AΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ:Ο ΚΟΜΒΟΣ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΜΠΛΟΚ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Τα τελευταία χρόνια η επίθεση των κυβερνήσεων και των άλλων συνιστωσών του αστικού μπλοκ εξουσίας(ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ε.Ε.-ΣΕΒ) έχει ενταθεί σε όλους τους τομείς –εργασιακό, εκπαιδευτικό, κοινωνικό, δημοκρατικές ελευθερίες- της ζωής μας. Το αποκορύφωμα αυτών των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων την τελευταία δεκαετία είναι η αντιδραστική αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού σε μια συνέχεια των αλλαγών στην εργασία και την παιδεία. Αλλαγές που ως στόχο έχουν την παραγωγή ενός μοντέλου αποφοίτου ελαστικού, αναλώσιμου και ανασφάλιστου εργαζόμενου που κατά τη διάρκεια του εργασιακού του βίου δεν θα μπορεί να ασχοληθεί με κανέναν άλλο τομέα της κοινωνικής και οικογενειακής του ζωής. Μία τομή για το νέο μοντέλο του εργαζόμενου του οποίου το πτυχίο(το οποίο προήλθε από το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο) δεν θα έχει καμία αξία στον εργασιακό του περίγυρο, ο οποίος θα υποχρεώνεται από την ίδια τη φύση της εργασίας και των νέων κοινωνικών δομών να αλλάζει εργασιακό περιβάλλον με μεγάλη συχνότητα και που θα υποχρεώνεται στον αέναο κύκλο της ημιαπασχόλησης-ανεργίας-επανακατάρτισης. Έτσι μετά την εργασιακή και εκπαιδευτική αναδιάρθρωση (η οποία αυτόν τον καιρό αρχίζει να εφαρμόζεται με διάφορα προεδρικά διατάγματα) σειρά παίρνει το ασφαλιστικό σύστημα. Και το θέμα της αντιδραστικής ασφαλιστικής αναδιάρθρωσης πρέπει να απασχολήσει το φοιτητικό κίνημα όχι μόνο γιατί εμείς, η γενιά των 700 ευρώ, η πρώτη γενιά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη, θα είμαστε οι πρώτοι που θα υποστούμε τις αλλαγές αυτές αλλά και επειδή πλέον το φοιτητικό κίνημα αντιλαμβάνεται τη συνολική επίθεση που δέχονται όλα τα κοινωνικά κομμάτια και απέναντι σε αυτήν προτάσσουμε μια συνολική απάντηση, συνολικές διεκδικήσεις για το δικό μας μέλλον που θα αποφασίζουμε εμείς για εμάς και όχι αυτοί για εμάς, χωρίς εμάς.

ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥàΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΛΕΗΛΑΣΙΑ

Ο τομέας του ασφαλιστικού λειτουργούσε μέχρι τώρα μέσω ενός συστήματος εισφοράς ενός ποσού χρημάτων από πλευράς των εργαζομένων στα αντίστοιχα ασφαλιστικά ταμεία που άνηκε ο καθένας. Συγκεκριμένα, κατά την διάρκεια εξάσκησης του επαγγέλματός ή της ειδικότητας του, ο εργαζόμενος ήταν υποχρεωμένος να καταβάλλει ένα ποσό από το μισθό του στο ταμείο του, ώστε να μπορεί να λειτουργήσει το ασφαλιστικό σύστημα, το οποίο ουσιαστικά από τη λειτουργία του άρχισε να χωλαίνει. Η δυσλειτουργία του αυτή, σε βάρος πάντα των εργαζομένων, οφείλεται τόσο στην ίδια τη φύση του καπιταλιστικού συστήματος όσο και τις ίδιες τις βλέψεις-πράξεις των εκάστοτε αστικών κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια. Από την αρχή κιόλας ισχύος του συστήματος παρατηρήθηκαν τρεις τάσεις που συντέλεσαν στην σημερινή «μαύρη» εικόνα του. Από τη μία πλευρά τα χρήματα των ταμείων προέρχονταν αποκλειστικά από τους ίδιους τους εργαζόμενους με την παράλληλη μηδαμινή εισφορά από τους εργοδότες και το κράτος. Επιπλέον, πραγματοποιήθηκε μεγάλη απορρόφηση των χρημάτων αυτών προς όφελος μεγάλων επιχειρήσεων και τραπεζών και γενικότερα στην κατεύθυνση σταδιακής διόγκωσης και ισχυροποίησης του κεφαλαίου και όλων των δυναμικών συντελεστών του μέσω κρατικών επιχορηγήσεων και δανείων τα οποία δίνονταν άτοκα από τις τράπεζες. Τέλος, το πλήθος των μεταναστών που εγκαταστάθηκαν στη Ελλάδα και αποτελούσαν τον πυρήνα της παραγωγικής μηχανής παρέμενε σε καθεστώς ανασφάλιστης και μαύρης εργασίας καθιστώντας τους αδύναμους να εξασφαλίσουν ένα σίγουρο εργασιακό μέλλον, ενισχύοντας τις απώλειες των ταμείων και των αποθεματικών τους. Έτσι, φτάσαμε λίγο πολύ στη ζοφερή εικόνα του ασφαλιστικού που παρουσιάζεται σήμερα από την κυβέρνηση και τις μεταρρυθμιστικές προτάσεις που « προτάσσει» ως λύση στο αδιέξοδο που φτάσαμε.

Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ:

Για τους λόγους αυτούς ,λοιπόν, η κυβέρνηση έχει εξαγγείλει στοχευμένες τροποποιήσεις στο ασφαλιστικό σύστημα οι οποίες δεν αποτελούν τελικά σωσίβιο και σωτηρία για την κοινωνική μας ασφάλιση αλλά ουσιαστική κατάργησή της μαζί με πολλά εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων. Καταρχήν, το θέμα του ασφαλιστικού είναι πρωτίστως μισθολογικό και κατά δεύτερον πολιτικό. Είναι μεταρρυθμίσεις οι οποίες στοχεύον και πλήττουν άμεσα και τους μισθούς μας, οι οποίοι είναι σε άμεση εξάρτηση και με την ασφάλισή μας. Οι αλλαγές που έχουν εξαγγείλει περιλαμβάνουν το συνολικό περιεχόμενο ουσιαστικής κατάργησης των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων μέσω:
· Μείωσης των συντάξεων των εργαζομένων
· Αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης
· Ενοποίηση των ταμείων προς τα κάτω
· Προώθηση ενός ασφαλιστικού συστήματος τριών πυλώνων
Έτσι το «κράτος πρόνοιας»το οποίο εξαγγέλουν οι νέο-φιλελεύθερες κυβερνήσεις έχει μετατραπεί σε αναγκαίο βάρος. Άμεση συνέπεια της οδήγησης από την «παθητική» στην «ενεργητική» πολιτική ασφάλειας, δηλαδή το πέρασμα από την στήριξη του κράτους στο ασφαλιστικό σύστημα και στις εισφορές του εργαζόμενου στην στήριξη του εργοδότη ώστε αυτός να δρα ανεξέλεγκτα και με όρους εκμετάλλευσης του εργαζόμενου, είναι η μετατροπή της κοινωνικής ασφάλισης από κοινωνικό σε ατομικό δικαίωμα, καθώς το κάθε άτομο καλείται να εκμεταλλευτεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις δυνατότητες που του παρέχονται για μια όσο το δυνατόν καλύτερη ασφάλιση, εργασία και παιδεία. Με αυτό τον τρόπο η χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης θα βαραίνει όλο και περισσότερο τον ίδιο τον εργαζόμενο είτε άμεσα (αύξηση ασφαλιστικών εισφορών – παράταση του απαιτούμενου εργάσιμου βίου για τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος, αυξημένη συμμετοχή σε φάρμακα, νοσήλια κλπ), είτε έμμεσα (φόροι υπέρ της κοινωνικής ασφάλισης – ελαφρύνσεις και απαλλαγές των εργοδοτών από τις ασφαλιστικές τους εισφορές όταν δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας κλπ).
Επιπλέον η ασφαλιστική προστασία θα παρέχεται όλο και περισσότερο με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια εξασφαλίζοντας παροχές ανάλογες των ασφαλιστικών εισφορών μετατρέποντας το ασφαλιστικό σύστημα από αναδιανεμητικό σε ανταποδοτικό, ενώ και η διαχείριση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων θα γίνεται από ιδιωτικές εταιρείες και όχι από το διοικητικό προσωπικό των ασφαλιστικών ταμείων. Μία «αναγκαιότητα των καιρών καθώς ακόμη και η έννοια του ασφαλιστικού κινδύνου έχει τροποποιηθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε η αλληλεγγύη μεταξύ των γενιών να είναι ανεπαρκής. Αλλαγή η οποία προήλθε από την συνεχώς αυξανόμενη ανεργία, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την αύξηση των κοινωνικά αποκλεισμένων. Με λίγα λόγια θα μπορούσαμε να πούμε ότι επιχειρούν να δημιουργήσουν ένα ασφαλιστικό σύστημα τριών πυλώνων. Ο πρώτος πυλώνας θα αφορά μια συμβολική – πενιχρή σύνταξη (ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα) απαλλάσσοντας το κράτος από τα περιττά έξοδα της κοινωνικής ασφάλισης, ενώ ο δεύτερος ή «εργασιακός (επαγγελματικά ταμεία) – για τα οποία θα πληρώνουν μόνο ο εργαζόμενος και ο εργοδότης θα αποτελεί την κύρια πηγή της σύναξης (εννοείται με το κεφαλαιοποιητικό – ανταποδοτικό σύστημα). Τέλος ο τρίτος ή «ατομικός» θα είναι προαιρετικός και θα υλοποιείται μέσω των ιδιωτικών εταιρειών (μια καινούρια αγορά ανοίγεται για το κεφάλαιο).

ΤΙ ΑΛΛΑΖΕΙ ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΥΣ:

Μετά την αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού που προωθεί η κυβέρνηση μέσα σε όλα τα θιγόμενα ταμεία, όπως είναι φυσικό είναι και το ταμείο των μηχανικών(ΤΣΜΕΔΕ), όπου ενοποιείται στο Ταμείο Επιστημών μαζί με νομικούς, δημοσιογράφους, γιατρούς κλπ. Εμείς όμως ως μηχανικοί θιγόμαστε σε εξαιρετικά μεγαλύτερο βαθμό από τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα είναι η διατήρηση του διαχωρισμού μεταξύ νέων και παλαιών ασφαλισμένων, (προ και μετά του 1993) και επιπλέον αυξάνοντας την εισφορά των ’’νέων’’ ασφαλισμένων ενώ παράλληλα αυξημένες είναι και οι εισφορές των παλαιών. Έτσι χάνεται η όποια ευκαιρία ομογενοποίησης των μελών του ταμείου. Παύει η κατοχύρωση της προβλεπόμενης και από τον Ν.2084/92 τριμερής χρηματοδότησης του συστήματος με αποτέλεσμα την περαιτέρω οικονομική επιβάρυνση των ασφαλισμένων. Είναι χαρακτηριστικό ότι στους τρεις από τους τέσσερις συνταξιοδοτικούς κλάδους του ΤΣΜΕΔΕ, δεν προβλέπεται καμία κρατική συμμετοχή και στους δύο ούτε καν εργοδοτική. Δεν προβλέπεται καμιά δυνατότητα διευκόλυνσης για ρύθμιση παλιών οφειλών με μεταβατικές διατάξεις. Και τέλος δεν προβλέπεται καμιά παρέμβαση στον ΚΥΤ (Κλάδος Υγείας Τεχνικών, καλύπτει υγειονομικά τους ασφαλισμένους του, με την προϋπόθεση ότι κατέχουν θεωρημένο βιβλιάριο ασθενείας, (Ν. 1259, άρθρο 1, παρ. 5).) με αποτέλεσμα να παραμένουν χρονίζοντα τα μεγάλα προβλήματα του.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΕΙΩΝ ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ:


Πρέπει την περίοδο αυτή να γίνουν πραγματικά βήματα συντονισμού του αγώνα όλων των κομματιών της κοινωνίας. Γιατί οι αλλαγές στην εκπαίδευση συνδέονται άρρηκτα με την επίθεση στα εργατικά δικαιώματα. Γιατί ο αγώνας για καλύτερες συνθήκες εκπαίδευσης και εργασίας περνάει μέσα από την εναντίωση στην καταστολή και την τρομοκράτηση για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Ειδικά τώρα που η κυβέρνηση θέλει να προωθήσει ξεχωριστά τις πτυχές των αλλαγών που ετοιμάζει πρέπει να βρει απέναντι της ένα ενιαίο μέτωπο αγώνα. Σε αυτή την προσπάθεια δεν αρκεί μια πίεση προς ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ για απεργίες, ειδικά από τη στιγμή που αρνούνται κάθε φορά την προοπτική αυτή.
Ο ρόλος των συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών είναι πιο εμφανής από ποτέ. Από τα μέσα της ύπαρξης των ομοσπονδιών αυτών έχει μεταλλαχθεί ο ρόλος τους. Πλέον, σε δομή, ηγεσία αλλά και εν γένει χαρακτηριστικά οι ομοσπονδίες αυτές δεν μπορούν να ανακινήσουν και να διεξάγουν κοινωνικούς αγώνες. Αντιθέτως στέκονται απέναντι και αντιθετικά σε αυτούς: συγκλίνουν στρατηγικά με τις απόψεις και τις θέσεις του αστικού συνασπισμού εξουσίας στις εργασιακές και ασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις σύμφωνα με την έκθεση του ΙΝΕ(Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ), έχουν ιδρύσει την Ακαδημία της ΓΣΕΕ(ένα πρότυπο ιδιωτικό πανεπιστήμιο), δεν μπορούν να συνδέσουν το εργατικό κίνημα, το οποίο έχουν αποκοιμίσει και το έχουν τοποθετήσει σε απραγία, με κανένα κοινωνικό αγωνιζόμενο κομμάτι(όπως το φοιτητικό κίνημα που επί δύο χρόνια δεν έκανε ούτε μία ώρα στάση εργασίας, έστω για συμπαράσταση), δέχονται αύξηση 0,7 ευρώ στους μισθούς των εργαζομένων χωρίς ουσιαστικά κανένα διεκδικητικό-επιθετικό πρόταγμα για τους εργαζομένους. Είναι πλέον πιο φανερό από ποτέ ότι το υπάρχον εργατικό κίνημα έτσι όπως είναι δομημένο και απαξιωμένο από την όλη συμπεριφορά και την όλη μετάλλαξη της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δεν έχει περιθώρια για δημιουργία κοινωνικών αγώνων που θα στοχεύουν σε ρήγματα των κοινωνικών σχηματισμών και των κοινωνικών καταστάσεων αλλά και που δεν θα μπορεί να υπερασπιστεί τουλάχιστον τις ,ήδη με μαχητικούς αγώνες, κατακτήσεις των εργαζομένων. Χρειάζεται η υπέρβαση των ορίων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, τόσο των ηγεσιών όσο και των δομών αυτών των ομοσπονδιών, σε μία λογική σχηματισμού ενός αγωνιζόμενου, πιο μαχητικού , πιο συνολικού και πιο ανατρεπτικού εργατικού κινήματος.
Για τη συγκεκριμένη συγκυρία ,όμως, και με δεδομένη την ήδη σάπια κατάσταση στο εργατικό κίνημα χρειάζεται η προώθηση οριζόντιων «από τα κάτω» δομών συνεύρεσης των φοιτητών και των εργαζομένων μέσα από κοινές επιτροπές συντονισμού συλλόγων και σωματείων και η διαμόρφωση ενός ενιαίου προγράμματος πολιτικών διεκδικήσεων. Μόνο μέσα από αυτές μπορεί ο αγώνας να περάσει στα χέρια της πλειοψηφίας και τελικά να πιεστούν και οι γραφειοκρατικές ηγεσίες για κινητοποιήσεις. Για το λόγο αυτό και για τις 12 Δεκέμβρη προτείνουμε και ανεξάρτητη προσυγκέντρωση του πανεκπαιδευτικού μετώπου (φοιτητών, μαθητών, καθηγητών και δασκάλων) πέρα από τις λογικές του Εργατικού Κέντρου Βόλου και της ΓΣΕΕ που δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν, να εμπνεύσουν και να οδηγήσουν το εργατικό κίνημα στην κοινωνική μάχη του ασφαλιστικού. Το σύνθημα «τέρμα στα παζάρια των γραφειοκρατών, αγώνας στα χέρια των εργατών». Πέρα από τις λογικές του ΠΑΜΕ που ενώ αναφέρει ότι εκτός και εναντίον της ΓΣΕΕ ουσιαστικά σέρνεται από αυτήν: ενώ έχει την δυνατότητα να κηρύξει απεργίες σε πολλούς χώρους (όπως τα εργατικά κέντρα Λάρισας και Ιωαννίνων) δεν το έχει κάνει ποτέ τα τελευταία χρόνια. Επίσης, βάζει μια κοντεμένη πολιτική λογική στα πλαίσια της αντίληψής του χωρίς να βάζει τα κυρίαρχα επίδικα της εποχής και των επόμενων κοινωνικών μαχών βάζοντας τους εργαζόμενους σε πεδία ενσωμάτωσης και ρεφορμισμού.

ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΜΕΙΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ:

Δίνοντας τη μάχη που αντιστοιχεί στην θυελλώδη έξαρση του φοιτητικού κινήματος τα δύο τελευταία χρόνια, εμποδίζουμε κάθε προσπάθεια υλοποίησης των νομοσχεδίων της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης τόσο ανά ιδρύματα, όσο και ανά σχολές. Κατοχυρώνουμε καλύτερες θέσεις μάχης για το φοιτητικό μας σύλλογο μέσω της προάσπισης των πτυχίων με διευρυμένα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα, ενάντια στην καθηγητική αυθαιρεσία και την εντατικοποίηση, ενάντια σε κάθε προσπάθεια περικοπής των δωρεάν φοιτητικών παροχών και εισαγωγής ιδιωτικοοικονομικών και ανταποδοτικών όρων λειτουργίας του πανεπιστημίου.
Σε αυτή τη συγκυρία όπου το ΥΠΕΠΘ προσπαθεί να υλοποιήσει μια κυκλωτική κίνηση απέναντι στο φοιτητικό κίνημα, είναι κομβικής σημασίας η ανάδειξη με κεντρικό στίγμα, του αιτήματος για απόσυρση του νέου Ν. Πλαίσιο, για συνολική ανατροπή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Μοναχά που σε αυτή τη περίοδο, όπου αφενός η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση έχει ανοίξει στο σύνολο των βαθμίδων της εκπαίδευσης (βλ. βάση του 10, άρθρο 16, αξιολόγηση καθηγητών κ.ά.), αφετέρου όπου ανοίγεται το ζήτημα του ασφαλιστικού, αντιστοιχεί στο φοιτητικό κίνημα να μη δώσει τη μάχη μόνο του. Κόντρα σε μια κίνηση από πλευράς κυβέρνησης, να απομονώσει και να περιθωριοποιήσει τα κινήματα της προηγούμενης περιόδου, εμείς προκρίνουμε μια λογική συντονισμού των μαχόμενων κομματιών της εκπαίδευσης στη βάση της συνολικής τους εναντίωσης στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, μια λογική συντονισμού και με φορείς της εργασίας στη βάση της εναντίωσης στις αντιασφαλιστικές αλλαγές, έτσι ώστε να αναβαθμιστεί η δυναμική των αιτημάτων μας και να διαμορφωθούν οι όροι για τη συγκρότηση πλειοψηφικότερων και αποτελεσματικότερων κοινωνικών κινημάτων.


…ΜΕ ΜΕΤΩΠΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ-ΕΡΓΑΣΙΑΣ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ


Σε μια περίοδο που η κυβέρνηση έχει επιλέξει να ανοίξει μέτωπο σε παιδεία και εργασία η απάντηση δεν θα μπορούσε να είναι διασπασμένη. Τίθενται οι όροι εκείνοι που δημιουργούν το προνομιακό πεδίο σύνδεσης των εργαζομένων με τους φοιτητές και την νεολαία προτάσσοντας ως μοναδική λύση την από κοινού διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Η συνάντηση αυτή είναι αναγκαία κυρίαρχα σε πολιτικό, αλλά και σε χωροχρονικό επίπεδο. Πρέπει με ενιαίο τρόπο εμείς ως αυριανοί εργαζόμενοι με την νεολαία της εργασιακής περιπλάνησης και ανασφάλειας, μαζί με τα πληττόμενα κομμάτια της εργασίας να βγούμε στο προσκήνιο απαιτώντας όλα αυτά που μας κλέβουν. Οι αγώνες που δόθηκαν το προηγούμενο διάστημα από δασκάλους, καθηγητές, μαθητές και τα αιτήματά τους έθεσαν κοινούς και διευρυμένους στόχους με το φοιτητικό κίνημα, δεν κατάφεραν όμως να βρεθούν και χρονικά. Σήμερα, είναι αναγκαία η συνέχιση της προσπάθειας πολιτικής σύνδεσης σε ένα ανώτερο επίπεδο, με γνώμονα τις περσινές φοιτητικές και εργασιακές κινητοποιήσεις με στόχο να δημιουργηθεί και να διευρυνθεί το ρήγμα της κοινωνικής αμφισβήτησης, που θα οδηγήσει στην ρήξη και την ανατροπή των όρων, που θέλουν να διαμορφώσουν για να ζήσουμε αύριο, για εμάς χωρίς εμάς!

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:
— Κανένας πολίτης, Έλληνας ή μετανάστης, νέος ή ηλικιωμένος χωρίς ασφαλιστική κάλυψη ή σύνταξη. Άμεση αντιμετώπιση της ανασφάλιστης και μαύρης εργασίας.
— Πλήρης και αυτοδίκαια δημόσια και δωρεάν ασφαλιστική και υγειονομική κάλυψη για κάθε νέο πτυχιούχο και για κάθε άνεργο μέχρι να βρουν δουλειά.
— Σταδιακή μείωση της εργατικής εισφοράς, χωρίς μείωση της σύνταξης, με προοπτική να πληρώνουν για την ασφάλιση και τη σύνταξη μόνο το κράτος και οι εργοδότες.
— Δημόσια και δωρεάν –χωρίς καμιά επιβάρυνση- ιατρική και φαρμακευτική κάλυψη όλων των ασφαλισμένων.
— Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων του ΠAΣOK και της NΔ από το 1992 και εξής (Σιούφα, Pέππα κ.λπ.) και μη εφαρμογή των αντιασφαλιστικών οδηγιών της EE.
— Ενιαία κατώτατη σύνταξη στα 1.400 ευρώ
— Σύνταξη στην ηλικία των 58 (55 για τις γυναίκες) ή στα 30 χρόνια δουλειάς.
— Επέκταση -και όχι περιορισμός- των βαρέων και ανθυγιεινών και σε νέα τμήματα εργαζομένων που το έχουν ανάγκη, παράλληλα με μέτρα πρόληψης και προστασίας της υγείας στους χώρους δουλειάς.
— Να αποδώσουν άμεσα στα ταμεία τα τεράστια ποσά που καταλήστευσαν εργοδότες, τράπεζες και κράτος (περίπου 60 δισ. ευρώ ως τα τέλη του ’90).
— Άμεση απόδοση –και όχι χαριστικές ρυθμίσεις- των ανείσπρακτων οφειλών ιδιωτικών αλλά και κρατικών επιχειρήσεων προς το IKA. Σε αντίθετη περίπτωση, μη χορήγηση ασφαλιστικής ενημερότητας ή δέσμευση των κινητών και ακίνητων περιουσιακών τους στοιχείων.
— Μία συνεχής και σταθερή δουλειά για όλους. Κατάργηση κάθε μορφής ελαστικής – προσωρινής – ανασφάλιστης εργασίας. Κατάργηση των νόμων για την μερική απασχόληση, για τη διευθέτηση και την κατάργηση του 8ώρου, των προγραμμάτων για την απόκτηση εργασιακής εμπειρίας, των συμβάσεων ορισμένου χρόνου – μονιμοποίηση των συμβασιούχων στο δημόσιο και αορίστου για τους συμβασιούχους στον ιδιωτικό.
— Αποκλειστικά δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα (σύνταξη, υγεία, πρόνοια) και κατάργηση κάθε μορφής ιδιωτικής ασφάλισης ή ιδιωτικοοικονομικής λειτουργίας.
— Κατάργηση κάθε μορφής χρηματιστηριακής τοποθέτησης των αποθεματικών των ταμείων. Να επιστραφούν άμεσα στα ταμεία τα χρήματα που χάθηκαν από τα αποθεματικά τους στο «σκάνδαλο του χρηματιστηρίου» και στο “σκάνδαλο των ομολόγων».

ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ:
Συμμετοχή στην πανεργατική απεργία της ΓΣΕΕ στις 12 Δεκέμβρη και στην πορεία που οργανώνει το ΕΚΒ. Προσυγκέντρωση του πανεκπαιδευτικού μετώπου στο Δημαρχείο, 9.30. Μονοήμερες και διήμερες καταλήψεις στις σχολές στις 12 και 13 Δεκέμβρη
— Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων Βόλου την Τρίτη 11 Δεκέμβρη, 19.00, Θόλος
— Συντονιστικό του πανεκπαιδευτικού μετώπου (Φ.Σ., μαθητικές συνελεύσεις, σύλλογος μελών ΔΕΠ Π.Θ., τοπική ΔΟΕ, ΕΛΜΕ Μαγνησίας, σύλλογος μελών ΕΤΕΠ Π.Θ.)



ΧΩΡΟΑΤΑΞΙΑ Ε.Α.Α.Κ