«ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ»
Μπαίνουμε στην εβδομάδα της 32ης επετείου από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Μιας εξέγερσης, όπου ήρθε ύστερα από την πιο μαύρη περίοδο του νεότερου ελληνικού κράτους, την «μαύρη επταετία της χούντας, της παράλυσης κάθε μορφής της δημοκρατίας και της πλήρους αδρανοποίησης του ατόμου τόσο ως προσωπικότητα αλλά και ως πολιτική οντότητα. Μια περίοδος όπου όλα τα δικαιώματα του ατόμου που ισχύουν σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα όχι μόνο καταργήθηκαν αλλά ήταν άγνωστες λέξεις.
Και ήρθε η ημέρα της εξέγερσης, η 17η Νοεμβρίου 1974. Μια μέρα που έβαλε τέλος σε όλη την κατάσταση η οποία περιγράφεται. Μια ημέρα που απεκατέστησε την δημοκρατία στην χώρα μας και που επανέφερε την έννοια της συλλογικότητας και της οργάνωσης των αντιδράσεών μας. Η μέρα που έδωσε το έναυσμα για νέους αγώνες, για νέες δράσεις.
Οι αγώνες που άρχισαν από τότε και συνεχίζονται μέχρι τώρα. Αγώνες που έχουν νόημα. Αγώνες ενάντια σε όλες αυτές τις αντιδραστικές τομές που προσπαθεί το κεφάλαιο και ο καπιταλισμός να μας επιφέρει. Κι εμείς απέναντι σε όλη αυτήν την χρόνια επίθεση που δέχονται τα κοινωνικά δικαιώματα σε όλους τους κοινωνικούς χώρους απαντάμε με την λογική του ανυποχώρητου αγώνα. Απαντάμε με τη λογική του συλλογικού αγώνα. Δεν διαλέγουμε τη λογική του μοναχικού δρόμου, της ατομικής αντίδρασης, όπου γινόμαστε «αντίπαλοι» με τον άλλον και μέσω του ανταγωνισμού κοιτάμε μόνο το «εγώ» και όχι το «εμείς». Διαλέγουμε τη λογική του συλλογικού αγώνα όπου προτάσσουμε το «εμείς» και το σύνολο των ατόμων και με τον τρόπο αυτό αντιτασσόμαστε στις αντιδραστικές και χρόνιες επιθέσεις και προσπαθούμε να διεκδικήσουμε ακόμη περισσότερα.
Βρισκόμαστε σε μια περίοδο στην οποία πολλά γεγονότα θυμίζουν τις καταστάσεις και τα γεγονότα της περιόδου εκείνης. Συγκεκριμένα το πραξικόπημα το οποίο προωθούσε με τον συγκεκριμένο τρόπο στα ελληνικά πανεπιστήμια το περασμένο διάστημα η κυβέρνηση. Και στο οποίο δώσαμε την απάντηση μας με το μεγαλειώδες ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΜΑΗ-ΙΟΥΝΗ 2006 και με το οποίο καταφέραμε την οπισθοχώρηση της κυβέρνησης και το «πάγωμα» των αλλαγών που θα επέφερε ο νέος νόμος-πλαίσιο στα ελληνικά πανεπιστήμια. Και ήταν ένα παράδειγμα συλλογικού αγώνα ο οποίος ,μάλιστα, είχε και επιτυχή αποτελέσματα.
Ένα ακόμη πρόσφατο παράδειγμα είναι και ο αγώνας των εργαζομένων στο εργοστάσιο των βιοφωσφορικών λιπασμάτων. Η κυβέρνηση αποφάσισε εν μια νυκτί να σφραγίσει το εργοστάσιο και να αφήσει εκατοντάδες εργαζομένους στο δρόμο. Οι εργαζόμενοι, λοιπόν, στο εργοστάσιο αυτό απάντησαν με τη λογική του ανυποχώρητου αγώνα με 100+ ημέρες κατάληψης στο εργοστάσιο χωρίς να έχουν δικαιωθεί πλήρως.
Τέλος ο αγώνας των δασκάλων έδωσε πολλά μαθήματα όπου άρχισε σε μια εποχή που η εκπαίδευση δέχεται απανωτές επιθέσεις και που είχε χαρακτήρα επιθετικό διεκδικώντας δημόσια δωρεάν παιδεία αλλά και κατώτατο μισθό 1400 ευρώ με σύνθημα και προτροπή σε κάθε εργαζόμενο να διεκδικήσει κι αυτός με τη σειρά του το ίδιο πράγμα.
Και ο ρόλος της εξωκοινοβουλευτικής, αντικαπιταλιστικής, ριζοσπαστικής, ανεξάρτητης αριστεράς μέσα σε όλα αυτά τα κινήματα και τις μορφές αγώνα είναι έντονος. Η αριστερά αυτή προωθεί, ξεκινάει και συντονίζει τους αγώνες αυτούς μέσα στους εκάστοτε χώρους και τους αμβλύνει το πολιτικό περιεχόμενο ώστε να γίνουν, αυτοί οι αγώνες, όσο το δυνατόν πιο επικίνδυνοι για το κεφάλαιο και το σύστημα μέχρι την τελική νίκη. Και το ρόλο αυτό στα πανεπιστήμια μπορεί να τον έχει η Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση σε ΑΕΙ-ΤΕΙ.
Έτσι το μήνυμα του Πολυτεχνείου ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ είναι αυτή την εποχή επίκαιρο όσο ποτέ. Είναι το σύνθημα που μπορεί να μας ωθήσει σε νέους αγώνες μέχρι την τελική νίκη. Η φετινή επέτειος και όντας μάλιστα μέσα σε κινηματική περίοδο θα πρέπει να είναι σταθμός. Θα πρέπει να είναι σταθμός για τη μετάβαση μας σε ένα κίνημα το οποίο θα αμβλύνει το πολιτικό περιεχόμενό του, θα το κάνει πιο επιθετικό, πιο ικανό να διεκδικήσει ό,τι του ανήκει και να τα κατακτήσει!
ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
χωροΑταξια
Eνιαία Aνεξάρτητη Aριστερή Kίνηση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου