικής τάξης ολοκληρωτικά και δίνοντας όλες της τις δυνάμεις σε αυτό.

ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ – ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ-ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ:

Το σημαντικότερο ζήτημα της περιόδου, όμως, αποτελεί το ασφαλιστικό και οι αλλαγές που προωθούνται από τη Ν.Δ. πάνω σε αυτό, με δηλώσεις όπως «η αναγκαιότητα της στήριξης του συστήματος» και «η έκρηξη του δημογραφικού» και με δήθεν προθέσεις στήριξης των «προβληματικών» ταμείων από τα «υγιή», μέσα από τη ενοποίησή τους. Στην πραγματικότητα, η ενοποίηση αυτή των ταμείων είναι μια ενοποίηση προς τα κάτω, η οποία κάθε άλλο παρά «συμφέρει» τους χαμηλά αμειβόμενους εργαζομένους, καθώς ενώ θα αυξάνονται οι εισφορές προς τα ταμεία, οι συντάξεις θα μειώνονται σε ποσοστό μέχρι και 18%! Τελευταίο μέτρο, τουλάχιστον πριν ανακοινωθεί το νομοσχέδιο την Παρασκευή 15 Φλεβάρη, είναι η τιμωρία των πρόωρων συνταξιούχων! Κάθε εργαζόμενος οποίος θα συνταξιοδοτείται πρόωρα θα πληρώνει 8% από την σύνταξη του(δηλαδή η σύνταξη του τα μειώνεται κατά 8% κάθε χρόνο πρόωρης συνταξιοδότησης.

Η κυβέρνηση έχει εξαγγείλει στοχευμένες τροποποιήσεις στο ασφαλιστικό σύστημα οι οποίες δεν αποτελούν τελικά σωσίβιο και σωτηρία για την κοινωνική μας ασφάλιση αλλά ουσιαστική κατάργησή της μαζί με πολλά εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων. Οι τροποποιήσεις αυτές προωθούν το εξής μοντέλο:

· Την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, με την προώθηση της λεγόμενης «ενεργούς γήρανσης» με κίνητρα παραμονής στην εργασία, άρα και αντικίνητρα για την έξοδο με αλλαγή του τρόπου υπολογισμού.

· Του ανταποδοτικού χαρακτήρα, δηλαδή του υπολογισμού της σύνταξης όχι με βάση τα συλλογικά δεδομένα ,τη θέση του εργαζομένου και την κάλυψή του σε έκτακτες περιπτώσεις ατυχημάτων, αναπηρίας κλπ, αλλά με βάση της εισφορές που έχει καταβάλει στον ατομικό του λογαριασμό.

· Την κατάργησης των λεγόμενων πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, όπου φυσικά δεν γίνεται λόγος για την πρόωρη συνταξιοδότηση αστυνομικών , στρατιωτικών κλπ, αλλά για τα ευνοϊκότερα όρια για μαζικές κατηγορίες ασφαλισμένων, όπως η εργαζόμενες μητέρες κλπ, αλλά και οι περικοπές σε βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα, όπου η κυβέρνηση στοχεύει να τα μειώσει από 500 σε 300.

Έτσι το «κράτος πρόνοιας»το οποίο εξαγγέλουν οι νέο-φιλελεύθερες κυβερνήσεις έχει μετατραπεί σε αναγκαίο βάρος. Άμεση συνέπεια της οδήγησης από την «παθητική» στην «ενεργητική» πολιτική ασφάλειας, δηλαδή το πέρασμα από την στήριξη του κράτους στο ασφαλιστικό σύστημα και στις εισφορές του εργαζόμενου στην στήριξη του εργοδότη ώστε αυτός να δρα ανεξέλεγκτα και με όρους εκμετάλλευσης του εργαζόμενου, είναι η μετατροπή της κοινωνικής ασφάλισης από κοινωνικό σε ατομικό δικαίωμα, καθώς το κάθε άτομο καλείται να εκμεταλλευτεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις δυνατότητες που του παρέχονται για μια όσο το δυνατόν καλύτερη ασφάλιση, εργασία και παιδεία. Με αυτό τον τρόπο η χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης θα βαραίνει όλο και περισσότερο τον ίδιο τον εργαζόμενο είτε άμεσα (αύξηση ασφαλιστικών εισφορών – παράταση του απαιτούμενου εργάσιμου βίου για τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος, αυξημένη συμμετοχή σε φάρμακα, νοσήλια κλπ), είτε έμμεσα (φόροι υπέρ της κοινωνικής ασφάλισης – ελαφρύνσεις και απαλλαγές των εργοδοτών από τις ασφαλιστικές τους εισφορές όταν δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας κλπ).

Επιπλέον η ασφαλιστική προστασία θα παρέχεται όλο και περισσότερο με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια εξασφαλίζοντας παροχές ανάλογες των ασφαλιστικών εισφορών μετατρέποντας το ασφαλιστικό σύστημα από αναδιανεμητικό σε ανταποδοτικό, ενώ και η διαχείριση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων θα γίνεται από ιδιωτικές εταιρείες και όχι από το διοικητικό προσωπικό των ασφαλιστικών ταμείων. Μία «αναγκαιότητα των καιρών καθώς ακόμη και η έννοια του ασφαλιστικού κινδύνου έχει τροποποιηθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε η αλληλεγγύη μεταξύ των γενιών να είναι ανεπαρκής. Αλλαγή η οποία προήλθε από την συνεχώς αυξανόμενη ανεργία, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την αύξηση των κοινωνικά αποκλεισμένων. Με λίγα λόγια θα μπορούσαμε να πούμε ότι επιχειρούν να δημιουργήσουν ένα ασφαλιστικό σύστημα τριών πυλώνων. Ο πρώτος πυλώνας θα αφορά μια συμβολική – πενιχρή σύνταξη (ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα) απαλλάσσοντας το κράτος από τα περιττά έξοδα της κοινωνικής ασφάλισης, ενώ ο δεύτερος ή «εργασιακός (επαγγελματικά ταμεία) – για τα οποία θα πληρώνουν μόνο ο εργαζόμενος και ο εργοδότης θα αποτελεί την κύρια πηγή της σύναξης (εννοείται με το κεφαλαιοποιητικό – ανταποδοτικό σύστημα). Τέλος ο τρίτος ή «ατομικός» θα είναι προαιρετικός και θα υλοποιείται μέσω των ιδιωτικών εταιρειών (μια καινούρια αγορά ανοίγεται για το κεφάλαιο).

Μετά την αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού που προωθεί η κυβέρνηση μέσα σε όλα τα θιγόμενα ταμεία, όπως είναι φυσικό είναι και το ταμείο των μηχανικών(ΤΣΜΕΔΕ), όπου ενοποιείται στο Ταμείο Επιστημών μαζί με νομικούς, δημοσιογράφους, γιατρούς κλπ. Εμείς όμως ως μηχανικοί θιγόμαστε σε εξαιρετικά μεγαλύτερο βαθμό από τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα είναι η διατήρηση του διαχωρισμού μεταξύ νέων και παλαιών ασφαλισμένων, (προ και μετά του 1993) και επιπλέον αυξάνοντας την εισφορά των ’’νέων’’ ασφαλισμένων ενώ παράλληλα αυξημένες είναι και οι εισφορές των παλαιών. Έτσι χάνεται η όποια ευκαιρία ομογενοποίησης των μελών του ταμείου. Παύει η κατοχύρωση της προβλεπόμενης και από τον Ν.2084/92 τριμερής χρηματοδότησης του συστήματος με αποτέλεσμα την περαιτέρω οικονομική επιβάρυνση των ασφαλισμένων. Είναι χαρακτηριστικό ότι στους τρεις από τους τέσσερις συνταξιοδοτικούς κλάδους του ΤΣΜΕΔΕ, δεν προβλέπεται καμία κρατική συμμετοχή και στους δύο ούτε καν εργοδοτική. Δεν προβλέπεται καμιά δυνατότητα διευκόλυνσης για ρύθμιση παλιών οφειλών με μεταβατικές διατάξεις. Και τέλος δεν προβλέπεται καμιά παρέμβαση στον ΚΥΤ (Κλάδος Υγείας Τεχνικών, καλύπτει υγειονομικά τους ασφαλισμένους του, με την προϋπόθεση ότι κατέχουν θεωρημένο βιβλιάριο ασθενείας, (Ν. 1259, άρθρο 1, παρ. 5).) με αποτέλεσμα να παραμένουν χρονίζοντα τα μεγάλα προβλήματα του.

ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ - ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ:

ýΟ αντιδραστικός Νόμος – Πλαίσιο εισάγει ένα πιο αυταρχικό και ανταποδοτικό πλαίσιο λειτουργίας για το πανεπιστήμιο. Μέσα σε αυτό το έκρυθμο σκηνικό που επικρατεί στο κεντρικό πολιτικό, δεν έχει πάψει ο αναβρασμός που εδώ και 2 τουλάχιστον χρόνια επικρατεί στο εσωτερικό των πανεπιστημίων. Ο νέος υπουργός παιδείας Ε.Στυλιανίδης, παρά τις διπλωματικές δηλώσεις του στην αρχή της χρονιάς για «πάγωμα» του ΝΝΠ και αρχή ενός νέου διαλόγου με την πανεπιστημιακή κοινότητα, δε διστάζει να προχωρήσει στη σταδιακή εφαρμογή του νόμου περνώντας μία μια τις διατάξεις του ανά πανεπιστήμιο, με σκοπό την όσο το δυνατόν μικρότερη σε όγκο και δυναμική αντίδραση από μέρους του Φ.Κ. Έτσι, την ίδια στιγμή που στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης καταλύεται το Πανεπιστημιακό άσυλο, στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας συζητιέται σε όλες τις συνελεύσεις τμημάτων η αξιολόγηση. Το ίδιο συμβαίνει και σε όλα τα Πανεπιστήμια ανά την Ελλάδα.

Κεντρικά, πριν από μόλις λίγες εβδομάδες δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως το προεδρικό διάταγμα 226/2007 περί καθορισμού του τρόπου διανομής των δωρεάν συγγραμμάτων στους φοιτητές. Το διάταγμα αυτό αναφέρει τα εξής:

· «οι φοιτητές των ΑΕΙ…. έχουν το δικαίωμα δωρεάν προμήθειας και επιλογής ενός διδακτικού συγγράμματος για κάθε διδασκόμενο υποχρεωτικό ή επιλεγόμενο μάθημα του προγράμματος σπουδών…»

· «…αν οι φοιτητές ή σπουδαστές επιλέξουν περισσότερα επιλεγόμενα μαθήματα από όσα απαιτούνται για τη λήψη του πτυχίου, το δικαίωμα δωρεάν προμήθειας και επιλογής συγγραμμάτων δεν επεκτείνεται και στα επιπλέον μαθήματα που επέλεξαν κι εξετάστηκαν οι φοιτητές ή σπουδαστές, ακόμη και αν αυτά υπολογίζονται για τη λήψη του πτυχίου.»

· «…οι γενικές συνελεύσεις Τμημάτων συντάσσουν….τον συνολικό κατάλογο συγγραμμάτων που προτείνεται να διανεμηθούν κατά το επόμενο ακαδημαϊκό έτος.»

· «οι φοιτητές ή σπουδαστές δικαιούνται να επιλέξουν μέσα από το συνολικό κατάλογο προτεινόμενων συγγραμμάτων ένα διδακτικό σύγγραμμα για κάθε υποχρεωτικό και επιλεγόμενο μάθημα του προγράμματος σπουδών. Επιλογή δεύτερου συγγράμματος για το ίδιο μάθημα δεν επιτρέπεται ακόμη και αν ο φοιτητής ή σπουδαστής δεν επέλεξε κανένα από τα προτεινόμενα διδακτικά συγγράμματα…»

Μέσα από τις διατάξεις αυτές γίνεται εμφανής η στοχευμένη σταδιακή και ολοκληρωτική μείωση του δωρεάν χαρακτήρα της δημόσιας εκπαίδευσης στα Πανεπιστήμια. Ο φοιτητής, που μέχρι πρότινος δικαιούταν το μέγιστο αριθμό συγγραμμάτων για την ικανοποίηση των σκοπών του μαθήματος αλλά και για μια ολοκληρωμένη και σφαιρική γνώση και μόρφωση, πλέον περιορίζεται σε ένα και μοναδικό σύγγραμμα για το κάθε μάθημα το οποίο θα επιλέγεται από τον ίδιο. Ακόμα και αυτό το ένα σύγγραμμα, θα «καλύπτει το κατά το δυνατόν ολόκληρο ή το μεγαλύτερο μέρος της ύλης και του περιεχομένου του μαθήματος», ουσιαστικά όμως δεν θα εξασφαλίζει τη συνολική κάλυψη ολόκληρης της εξεταστέας ύλης.

Είναι ο νόμος:

• Της όξυνσης της ανταποδοτικής και ιδιωτικό-οικονομικής λειτουργίας. Δημιουργεί ένα πλαίσιο λειτουργίας των ιδρυμάτων σύμφωνα με το οποίο θα καταρτίζονται 4ετή επιχειρησιακά σχέδια, που θα διευθύνονται από manager, θα χρηματοδοτούνται από ιδιωτικούς πόρους και θα αξιολογεί την εκπαιδευτική και ερευνητική διαδικασία με ανταποδοτικά κριτήρια με αποτέλεσμα την μείωση φοιτητικών παροχών και των μέχρι τώρα κεκτημένων δικαιωμάτων.
• Της καταστολής και της πειθάρχησης του κινήματος: καταργεί στην πράξη το Άσυλο, εμποδίζοντας την υλοποίηση των αποφάσεων που οι φοιτητές υιοθετούν δημοκρατικά μέσα από τις συλλογικές τους διαδικασίες. Παράλληλα, προβλέπονται δραστικά μέτρα για το χάσιμο των εξαμήνων, βάζοντας ανώτατο όριο διδακτικών εβδομάδων, απαγορεύοντας στην ουσία οξυμένες μορφές πάλης κάτω από την τρομοκρατία της «χαμένης εξεταστικής».
• Της εντατικοποίησης και της πειθάρχησης των φοιτητών – του ατομικού δρόμου: Τα 2*ν έτη σπουδών, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η απειλή για διαγραφή των «απείθαρχων» φοιτητών. Οι ανταποδοτικές υποτροφίες και οι αλυσίδες μαθημάτων εντείνουν περαιτέρω τους εξοντωτικούς ρυθμούς σπουδών.

ý Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών:Με τη λήξη της προθεσμίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την εφαρμογή της οδηγίας 3605 από όλες τις χώρες που εντάσσονται σε αυτήν, άνοιξε ο δρόμος για την προώθηση των ιδιωτικών Πανεπιστημίων στην Ελλάδα. Παρά το γεγονός ότι το φοιτητικό κίνημα κατάφερε να βάλει φρένο στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και στην νομιμοποίηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων, η κυβέρνηση συνεχίζει την αδιαλλαξία της εφαρμόζοντας την οδηγία και θεσμοθετώντας κολλέγια όπως τα ΚΕΣ, τα ΚΕΚ και τα ΙΕΚ. Με αυτόν τον τρόπο παρατηρείται η πλήρης ισοπέδωση και απαξίωση των πτυχίων και η εξίσωση αυτών με αμφιβόλου είδους πτυχία τρίχρονων κολλεγίων του εξωτερικού. Εδώ ακριβώς μπαίνει το αίτημα για ενιαία Πανεπιστημιακή εκπαίδευση, μία εκπαίδευση η οποία θα επιτρέπει την ελεύθερη πρόσβαση από το σχολείο στο Πανεπιστήμιο, χωρίς εξεταστικούς και ταξικούς φραγμούς, χωρίς βαθμολογικές δικλείδες. Όλα αυτά δεν τα αντιπαλεύουμε από τη σκοπιά της υπεράσπισης του δημόσιου Πανεπιστημίου ως έχει αυτή τη στιγμή, αλλά γιατί απαιτούμε, ένα διαφορετικό σύστημα εκπαίδευσης. Θα πρέπει να απαιτήσουμε δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση για όλους χωρίς διαχωρισμούς σε ΑΕΙ και ΤΕΙ (π.χ. να μην υπάρχει ΤΕΙ δομικών έργων και ΑΕΙ πολιτικών μηχανικών), με ενιαίο πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο (να μην υπάρχουν διασπάσεις/εξειδικεύσεις όπως π.χ. της βιολογίας σε βιοχημεία, οικολογία κ.ο.κ.) και παρεχόμενη γνώση πανεπιστημιακού επιπέδου. Στα πλαίσια της λειτουργίας του πανεπιστημίου να γίνεται κοινωνικός έλεγχος της έρευνας και κοινωνικοποίηση των αποτελεσμάτων της. Απέναντι στον κατακερματισμό των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων, ζητάμε ένα ενιαίο πτυχίο με πλήρη επαγγελματικά δικαιώματα για όλους και αυτό να αποτελεί μόνη προϋπόθεση για δουλειά μόνιμη, σταθερή και με πλήρη ασφάλιση. Διεκδικούμε Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση, δημόσια και δωρεάν για όλους.

ýΗ αξιολόγηση αποτελεί μοχλό πίεσης για την περαιτέρω και συνολική αναδιάρθρωση του πανεπιστημίου. Η κατηγοριοποίηση πτυχίων και σχολών και η συνεχής πιστοποίηση των δεξιοτήτων φοιτητών και αποφοίτων είναι ζήτημα πρώτης προτεραιότητας καθότι αναγκαία για τη λειτουργία μιας διαδικασίας ανταγωνισμού μεταξύ ιδρυμάτων και φοιτητών.

ýΤο Ενιαίο Πλαίσιο Προσόντων. Οι πιστωτικές μονάδες, το συμπλήρωμα διπλώματος, και ο ατομικός φάκελος προσόντων οδηγούν στην πλήρη εξατομίκευση, στην κατάργηση του συλλογικού δρόμου προς την εργασία και τη συλλογική διαπραγμάτευση των εργαζομένων. Η κατάρτιση του Ενιαίου Πλαίσιου Προσόντων στοχεύει στο στην διαμόρφωση ενός εργαζόμενου που η σφαιρική γνώση ενός εργασιακού αντικειμένου αντικαθίσταται από ευέλικτα σύνολα πληροφοριών. Τα ινστιτούτα δια βίου μάθησης συμπληρώνουν τον φαύλο κύκλο εργασίας- ανεργίας- επανακατάρτισης για το νέο τύπο εργαζόμενου.

ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ:

Νέοι μηχανισμοί καταστολής, τρομονόμοι, απαγορεύσεις διαδηλώσεων, διαδηλώσεις σε μια λωρίδα, επιστρατεύσεις απεργιών, κάμερες που παρακολουθούν κάθε πτυχή της ζωής μας(βλ. καταγραφή της πορείας του Πολυτεχνείου από της κάμερες διαχείρισης της κυκλοφορίας που οδήγησε στην παραίτηση της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα), περιστολή των συνδικαλιστικών ελευθεριών, συλλήψεις και διώξεις αγωνιστών, ποινικοποίηση κάθε μορφής συλλογικής διεκδίκησης. Με αυτόν τον τρόπο θέλουν να καταστείλουν τις νέες αντιστάσεις που γεννιούνται, τα κινήματα που παλεύουν για την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής. Για άλλη μια φορά έρχεται στο προσκήνιο η δράση του παρακράτους με επιθέσεις σε συλλόγους, συνδικαλιστικές κινήσεις και καταλήψεις, με σκοπό τον εκφοβισμό του εργατικού κινήματος, ενώ εμφανίζονται ξανά τα φασιστοειδή της Χρυσής Αυγής να συνεργάζονται με τις δυνάμεις των ΜΑΤ για να επιτεθούν και να τραυματίσουν διαδηλωτές που στις 2 Φλεβάρη πραγματοποίησαν αντισυγκέντρωση για την επέτειο των Ιμίων. Οι ενέργειες αυτές γίνονται για εκφοβισμό του κόσμου που αντιδρά, της μαχόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας, των κινημάτων.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΕΙΩΝ ΣΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ:

Πρέπει την περίοδο αυτή να γίνουν πραγματικά βήματα συντονισμού του αγώνα όλων των κομματιών της κοινωνίας. Γιατί οι αλλαγές στην εκπαίδευση συνδέονται άρρηκτα με την επίθεση στα εργατικά δικαιώματα. Γιατί ο αγώνας για καλύτερες συνθήκες εκπαίδευσης και εργασίας περνάει μέσα από την εναντίωση στην καταστολή και την τρομοκράτηση για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Ειδικά τώρα που η κυβέρνηση θέλει να προωθήσει ξεχωριστά τις πτυχές των αλλαγών που ετοιμάζει πρέπει να βρει απέναντι της ένα ενιαίο μέτωπο αγώνα. Σε αυτή την προσπάθεια δεν αρκεί μια πίεση προς ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ για απεργίες, ειδικά από τη στιγμή που αρνούνται κάθε φορά την προοπτική αυτή. Ο ρόλος των συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών είναι πιο εμφανής από ποτέ. Από τα μέσα της ύπαρξης των ομοσπονδιών αυτών έχει μεταλλαχθεί ο ρόλος τους. Πλέον, σε δομή, ηγεσία αλλά και εν γένει χαρακτηριστικά οι ομοσπονδίες αυτές δεν μπορούν να ανακινήσουν και να διεξάγουν κοινωνικούς αγώνες.

Αντιθέτως στέκονται απέναντι και αντιθετικά σε αυτούς: έχουν ιδρύσει την Ακαδημία της ΓΣΕΕ(ένα πρότυπο ιδιωτικό πανεπιστήμιο), δεν μπορούν να συνδέσουν το εργατικό κίνημα, το οποίο έχουν αποκοιμίσει και το έχουν τοποθετήσει σε απραγία, με κανένα κοινωνικό αγωνιζόμενο κομμάτι(όπως το φοιτητικό κίνημα που επί δύο χρόνια δεν έκανε ούτε μία ώρα στάση εργασίας, έστω για συμπαράσταση), δέχονται αύξηση 0,7 ευρώ στους μισθούς των εργαζομένων χωρίς ουσιαστικά κανένα διεκδικητικό-επιθετικό πρόταγμα για τους εργαζομένους. Σύμφωνα με την έκθεση του ΙΝΕ(Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ) συγκλίνουν στρατηγικά με τις προτάσεις του αστικού συνασπισμού εξουσίας για την ασφαλιστική και εργασιακή αναδιάρθρωση. Είναι πλέον πιο φανερό από ποτέ ότι το υπάρχον εργατικό κίνημα έτσι όπως είναι δομημένο και απαξιωμένο από την όλη συμπεριφορά και την όλη μετάλλαξη της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δεν έχει περιθώρια για δημιουργία κοινωνικών αγώνων που θα στοχεύουν σε ρήγματα των κοινωνικών σχηματισμών και των κοινωνικών καταστάσεων αλλά και που δεν θα μπορεί να υπερασπιστεί τουλάχιστον τις ,ήδη με μαχητικούς αγώνες, κατακτήσεις των εργαζομένων. Χρειάζεται η υπέρβαση των ορίων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, τόσο των ηγεσιών όσο και των δομών αυτών των ομοσπονδιών, σε μία λογική σχηματισμού ενός αγωνιζόμενου, πιο μαχητικού , πιο συνολικού και πιο ανατρεπτικού εργατικού κινήματος.

Για τη συγκεκριμένη συγκυρία ,όμως, και με δεδομένη την ήδη σάπια κατάσταση στο εργατικό κίνημα χρειάζεται η προώθηση οριζόντιων «από τα κάτω» δομών συνεύρεσης των φοιτητών και των εργαζομένων μέσα από κοινές επιτροπές συντονισμού συλλόγων και σωματείων και η διαμόρφωση ενός ενιαίου προγράμματος πολιτικών διεκδικήσεων. Μόνο μέσα από αυτές μπορεί ο αγώνας να περάσει στα χέρια της πλειοψηφίας και τελικά να πιεστούν και οι γραφειοκρατικές ηγεσίες για κινητοποιήσεις. Για το λόγο αυτό είναι αναγκαία η ανεξάρτητη προσυγκέντρωση του πανεκπαιδευτικού μετώπου (φοιτητών, μαθητών, καθηγητών και δασκάλων) πέρα από τις λογικές του Εργατικού Κέντρου Βόλου και της ΓΣΕΕ που δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν, να εμπνεύσουν και να οδηγήσουν το εργατικό κίνημα στην κοινωνική μάχη του ασφαλιστικού. Πέρα από τις λογικές του ΠΑΜΕ που ενώ αναφέρει ότι είναι εκτός και εναντίον της ΓΣΕΕ ουσιαστικά σέρνεται από αυτήν: ενώ έχει την δυνατότητα να κηρύξει απεργίες σε πολλούς χώρους (όπως τα εργατικά κέντρα Λάρισας και Ιωαννίνων) δεν το έχει κάνει ποτέ τα τελευταία χρόνια. Επίσης, βάζει μια κοντεμένη πολιτική λογική στα πλαίσια της αντίληψής του χωρίς να βάζει τα κυρίαρχα επίδικα της εποχής και των επόμενων κοινωνικών μαχών βάζοντας τους εργαζόμενους σε πεδία ενσωμάτωσης και ρεφορμισμού, χωρίς το κυριότερο να καλεί συνελεύσεις στα σωματεία του και να παίρνει αποφάσεις «από τα κάτω»

ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΜΕΙΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ:

Δίνοντας τη μάχη που αντιστοιχεί στην θυελλώδη έξαρση του φοιτητικού κινήματος τα δύο τελευταία χρόνια, εμποδίζουμε κάθε προσπάθεια υλοποίησης των νομοσχεδίων της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης τόσο ανά ιδρύματα, όσο και ανά σχολές. Κατοχυρώνουμε καλύτερες θέσεις μάχης για το φοιτητικό μας σύλλογο μέσω της προάσπισης των πτυχίων με διευρυμένα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα, ενάντια στην καθηγητική αυθαιρεσία και την εντατικοποίηση, ενάντια σε κάθε προσπάθεια περικοπής των δωρεάν φοιτητικών παροχών και εισαγωγής ιδωτικοοικονομικών και ανταποδοτικών όρων λειτουργίας του πανεπιστημίου.

Σε αυτή τη συγκυρία όπου το ΥΠΕΠΘ προσπαθεί να υλοποιήσει μια κυκλωτική κίνηση απέναντι στο φοιτητικό κίνημα, είναι κομβικής σημασίας η ανάδειξη με κεντρικό στίγμα, του αιτήματος για απόσυρση του νέου Ν. Πλαίσιο, για συνολική ανατροπή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Μοναχά που σε αυτή τη περίοδο, όπου αφενός η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση έχει ανοίξει στο σύνολο των βαθμίδων της εκπαίδευσης (βλ. βάση του 10, άρθρο 16, αξιολόγηση καθηγητών κ.ά.), αφετέρου όπου ανοίγεται το ζήτημα του ασφαλιστικού, αντιστοιχεί στο φοιτητικό κίνημα να μη δώσει τη μάχη μόνο του. Κόντρα σε μια κίνηση από πλευράς κυβέρνησης, να απομονώσει και να περιθωριοποιήσει τα κινήματα της προηγούμενης περιόδου, εμείς προκρίνουμε μια λογική συντονισμού των μαχόμενων κομματιών της εκπαίδευσης στη βάση της συνολικής τους εναντίωσης στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, μια λογική συντονισμού και με φορείς της εργασίας στη βάση της εναντίωσης στις αντιασφαλιστικές αλλαγές, έτσι ώστε να αναβαθμιστεί η δυναμική των αιτημάτων μας και να διαμορφωθούν οι όροι για τη συγκρότηση πλειοψηφικότερων και αποτελεσματικότερων κοινωνικών κινημάτων.

…ΜΕ ΜΕΤΩΠΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ-ΕΡΓΑΣΙΑΣ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Σε μια περίοδο που η κυβέρνηση έχει επιλέξει να ανοίξει μέτωπο σε παιδεία και εργασία η απάντηση δεν θα μπορούσε να είναι διασπασμένη. Τίθενται οι όροι εκείνοι που δημιουργούν το προνομιακό πεδίο σύνδεσης των εργαζομένων με τους φοιτητές και την νεολαία προτάσσοντας ως μοναδική λύση την από κοινού διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Η συνάντηση αυτή είναι αναγκαία κυρίαρχα σε πολιτικό, αλλά και σε χωροχρονικό επίπεδο. Πρέπει με ενιαίο τρόπο εμείς ως αυριανοί εργαζόμενοι με την νεολαία της εργασιακής περιπλάνησης και ανασφάλειας, μαζί με τα πληττόμενα κομμάτια της εργασίας να βγούμε στο προσκήνιο απαιτώντας όλα αυτά που μας κλέβουν. Οι αγώνες που δόθηκαν το προηγούμενο διάστημα από δασκάλους, καθηγητές, μαθητές και τα αιτήματά τους έθεσαν κοινούς και διευρυμένους στόχους με το φοιτητικό κίνημα, δεν κατάφεραν όμως να βρεθούν και χρονικά. Σήμερα, είναι αναγκαία η συνέχιση της προσπάθειας πολιτικής σύνδεσης σε ένα ανώτερο επίπεδο, με γνώμονα τις περσινές φοιτητικές και εργασιακές κινητοποιήσεις με στόχο να δημιουργηθεί και να διευρυνθεί το ρήγμα της κοινωνικής αμφισβήτησης, που θα οδηγήσει στην ρήξη και την ανατροπή των όρων, που θέλουν να διαμορφώσουν για να ζήσουμε αύριο, για εμάς χωρίς εμάς!

ΔΕΝ ΘΑ ΣΠΟΥΔΑΣΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΘΑ ΔΟΥΛΕΨΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΟΠΩΣ ΘΕΛΟΥΝ ΑΥΤΟΙ! ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΙΟ ΚΑΥΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΕΤΩΝ!

Απαιτούμε:

— Να μην προχωρήσει καμία αντιδραστική μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό

— Να αποσυρθεί τώρα ο νέος ΝΟΜΟΣ-ΠΛΑΙΣΙΟ της εντατικοποίησης και της πειθάρχησης και η κοινοτική οδηγία 36/05

— Καμία αναθεώρηση του άρθρου 16 και του Συντάγματος συνολικά

— Άμεση κατάργηση των νόμων ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ, ΙΔΒΕ, ΔΟΑΤΑΠ

— Να μην εφαρμοστούν οι αποφάσεις Μπολόνια, Πράγα, Βερολίνο, Λονδίνο. Να γίνει η Ελλάδα ο σπασμένος κρίκος του Κοινού Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης.

Παλεύουμε για:

— ΕΝΙΑΙΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ Δημόσια και Δωρεάν για όλους. Κανένας διαχωρισμός σε ΑΕΙ-ΤΕΙ και σε μηχανικό-υπομηχανικό. Ενιαία πτυχία χωρίς ειδικεύσεις και κατατμήσεις που θα κατοχυρώνουν εργασιακά δικαιώματα. Ένα πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο. Το πτυχίο μόνη προϋπόθεση για δουλειά χωρίς καμιά διαδικασία πιστοποιήσεων μετά απ’ αυτό. Ισχυρά επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα. Όλα τα δικαιώματα στο πτυχίο. Ενιαίες και αδιάσπαστες προπτυχιακές σπουδές σε κάθε σχολή. Όχι στους 2 κύκλους προπτυχιακών σπουδών του συστήματος της Μπολόνια. Ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών.

— ΛΙΓΟΤΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, μια μόνιμη και σταθερή με πλήρη ασφαλιστική κάλυψη και αύξηση των αποδοχών – όχι στη μερική απασχόληση και στις ελαστικές σχέσεις εργασίας. 1400 ευρώ κατώτατο μισθό για όλους τους εργαζομένους

— Κανένας πολίτης, Έλληνας ή μετανάστης, νέος ή ηλικιωμένος χωρίς ασφαλιστική κάλυψη ή σύνταξη. Άμεση αντιμετώπιση της ανασφάλιστης και μαύρης εργασίας. Πλήρης και αυτοδίκαια δημόσια και δωρεάν ασφαλιστική και υγειονομική κάλυψη για κάθε νέο πτυχιούχο και για κάθε άνεργο μέχρι να βρουν δουλειά. Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων του ΠAΣOK και της NΔ από το 1992 και εξής (Σιούφα, Pέππα κ.λπ.) και μη εφαρμογή των αντιασφαλιστικών οδηγιών της EE. Ενιαία κατώτατη σύνταξη στα 1.400 ευρώ Σύνταξη στην ηλικία των 58 (55 για τις γυναίκες) ή στα 30 χρόνια δουλειάς

— Φέρτε πίσω όλα τα κλεμμένα των ασφαλιστικών ταμείων!

— Διμερής Ασφάλιση όλων των εργαζομένων και ανέργων. Αυτοδίκαιη ασφάλιση όλων των πτυχιούχων.

— Δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγγράμματα, συγκοινωνίες για όλους. Αύξηση των δαπανών για όλες τις κοινωνικές ανάγκες.

— Όλη η εξουσία στις Γενικές Συνελεύσεις.

— Κάτω τα χέρια από το άσυλο – διεύρυνσή του σε εργασιακούς και άλλους χώρους

— Όχι στην ιμπεριαλιστική κατοχή Ιράκ και Λιβάνου, από Ισραήλ- ΟΗΕ -ΗΠΑ-ΕΕ.

— Καμία συμμετοχή της Ελλάδας στην νέα εκστρατεία. Κανένας φαντάρος έξω από τα σύνορα. Να κλείσει η βάση της Σούδας.

Προτείνουμε:

— Συμμετοχή του συλλόγου στο πανεκπαιδευτικό-πανεργατικό-παλλαϊκό συλλαλητήριο μαζί με τους εργαζομένους την Τετάρτη 13 Φλεβάρη, με προσυγκέντρωση του πανεκπαιδευτικού μετώπου, 9.00, Δημαρχείο.

— Καθημερινές δράσεις του Φ.Σ. έτσι όπως θα τις αποφασίσει η Συντονιστική Επιτροπή Κατάληψης μέχρι την επόμενη Γ.Σ. – Εξωστρεφείς δράσεις του Φ.Σ., με αρχή την παρέμβαση στον Αγ.Νικόλαο την Τρίτη το απόγευμα για κάλεσμα στο συλλαλητήριο.

— Κατάληψη της σχολής την Τετάρτη 13 Φλεβάρη

— Δημιουργία ανοιχτής συντονιστικής επιτροπής κατάληψης. Η συντονιστική επιτροπή να έχει όλη την ευθύνη των εκδηλώσεων. Να μην έχει μόνο το ρόλο της εφαρμογής της απόφασης αλλά μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες να είναι χώρος πραγματικής πολιτικής ζύμωσης και αντιπαράθεσης. Αποτέλεσμα αυτού μπορεί να είναι η κοινή δράση, ο περαιτέρω σχεδιασμός, ακόμα και μία πρόταση σε επόμενη Γ. Σ . και σε ένα Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων. Σε καμία περίπτωση δεν θα αντιτίθεται στην απόφαση της Γ.Σ. του Συλλόγου. Πρώτη συνάντηση,Α3,αμέσως μετά τη Γ. Σ

— Κάλυψη των εξόδων από το ταμείο του Συλλόγου

— Παρέμβαση του Φ.Σ. μετά την Συντονιστική Επιτροπή Κατάληψης στον Αγ.Νικόλαο με μοίρασμα της απόφασης και κάλεσμα στην απεργιακή συγκέντρωση της Τετάρτης

— Νέα Γενική Συνέλευση του Φοιτητικού Συλλόγου την Πέμπτη 21 Φλεβάρη, 13.00, ΑΜΦ

ΧΩΡΟΑΤΑΞΙΑ Ε.Α.Α.Κ

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΧΩΡ. ΜΗΧ. ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 12 ΦΛΕΒΑΡΗ,14.00,ΑΜΦ

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ…ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΦΛΕΒΑΡΗ

Δύο μήνες μετά τη μεγαλειώδη απεργία των εργαζομένων ενάντια στις αλλαγές που προωθούνται στο ασφαλιστικό, η ελληνική επικαιρότητα φαίνεται να επικεντρώνεται σε σκάνδαλα, εκβιασμούς, συναλλαγές, διαφθορά. Τα μεγάλα θέματα, από το σκάνδαλο Ζαχόπουλου μέχρι το σκάνδαλο Siemens και από την επερχόμενη ιδιωτικοποίηση των δύο μεγάλων λιμένων της χώρας σε Πειραιά και Θεσσαλονίκη μέχρι την έντονη και βίαιη κρατική καταστολή των τελευταίων ημερών, εκδηλώνουν τη βαθειά πολιτική κρίση του συστήματος. Για άλλη μια φορά έρχεται στο προσκήνιο η δράση του παρακράτους με επιθέσεις σε συλλόγους, συνδικαλιστικές κινήσεις και καταλήψεις, με σκοπό τον εκφοβισμό του εργατικού κινήματος, ενώ εμφανίζονται ξανά τα φασιστοειδή της Χρυσής Αυγής να συνεργάζονται με τις δυνάμεις των ΜΑΤ για να επιτεθούν και να τραυματίσουν διαδηλωτές που στις 2 Φλεβάρη πραγματοποίησαν αντισυγκέντρωση για την επέτειο των Ιμίων.

Όλα αυτά σε ένα κλίμα αναβρασμού, με το εργατικό κίνημα να ανασυγκροτείται και να ετοιμάζεται για νέες κινητοποιήσεις, μετρώντας ήδη από τις αρχές της χρονιάς απεργίες και διαδηλώσεις με υψηλό ποσοστό συμμετοχής από μικρά σωματεία όπως το σωματείο βιβλίου – χάρτου, και αναμένοντας μια ακόμη μεγάλη απεργία στις 13 Φλεβάρη, εν αναμονή της κατάθεσης του νομοσχεδίου για το ασφαλιστικό από την κυβέρνηση στις 15 του μηνός.

Οι τροποποιήσεις που έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση εδώ και μήνες για το ασφαλιστικό σύστημα πλήττουν όχι μόνο τους εργαζομένους, αλλά και ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας, από φοιτητές μέχρι συνταξιούχους. Παρά την παραίτηση Μαγγίνα, παρά τις δηλώσεις του πρωθυπουργού για ένα πιο «λάιτ» νομοσχέδιο, γνωρίζουμε ότι οι αλλαγές που προετοιμάζονται κινούνται σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις κι έχουν συγκεκριμένους στόχους. Πλήττουν τους μισθούς μας, που έρχονται σε άμεση συνάρτηση με τις συντάξεις μας. Οι αλλαγές που έρχονται στο ασφαλιστικό σύστημα περιλαμβάνουν το συνολικό περιεχόμενο ουσιαστικής κατάργησης των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων μέσω:

· Ενοποίησης των ταμείων προς τα κάτω

· Μείωσης των συντάξεων των εργαζομένων

· Αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης

Με αυτούς τους όρους και με αυτές τις αφορμές θα πρέπει να δράσουμε σαν φοιτητές, σαν εργαζόμενοι, σαν πολίτες. Η απεργία που πραγματοποιήθηκε στις 12 Δεκέμβρη απέδειξε ότι το εργατικό κίνημα, ανεξάρτητο από γραφειοκρατικές δομές και τις όπως είναι η ΓΣΕΕ, μπορεί να απαιτήσει, να διεκδικήσει, να αποκτήσει χωρίς διαλόγους αλλά στο δρόμο. Τα υψηλόβαθμα στελέχη της ΓΣΕΕ, βλέποντας ότι το εργατικό κίνημα δεν έχει σκοπό να κάνει πίσω και έχοντας ως μοναδικό τρόπο δράσης τους τις μονοήμερες απεργίες, κυρήσσουν την απεργία στις 13 του Φλεβάρη.

Φοιτητές, εργαζόμενοι με μέτωπο παιδείας – εργασίας - δημοκρατίας

Σε μια περίοδο που η κυβέρνηση έχει επιλέξει να ανοίξει μέτωπο σε παιδεία, εργασία και δημοκρατικά δικαιώματα η απάντηση δεν μπορεί να είναι διασπασμένη. Έχουν τεθεί οι όροι σύνδεσης φοιτητών κι εργαζομένων προτάσσοντας ως μοναδική λύση την από κοινού διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Πρέπει να αποδείξουμε ότι ο αγώνας δεν είναι μόνο των εργαζομένων, μας αφορά όλους, και πρώτους εμάς τους φοιτητές, τη γενιά των 600 ευρώ, τη γενιά που θεωρεί την ανασφάλιστη εργασία κάτι το δεδομένο. Η ασφάλιση είναι δικαίωμα όλων, και όλοι μπορούμε να την διεκδικήσουμε!

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΧΩΡ. ΜΗΧ.

ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 12 ΦΛΕΒΑΡΗ

14.00, ΑΜΦ

ΧΩΡΟΑΤΑΞΙΑ Ε.Α.Α.Κ

Καμία ανοχή στους φασίστες

ΓΙ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΕΛ.ΑΣ. – ΦΑΣΙΣΤΟΕΙΔΩΝ

Το Σάββατο 2 Φλεβάρη γίναμε ακόμη μια φορά μάρτυρες της αγαστής και προκλητικής συνεργασίας του κράτους και των κατασταλτικών θεσμών του (Ελληνική Αστυνομία και δυνάμεις καταστολής) με το παρακράτος και τη νεοφασιστική και παράνομη οργάνωση της Χρυσής Αυγής. Αποτέλεσμα όλων αυτών: ο τραυματισμός 40 ατόμων, εκ των οποίων τα 5 πολύ σοβαρά, με τραύματα από μαχαιρώματα οι 2 από αυτούς(ο ένας με διάτρηση στομάχου) και άλλοι 3 με ανοιγμένα τα κεφάλια από τους ανεγκέφαλους φασίστες. Και όλα αυτά με την ανοχή και την βοήθεια των δυνάμεων των ΜΑΤ. Πιο συγκεκριμένα τα γεγονότα έχουν ως εξής:

Κάθε χρόνο η παρακρατική οργάνωση της Χρυσής Αυγής στις 2 Φλεβάρη πραγματοποιεί εκδήλωση για την επέτειο των Ιμίων και των γεγονότων του 1996. Παραδοσιακά κάθε χρόνο όλες οι αντιφασιστικές-αντιρατσιστικές οργανώσεις, αντιεξουσιαστές και άλλα συνδικαλιστικά σωματεία και ομοσπονδίες (ΑΔΕΔΥ, ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, φοιτητικοί σύλλογοι) πραγματοποιούν αντι-συγκέντρωση για την παρεμπόδιση της πραγματοποίησης της παράνομης εκδήλωσης από τους φασίστες. Έτσι εδώ και 12 χρονια η εκδήλωση της Χρυσής Αυγής δεν πραγματοποιείται ποτέ αφού το αντιφασιστικό-αντιρατσιστικό κίνημα δίνει το βροντερό παρόν και απαντάει με τη δύναμη του σε κάθε φασιστική μάζωξη.

Όμως φέτος η συνεργασία κράτους-φασιστοειδών είχε διαφορετικές βλέψεις και εφάρμοσε διαφορετικό σχέδιο. Οι πάνοπλοι-κρανοφόροι «αυγοκέφαλοι» φασίστες είχαν καταλάβει την πλατεία Κολοκοτρώνη (τόπος πραγματοποίησης της εκδήλωσης αλλά και της αντιφασιστικής συγκέντρωσης) από νωρίς το πρωί με πλήρη εξοπλισμό: μαχαίρια, λοστούς, τσεκούρια. Καθώς η πορεία των αντιφασιστικών οργανώσεων πλησίαζε προς την πλατεία φάνηκαν περίτρανα οι σκοποί του κράτους αλλά και των φασιστών: τα ΜΑΤ ενω στην αρχή προστάτεψαν τους 50 φασίστες, στη συνέχεια «άνοιξαν» τις αλυσίδες τους για να επιτεθούν από κοινού στους διαδηλωτές. Τα φασιστοειδή χτυπούσαν αλύπητα με ελληνικές σημαίες και λοστούς υπό την ανοχή και συνεργασια των ΜΑΤ, τα οποία βοηθούσαν χτυπώντας, απωθώντας και δυσκολεύοντας τους συγκεντρωμένους με εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων. Τα αποτελέσματα γνωστά. 5 σοβαρά τραυματισμένοι και δεκαδες διαδηλωτές και πολίτες τραυματισμένοι από τις ρίψεις πετρών και χημικών . Στη συνέχεια και σε μια προσπαθεια συγκέντρωσης ακόμη περισσότερου κόσμου, πραγματοποιήθηκε κατάληψη της πρυτανείας στα Προπύλαια. Οταν η συνέλευση της κατάληψης αποφάσισε να εγκαταλειφθεί ο χώρος με πορεία και ενώ δεν υπήρχε κανένας προφανής λόγος, αφού τα φασιστοειδή είχαν από προ πολλού κρυφτεί στις τρύπες τους, η αστυνομία «δικαιολόγησε» το γιατί έφτασε να αποτελεί ένα από τα πιο σάπια στηρίγματα αυτής της κοινωνιας. Με άσκηση βίαιης «προληπτικής» καταστολής στους διαδηλωτές χτύπησε με ανελέητη μανία έχοντας ως συνέπεια 35 τραυματίες, 50 προσαγωγές και μία σύλληψη.

Η κυβέρνηση και η ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. φέρει ακέραιη την ευθύνη για τα όσα έγιναν. Χρειάστηκαν 5 τραυματίες για να απαγορευτεί τελικά η συγκέντρωση των φασιστών στην πλατεία Κολοκοτρώνη. Επίσης, οι «ίσες αποστάσεις» του ΛΑΟΣ από θύτες και θύματα αποδεικνύει για μια ακόμη φορά τα νήματα που συνδέουν τους φασίστες με την κοινοβουλευτική ακροδεξιά. Αποδείχτηκε για μια ακόμη φορά αυτό που οι αντιφασίστες διαδηλωτές έλεγαν: «ότι η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ δεν είναι μια ακόμα πολιτική άποψη, αλλά μια στυγνή συμμορία δολοφόνων.» Είναι σαφές ότι το κύμα αυταρχισμού (λιμάνια, επιθέσεις ενάντια σε εργατικά σωματεία, και στέκια συλλογικοτήτων στις γειτονιές, σε μετανάστες κλπ) δείχνει ότι η κυβέρνηση της ΝΔ επιδιώκει, με την συναίνεση του ΠΑΣΟΚ, να ξεπεράσει την όλο και πιο μεγάλη κρίση του πολιτικού συστήματος και την μπόχα από την μυρωδιά των σκανδάλων, συντρίβοντας τις λαϊκές αντιστάσεις, προχωρώντας την αντεργατική πολιτική (ασφαλιστικό, λιτότητα, ιδιωτικοποιήσεις, εκπαιδευτική “μεταρρύθμιση”).

Καταδικάζουμε αυτή την ενέργεια και κάθε άλλη τέτοιου είδους. Την απάντηση απέναντι στον κυβερνητικό-κρατικό αυταρχισμό και τα ακροδεξιά παρακλάδια του θα την δώσει το μαζικό λαϊκό κίνημα. Ένα τέτοιο μεγάλο μαζικό πολιτικό κίνημα για την ήττα της πολιτικής της κυβέρνησης και της ΕΕ, την ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ, την αποτροπή της αντιδραστικής αναδιάταξης του πολιτικού συστήματος, και την ριζική αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών σε όφελος των εργαζόμενων, την υπεράσπιση και διεύρυνση των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Μόνο ένα τέτοιο κίνημα θα μπορέσει να αποκρούσει και να νικήσει την κρατική τρομοκρατία και τα ακροδεξιά παρακλάδια της.

· Απαιτούμε την σύλληψη και την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων των νέων επιθέσεων!

· Απαιτούμε την πολιτική καταδίκη της φυσικής και πολιτικής ηγεσίας της αστυνομίας, η οποία είναι συνένοχη για τους πεντε τραυματίες.

· Απαιτούμε το κλείσιμο όλων των φασιστικών οργανώσεων και εφημερίδων!

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ - ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ!

Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση Βόλου

Επανεμφανίζουμε το κείμενο του ασφιλιστικού για την αποφυγή του αποπροσανατολισμού τον οποίο προσπαθεί η κυβέρνηση και τα Μ.Μ.Ε. (Γ.Σ. 12/2,14.00)

ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ:Ο ΚΟΜΒΟΣ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΜΠΛΟΚ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Τα τελευταία χρόνια η επίθεση των κυβερνήσεων και των άλλων συνιστωσών του αστικού μπλοκ εξουσίας(ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ε.Ε.-ΣΕΒ) έχει ενταθεί σε όλους τους τομείς –εργασιακό, εκπαιδευτικό, κοινωνικό, δημοκρατικές ελευθερίες- της ζωής μας. Το αποκορύφωμα αυτών των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων την τελευταία δεκαετία είναι η αντιδραστική αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού σε μια συνέχεια των αλλαγών στην εργασία και την παιδεία. Αλλαγές που ως στόχο έχουν την παραγωγή ενός μοντέλου αποφοίτου ελαστικού, αναλώσιμου και ανασφάλιστου εργαζόμενου που κατά τη διάρκεια του εργασιακού του βίου δεν θα μπορεί να ασχοληθεί με κανέναν άλλο τομέα της κοινωνικής και οικογενειακής του ζωής. Μία τομή για το νέο μοντέλο του εργαζόμενου του οποίου το πτυχίο(το οποίο προήλθε από το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο) δεν θα έχει καμία αξία στον εργασιακό του περίγυρο, ο οποίος θα υποχρεώνεται από την ίδια τη φύση της εργασίας και των νέων κοινωνικών δομών να αλλάζει εργασιακό περιβάλλον με μεγάλη συχνότητα και που θα υποχρεώνεται στον αέναο κύκλο της ημιαπασχόλησης-ανεργίας-επανακατάρτισης. Έτσι μετά την εργασιακή και εκπαιδευτική αναδιάρθρωση (η οποία αυτόν τον καιρό αρχίζει να εφαρμόζεται με διάφορα προεδρικά διατάγματα) σειρά παίρνει το ασφαλιστικό σύστημα. Και το θέμα της αντιδραστικής ασφαλιστικής αναδιάρθρωσης πρέπει να απασχολήσει το φοιτητικό κίνημα όχι μόνο γιατί εμείς, η γενιά των 700 ευρώ, η πρώτη γενιά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη, θα είμαστε οι πρώτοι που θα υποστούμε τις αλλαγές αυτές αλλά και επειδή πλέον το φοιτητικό κίνημα αντιλαμβάνεται τη συνολική επίθεση που δέχονται όλα τα κοινωνικά κομμάτια και απέναντι σε αυτήν προτάσσουμε μια συνολική απάντηση, συνολικές διεκδικήσεις για το δικό μας μέλλον που θα αποφασίζουμε εμείς για εμάς και όχι αυτοί για εμάς, χωρίς εμάς.

ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥàΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΛΕΗΛΑΣΙΑ

Ο τομέας του ασφαλιστικού λειτουργούσε μέχρι τώρα μέσω ενός συστήματος εισφοράς ενός ποσού χρημάτων από πλευράς των εργαζομένων στα αντίστοιχα ασφαλιστικά ταμεία που άνηκε ο καθένας. Συγκεκριμένα, κατά την διάρκεια εξάσκησης του επαγγέλματός ή της ειδικότητας του, ο εργαζόμενος ήταν υποχρεωμένος να καταβάλλει ένα ποσό από το μισθό του στο ταμείο του, ώστε να μπορεί να λειτουργήσει το ασφαλιστικό σύστημα, το οποίο ουσιαστικά από τη λειτουργία του άρχισε να χωλαίνει. Η δυσλειτουργία του αυτή, σε βάρος πάντα των εργαζομένων, οφείλεται τόσο στην ίδια τη φύση του καπιταλιστικού συστήματος όσο και τις ίδιες τις βλέψεις-πράξεις των εκάστοτε αστικών κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια. Από την αρχή κιόλας ισχύος του συστήματος παρατηρήθηκαν τρεις τάσεις που συντέλεσαν στην σημερινή «μαύρη» εικόνα του. Από τη μία πλευρά τα χρήματα των ταμείων προέρχονταν αποκλειστικά από τους ίδιους τους εργαζόμενους με την παράλληλη μηδαμινή εισφορά από τους εργοδότες και το κράτος. Επιπλέον, πραγματοποιήθηκε μεγάλη απορρόφηση των χρημάτων αυτών προς όφελος μεγάλων επιχειρήσεων και τραπεζών και γενικότερα στην κατεύθυνση σταδιακής διόγκωσης και ισχυροποίησης του κεφαλαίου και όλων των δυναμικών συντελεστών του μέσω κρατικών επιχορηγήσεων και δανείων τα οποία δίνονταν άτοκα από τις τράπεζες. Τέλος, το πλήθος των μεταναστών που εγκαταστάθηκαν στη Ελλάδα και αποτελούσαν τον πυρήνα της παραγωγικής μηχανής παρέμενε σε καθεστώς ανασφάλιστης και μαύρης εργασίας καθιστώντας τους αδύναμους να εξασφαλίσουν ένα σίγουρο εργασιακό μέλλον, ενισχύοντας τις απώλειες των ταμείων και των αποθεματικών τους. Έτσι, φτάσαμε λίγο πολύ στη ζοφερή εικόνα του ασφαλιστικού που παρουσιάζεται σήμερα από την κυβέρνηση και τις μεταρρυθμιστικές προτάσεις που « προτάσσει» ως λύση στο αδιέξοδο που φτάσαμε.

Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ:

Για τους λόγους αυτούς ,λοιπόν, η κυβέρνηση έχει εξαγγείλει στοχευμένες τροποποιήσεις στο ασφαλιστικό σύστημα οι οποίες δεν αποτελούν τελικά σωσίβιο και σωτηρία για την κοινωνική μας ασφάλιση αλλά ουσιαστική κατάργησή της μαζί με πολλά εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων. Καταρχήν, το θέμα του ασφαλιστικού είναι πρωτίστως μισθολογικό και κατά δεύτερον πολιτικό. Είναι μεταρρυθμίσεις οι οποίες στοχεύον και πλήττουν άμεσα και τους μισθούς μας, οι οποίοι είναι σε άμεση εξάρτηση και με την ασφάλισή μας. Οι αλλαγές που έχουν εξαγγείλει περιλαμβάνουν το συνολικό περιεχόμενο ουσιαστικής κατάργησης των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων μέσω:

· Μείωσης των συντάξεων των εργαζομένων

· Αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης

· Ενοποίηση των ταμείων προς τα κάτω

· Προώθηση ενός ασφαλιστικού συστήματος τριών πυλώνων

Έτσι το «κράτος πρόνοιας»το οποίο εξαγγέλουν οι νέο-φιλελεύθερες κυβερνήσεις έχει μετατραπεί σε αναγκαίο βάρος. Άμεση συνέπεια της οδήγησης από την «παθητική» στην «ενεργητική» πολιτική ασφάλειας, δηλαδή το πέρασμα από την στήριξη του κράτους στο ασφαλιστικό σύστημα και στις εισφορές του εργαζόμενου στην στήριξη του εργοδότη ώστε αυτός να δρα ανεξέλεγκτα και με όρους εκμετάλλευσης του εργαζόμενου, είναι η μετατροπή της κοινωνικής ασφάλισης από κοινωνικό σε ατομικό δικαίωμα, καθώς το κάθε άτομο καλείται να εκμεταλλευτεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις δυνατότητες που του παρέχονται για μια όσο το δυνατόν καλύτερη ασφάλιση, εργασία και παιδεία. Με αυτό τον τρόπο η χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης θα βαραίνει όλο και περισσότερο τον ίδιο τον εργαζόμενο είτε άμεσα (αύξηση ασφαλιστικών εισφορών – παράταση του απαιτούμενου εργάσιμου βίου για τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος, αυξημένη συμμετοχή σε φάρμακα, νοσήλια κλπ), είτε έμμεσα (φόροι υπέρ της κοινωνικής ασφάλισης – ελαφρύνσεις και απαλλαγές των εργοδοτών από τις ασφαλιστικές τους εισφορές όταν δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας κλπ).

Επιπλέον η ασφαλιστική προστασία θα παρέχεται όλο και περισσότερο με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια εξασφαλίζοντας παροχές ανάλογες των ασφαλιστικών εισφορών μετατρέποντας το ασφαλιστικό σύστημα από αναδιανεμητικό σε ανταποδοτικό, ενώ και η διαχείριση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων θα γίνεται από ιδιωτικές εταιρείες και όχι από το διοικητικό προσωπικό των ασφαλιστικών ταμείων. Μία «αναγκαιότητα των καιρών καθώς ακόμη και η έννοια του ασφαλιστικού κινδύνου έχει τροποποιηθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε η αλληλεγγύη μεταξύ των γενιών να είναι ανεπαρκής. Αλλαγή η οποία προήλθε από την συνεχώς αυξανόμενη ανεργία, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την αύξηση των κοινωνικά αποκλεισμένων. Με λίγα λόγια θα μπορούσαμε να πούμε ότι επιχειρούν να δημιουργήσουν ένα ασφαλιστικό σύστημα τριών πυλώνων. Ο πρώτος πυλώνας θα αφορά μια συμβολική – πενιχρή σύνταξη (ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα) απαλλάσσοντας το κράτος από τα περιττά έξοδα της κοινωνικής ασφάλισης, ενώ ο δεύτερος ή «εργασιακός (επαγγελματικά ταμεία) – για τα οποία θα πληρώνουν μόνο ο εργαζόμενος και ο εργοδότης θα αποτελεί την κύρια πηγή της σύναξης (εννοείται με το κεφαλαιοποιητικό – ανταποδοτικό σύστημα). Τέλος ο τρίτος ή «ατομικός» θα είναι προαιρετικός και θα υλοποιείται μέσω των ιδιωτικών εταιρειών (μια καινούρια αγορά ανοίγεται για το κεφάλαιο).

ΤΙ ΑΛΛΑΖΕΙ ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΥΣ:

Μετά την αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού που προωθεί η κυβέρνηση μέσα σε όλα τα θιγόμενα ταμεία, όπως είναι φυσικό είναι και το ταμείο των μηχανικών(ΤΣΜΕΔΕ), όπου ενοποιείται στο Ταμείο Επιστημών μαζί με νομικούς, δημοσιογράφους, γιατρούς κλπ. Εμείς όμως ως μηχανικοί θιγόμαστε σε εξαιρετικά μεγαλύτερο βαθμό από τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα είναι η διατήρηση του διαχωρισμού μεταξύ νέων και παλαιών ασφαλισμένων, (προ και μετά του 1993) και επιπλέον αυξάνοντας την εισφορά των ’’νέων’’ ασφαλισμένων ενώ παράλληλα αυξημένες είναι και οι εισφορές των παλαιών. Έτσι χάνεται η όποια ευκαιρία ομογενοποίησης των μελών του ταμείου. Παύει η κατοχύρωση της προβλεπόμενης και από τον Ν.2084/92 τριμερής χρηματοδότησης του συστήματος με αποτέλεσμα την περαιτέρω οικονομική επιβάρυνση των ασφαλισμένων. Είναι χαρακτηριστικό ότι στους τρεις από τους τέσσερις συνταξιοδοτικούς κλάδους του ΤΣΜΕΔΕ, δεν προβλέπεται καμία κρατική συμμετοχή και στους δύο ούτε καν εργοδοτική. Δεν προβλέπεται καμιά δυνατότητα διευκόλυνσης για ρύθμιση παλιών οφειλών με μεταβατικές διατάξεις. Και τέλος δεν προβλέπεται καμιά παρέμβαση στον ΚΥΤ (Κλάδος Υγείας Τεχνικών, καλύπτει υγειονομικά τους ασφαλισμένους του, με την προϋπόθεση ότι κατέχουν θεωρημένο βιβλιάριο ασθενείας, (Ν. 1259, άρθρο 1, παρ. 5).) με αποτέλεσμα να παραμένουν χρονίζοντα τα μεγάλα προβλήματα του.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΕΙΩΝ ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ:

Πρέπει την περίοδο αυτή να γίνουν πραγματικά βήματα συντονισμού του αγώνα όλων των κομματιών της κοινωνίας. Γιατί οι αλλαγές στην εκπαίδευση συνδέονται άρρηκτα με την επίθεση στα εργατικά δικαιώματα. Γιατί ο αγώνας για καλύτερες συνθήκες εκπαίδευσης και εργασίας περνάει μέσα από την εναντίωση στην καταστολή και την τρομοκράτηση για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Ειδικά τώρα που η κυβέρνηση θέλει να προωθήσει ξεχωριστά τις πτυχές των αλλαγών που ετοιμάζει πρέπει να βρει απέναντι της ένα ενιαίο μέτωπο αγώνα. Σε αυτή την προσπάθεια δεν αρκεί μια πίεση προς ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ για απεργίες, ειδικά από τη στιγμή που αρνούνται κάθε φορά την προοπτική αυτή.

Ο ρόλος των συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών είναι πιο εμφανής από ποτέ. Από τα μέσα της ύπαρξης των ομοσπονδιών αυτών έχει μεταλλαχθεί ο ρόλος τους. Πλέον, σε δομή, ηγεσία αλλά και εν γένει χαρακτηριστικά οι ομοσπονδίες αυτές δεν μπορούν να ανακινήσουν και να διεξάγουν κοινωνικούς αγώνες. Αντιθέτως στέκονται απέναντι και αντιθετικά σε αυτούς: έχουν ιδρύσει την Ακαδημία της ΓΣΕΕ(ένα πρότυπο ιδιωτικό πανεπιστήμιο), δεν μπορούν να συνδέσουν το εργατικό κίνημα, το οποίο έχουν αποκοιμίσει και το έχουν τοποθετήσει σε απραγία, με κανένα κοινωνικό αγωνιζόμενο κομμάτι(όπως το φοιτητικό κίνημα που επί δύο χρόνια δεν έκανε ούτε μία ώρα στάση εργασίας, έστω για συμπαράσταση), δέχονται αύξηση 0,7 ευρώ στους μισθούς των εργαζομένων χωρίς ουσιαστικά κανένα διεκδικητικό-επιθετικό πρόταγμα για τους εργαζομένους. Είναι πλέον πιο φανερό από ποτέ ότι το υπάρχον εργατικό κίνημα έτσι όπως είναι δομημένο και απαξιωμένο από την όλη συμπεριφορά και την όλη μετάλλαξη της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δεν έχει περιθώρια για δημιουργία κοινωνικών αγώνων που θα στοχεύουν σε ρήγματα των κοινωνικών σχηματισμών και των κοινωνικών καταστάσεων αλλά και που δεν θα μπορεί να υπερασπιστεί τουλάχιστον τις ,ήδη με μαχητικούς αγώνες, κατακτήσεις των εργαζομένων. Χρειάζεται η υπέρβαση των ορίων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, τόσο των ηγεσιών όσο και των δομών αυτών των ομοσπονδιών, σε μία λογική σχηματισμού ενός αγωνιζόμενου, πιο μαχητικού , πιο συνολικού και πιο ανατρεπτικού εργατικού κινήματος.

Για τη συγκεκριμένη συγκυρία ,όμως, και με δεδομένη την ήδη σάπια κατάσταση στο εργατικό κίνημα χρειάζεται η προώθηση οριζόντιων «από τα κάτω» δομών συνεύρεσης των φοιτητών και των εργαζομένων μέσα από κοινές επιτροπές συντονισμού συλλόγων και σωματείων και η διαμόρφωση ενός ενιαίου προγράμματος πολιτικών διεκδικήσεων. Μόνο μέσα από αυτές μπορεί ο αγώνας να περάσει στα χέρια της πλειοψηφίας και τελικά να πιεστούν και οι γραφειοκρατικές ηγεσίες για κινητοποιήσεις. Για το λόγο αυτό και για τις 12 Δεκέμβρη προτείνουμε και ανεξάρτητη προσυγκέντρωση του πανεκπαιδευτικού μετώπου (φοιτητών, μαθητών, καθηγητών και δασκάλων) πέρα από τις λογικές του Εργατικού Κέντρου Βόλου και της ΓΣΕΕ που δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν, να εμπνεύσουν και να οδηγήσουν το εργατικό κίνημα στην κοινωνική μάχη του ασφαλιστικού. Το σύνθημα «τέρμα στα παζάρια των γραφειοκρατών, αγώνας στα χέρια των εργατών». Πέρα από τις λογικές του ΠΑΜΕ που ενώ αναφέρει ότι εκτός και εναντίον της ΓΣΕΕ ουσιαστικά σέρνεται από αυτήν: ενώ έχει την δυνατότητα να κηρύξει απεργίες σε πολλούς χώρους (όπως τα εργατικά κέντρα Λάρισας και Ιωαννίνων) δεν το έχει κάνει ποτέ τα τελευταία χρόνια. Επίσης, βάζει μια κοντεμένη πολιτική λογική στα πλαίσια της αντίληψής του χωρίς να βάζει τα κυρίαρχα επίδικα της εποχής και των επόμενων κοινωνικών μαχών βάζοντας τους εργαζόμενους σε πεδία ενσωμάτωσης και ρεφορμισμού.

ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΜΕΙΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ:

Δίνοντας τη μάχη που αντιστοιχεί στην θυελλώδη έξαρση του φοιτητικού κινήματος τα δύο τελευταία χρόνια, εμποδίζουμε κάθε προσπάθεια υλοποίησης των νομοσχεδίων της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης τόσο ανά ιδρύματα, όσο και ανά σχολές. Κατοχυρώνουμε καλύτερες θέσεις μάχης για το φοιτητικό μας σύλλογο μέσω της προάσπισης των πτυχίων με διευρυμένα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα, ενάντια στην καθηγητική αυθαιρεσία και την εντατικοποίηση, ενάντια σε κάθε προσπάθεια περικοπής των δωρεάν φοιτητικών παροχών και εισαγωγής ιδιωτικοοικονομικών και ανταποδοτικών όρων λειτουργίας του πανεπιστημίου.

Σε αυτή τη συγκυρία όπου το ΥΠΕΠΘ προσπαθεί να υλοποιήσει μια κυκλωτική κίνηση απέναντι στο φοιτητικό κίνημα, είναι κομβικής σημασίας η ανάδειξη με κεντρικό στίγμα, του αιτήματος για απόσυρση του νέου Ν. Πλαίσιο, για συνολική ανατροπή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Μοναχά που σε αυτή τη περίοδο, όπου αφενός η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση έχει ανοίξει στο σύνολο των βαθμίδων της εκπαίδευσης (βλ. βάση του 10, άρθρο 16, αξιολόγηση καθηγητών κ.ά.), αφετέρου όπου ανοίγεται το ζήτημα του ασφαλιστικού, αντιστοιχεί στο φοιτητικό κίνημα να μη δώσει τη μάχη μόνο του. Κόντρα σε μια κίνηση από πλευράς κυβέρνησης, να απομονώσει και να περιθωριοποιήσει τα κινήματα της προηγούμενης περιόδου, εμείς προκρίνουμε μια λογική συντονισμού των μαχόμενων κομματιών της εκπαίδευσης στη βάση της συνολικής τους εναντίωσης στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, μια λογική συντονισμού και με φορείς της εργασίας στη βάση της εναντίωσης στις αντιασφαλιστικές αλλαγές, έτσι ώστε να αναβαθμιστεί η δυναμική των αιτημάτων μας και να διαμορφωθούν οι όροι για τη συγκρότηση πλειοψηφικότερων και αποτελεσματικότερων κοινωνικών κινημάτων.

…ΜΕ ΜΕΤΩΠΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ-ΕΡΓΑΣΙΑΣ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Σε μια περίοδο που η κυβέρνηση έχει επιλέξει να ανοίξει μέτωπο σε παιδεία και εργασία η απάντηση δεν θα μπορούσε να είναι διασπασμένη. Τίθενται οι όροι εκείνοι που δημιουργούν το προνομιακό πεδίο σύνδεσης των εργαζομένων με τους φοιτητές και την νεολαία προτάσσοντας ως μοναδική λύση την από κοινού διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Η συνάντηση αυτή είναι αναγκαία κυρίαρχα σε πολιτικό, αλλά και σε χωροχρονικό επίπεδο. Πρέπει με ενιαίο τρόπο εμείς ως αυριανοί εργαζόμενοι με την νεολαία της εργασιακής περιπλάνησης και ανασφάλειας, μαζί με τα πληττόμενα κομμάτια της εργασίας να βγούμε στο προσκήνιο απαιτώντας όλα αυτά που μας κλέβουν. Οι αγώνες που δόθηκαν το προηγούμενο διάστημα από δασκάλους, καθηγητές, μαθητές και τα αιτήματά τους έθεσαν κοινούς και διευρυμένους στόχους με το φοιτητικό κίνημα, δεν κατάφεραν όμως να βρεθούν και χρονικά. Σήμερα, είναι αναγκαία η συνέχιση της προσπάθειας πολιτικής σύνδεσης σε ένα ανώτερο επίπεδο, με γνώμονα τις περσινές φοιτητικές και εργασιακές κινητοποιήσεις με στόχο να δημιουργηθεί και να διευρυνθεί το ρήγμα της κοινωνικής αμφισβήτησης, που θα οδηγήσει στην ρήξη και την ανατροπή των όρων, που θέλουν να διαμορφώσουν για να ζήσουμε αύριο, για εμάς χωρίς εμάς!

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

— Κανένας πολίτης, Έλληνας ή μετανάστης, νέος ή ηλικιωμένος χωρίς ασφαλιστική κάλυψη ή σύνταξη. Άμεση αντιμετώπιση της ανασφάλιστης και μαύρης εργασίας.

— Πλήρης και αυτοδίκαια δημόσια και δωρεάν ασφαλιστική και υγειονομική κάλυψη για κάθε νέο πτυχιούχο και για κάθε άνεργο μέχρι να βρουν δουλειά.

— Σταδιακή μείωση της εργατικής εισφοράς, χωρίς μείωση της σύνταξης, με προοπτική να πληρώνουν για την ασφάλιση και τη σύνταξη μόνο το κράτος και οι εργοδότες.

— Δημόσια και δωρεάν –χωρίς καμιά επιβάρυνση- ιατρική και φαρμακευτική κάλυψη όλων των ασφαλισμένων.

— Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων του ΠAΣOK και της NΔ από το 1992 και εξής (Σιούφα, Pέππα κ.λπ.) και μη εφαρμογή των αντιασφαλιστικών οδηγιών της EE.

— Ενιαία κατώτατη σύνταξη στα 1.400 ευρώ

— Σύνταξη στην ηλικία των 58 (55 για τις γυναίκες) ή στα 30 χρόνια δουλειάς.

— Επέκταση -και όχι περιορισμός- των βαρέων και ανθυγιεινών και σε νέα τμήματα εργαζομένων που το έχουν ανάγκη, παράλληλα με μέτρα πρόληψης και προστασίας της υγείας στους χώρους δουλειάς.

— Να αποδώσουν άμεσα στα ταμεία τα τεράστια ποσά που καταλήστευσαν εργοδότες, τράπεζες και κράτος (περίπου 60 δισ. ευρώ ως τα τέλη του ’90).

— Άμεση απόδοση –και όχι χαριστικές ρυθμίσεις- των ανείσπρακτων οφειλών ιδιωτικών αλλά και κρατικών επιχειρήσεων προς το IKA. Σε αντίθετη περίπτωση, μη χορήγηση ασφαλιστικής ενημερότητας ή δέσμευση των κινητών και ακίνητων περιουσιακών τους στοιχείων.

— Μία συνεχής και σταθερή δουλειά για όλους. Κατάργηση κάθε μορφής ελαστικής – προσωρινής – ανασφάλιστης εργασίας. Κατάργηση των νόμων για την μερική απασχόληση, για τη διευθέτηση και την κατάργηση του 8ώρου, των προγραμμάτων για την απόκτηση εργασιακής εμπειρίας, των συμβάσεων ορισμένου χρόνου – μονιμοποίηση των συμβασιούχων στο δημόσιο και αορίστου για τους συμβασιούχους στον ιδιωτικό.

— Αποκλειστικά δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα (σύνταξη, υγεία, πρόνοια) και κατάργηση κάθε μορφής ιδιωτικής ασφάλισης ή ιδιωτικοοικονομικής λειτουργίας.

— Κατάργηση κάθε μορφής χρηματιστηριακής τοποθέτησης των αποθεματικών των ταμείων. Να επιστραφούν άμεσα στα ταμεία τα χρήματα που χάθηκαν από τα αποθεματικά τους στο «σκάνδαλο του χρηματιστηρίου» και στο “σκάνδαλο των ομολόγων».

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ Φ.Σ. ΤΩΝ ΧΩΡ. ΜΗΧ. ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΣΤΙΣ 12 ΦΛΕΒΑΡΗ, 14.00, ΑΜΦ

ΧΩΡΟΑΤΑΞΙΑ

Ε.Α.Α.Κ